Gün akşama dönerken dökülecek tüm kanın habercisi gibi kızıl batmıştı, lakin Tihamideki hiç bir ruh bunu anlayamamıştı şu ana kadar. Kimse kahkahaların çığlıkların arasında kaybolacağını, gökyüzünün kurşunlarla kaplanacağını ve kardeşin kardeşe karşı döneceğini kestirememişti. Bir kaç saat öncesine kadar Abu evinde Nunto'yla birlikteydi çocuklarını yeni uyutup birer bardak kahve keyfi yapıyorlardı. Televizyonu kapatmışlardı ve eski gramofona sakin bir şarkı koymuşlardı. Nunto Abu'nun dizlerine uzanmıştı. Abu parmaklarını Nunto'nun saçları arasında gezdiriyordu. Diğer eliyle televizyon kumandasına uzandı Abu. Belki Nunto buna izin verse, belki Abu televizyonu açıp dışarıda neler olup bittiğini öğrenebilse farklı bir akşam olacaktı onlar için. Lakin olamadı, Nunto Abu'nun elini havada kaptı ve öptü. Bileklerinden başlayarak yukarıya doğru küçük öpücükler kondurarak kadının boynuna ulaştı. İçi bir hoş olmuştu Abu'nun. Yavaşça atletini sıyırıyordu ki, darbe bir anda Aslad evine ulaştı. İlk önce mışıl mışıl uyuyan Nuwam'ın ağlama sesi doldurdu bütün evi, daha sonra dışarıdan bir kaç bağırış, gürültü patırtı duyuldu. Abu hızlıca koltuktan kalktı ve bebeğinin yanına doğru gitmeye başladı ama o sırada kapı çaldı. Nunto kapıya bakarken o da yavrusunun yanına gitti.

Kapıya gelen başpolis memuru gecenin bir vakti ayırmıştı Abu'yu kızından kocasından. Nuwam'ı hiç böyle ağlarken görmemişti, kıpkırmızı kesilmişti çocuk ve can havliyle ağlıyordu. Nunto ise birazdan televizyonu açacak ve olan biteni öğrenecekti. Sadece Abu bilinmezliğe doğru giden bir arabanın içerisindeydi. Araba yaşadıkları sokaktan çıktı, sağa döndü ve ana yola doğru gitmeye başladı. İşte o zaman yüz yüze geldi Abu ile sokaklardaki öfkeli insanlar. "Ne oluyor?" Cevap alamadı. İnsanları incelemeye koyuldu, sloganlar, meşaleler, Tihami bayrakları. Ne olmuştu da Tihami halkı böyle öfkelenmişti? Sorularına kendi kendine cevap bulma girişimi de başpolis tarafından engellendi. Önüne bakması söylendi, önüne baktı oda.

Polis merkezi sokaklardan da karışıktı, kutlamalarda bile görmediği kadar polis vardı. Mızraklar, kalkanlar, emirler havada uçuşuyordu. Abu'nun aklında tek bir soru vardı. Nuwam ve Nunto... iyiler miydi ?

Bir başpolisten bir diğerine gide gide merkeze girdi. Hemen ona verilen emri yerine getirmeye koyuldu, toplayabildiği kadar meslektaşını topladı ve geldi. Daha sonra duydukları tam bir şok etkisi yaratmıştı. Kim saldırıyordu? Neden saldırıyordu? Bu detayları vermeden savaşmalarını beklemek biraz garip gelmişti. Kime karşı savaşacaklardı? Akıllara pek tabii Djurat geliyordu ama iki pakt ülkesi birbiriyle savaşamazdıki? Derin bir nefes alarak kuzeye doğru hareketlendi. Tanıdık bir yüz onunla birlikte gidiyordu, Bekwo. En son görevinde bayağı hırpalandığını duymuştu ancak şu an oldukça iyi görünüyordu. Ona bir şeyler söylemek istedi ama tüm bu keşmekeşin içinde ne söyleyeceğini bile bilemedi. Zaten aklında binlerce soru vardı.

Başlarının üstünden yağan mermiler, ateşler. Daha dün çocukların koşturduğu insanların dükkanlarını açıp ekmek peşinde koştuğu bu sokaklar niçin savaş alanına dönmüştü. Bağırışlar, çığlıklara uğultulara karışıyordu. Düşen mermilerin zeminle buluşmasından çıkan tok sesler, bu seslerin arasında kaynayıp giden savaş çığlıkları. Berbat bir akşamdı. Tihami'nin mavisi siyahı beyazı neden tehlikedeydi? Kim, kimdi bunun sorumlusu? Bilmiyordu ve buna çok sinirleniyordu. Karşısından gelen iki adam hemde iki element kullanıcısı. Başpolis oldukça agresif sözlerle saldırmasını emretti. Yumruğunu sıktı. Bekwo'nun kurşun kullanıcısına doğru hareketlendiğini gördü. Öbür herif Abu'ya kalmıştı. Göz göze geldiler, adamın gözündeki nefret neredeyse alev alacak gibiydi. "Dur!" diye bağırdı Abu. Durmasını istiyordu, durmayacağını bile bile. Savaş alanının ortasında dur ihtarı veripte karşı tarafın buna uymasını beklemek mantıksızdı ancak denemek zorundaydı Abu. Üstüne koşan adama doğru koşmadı. Aksine ayaklarını yere sağlam bir şekilde basarak defansif bir pozisyona geçti. Duruşunu düzeltti. Ayakları ona doğru gelen rakibine bakıyordu, sağ yumruğunu adama doğru tutuyordu kolu doksan derecelik bir açı yapıyordu ve yumruğu tam olarak kendi göz hizasındaydı. Sol yumruğu ise daha dar bir açıdaydı ve çenesine yapışık bir durumdaydı. Kuvvetini belinden alıyordu. Olası bir saldırıya karşı gözleri açıktı ve üstüne doğru koşan adamdan başka bir yere odaklanmıyordu. Sezyum kullanıcılarının uzak mesafeli saldırıları olduğunu akademi yıllarında öğrenmişti. Şiddete başvurmak istemiyordu ama mecbur kalacağından adı gibi emindi. Son bir deneme daha yapmadan edemedi. "Neden? Neden bir Tihamili başka bir Tihamili'ye böyle nefretle bakıyor, neden bu sokaklar savaş alanına döndü?! Sebebiniz ne olursa olsun bu ülkeye bunu yapmanız affedilemez! Teslim ol daha fazla Tihamili kanı dökülmesin vatanımız daha fazla ağlamasın!"

Bu adamın kanı benim ellerimde mi ? Onu durduran benim sözlerimdi. Onu savunmasız hale ben getirdim. Vatanı için küfürler etmesine göz yaşı dökmesine ben sebep oldum. Arkamdaki adamın parmaklarından çıkan kurşunun, gözleri yaşlı adamın gözlerindeki ışığı söndürmesine ben sebep oldum. Onu ben öldürdüm. Tıpkı eski şiirdeki gibi.

Gözlerim şaşkınlıkla bezeli. Korkmuş, ürkmüş ve ne yapacağını bilmez bir halde bir savaş alanının ortasında duruyorum. Önümde öfkeyle koşan insanlar, bağırışların ve göz yaşlarının arasından fışkıran sloganlar. Bölünmenin eşiğinde bir ülke, toprakları kanla sulanmakta. Neden ? Cevabı yok. Adamın cesedi yavaşça düşüyor gözlerimin önünde. Ben ise sadece duruyorum. Ölümünü izliyorum. Özür dilerim. Arkamı dönüyorum yavaşça. Beni bu cepheye süren adamın parmaklarını görüyorum. Gözlerinin içine yer etmiş pisliği ve merhametsizliği. Devam etmemi söylüyor bana. Savaşmamı istiyor, ülkesini seven ve onu korumak isteyen insanların üzerine gitmemi, onları yıkmamı onları öldürmemi emrediyor bana. Yapamam.

Çok korktuğum doğru. Sadece kendim için de değil, Nuwam için, Nunto için de korkuyorum. Kendi canımı yitirmek, ruhumun hiçlik havuzuna karışması ve bu dünyaya bir iz bırakamadan gitmek fazlasıyla soğuk bir düşünce. Ama bunlardan daha çok korktuğum şeyler var. Nuwam'ın gülüşünü bir daha görememek. Okula gittiği ilk gün çantasını hazırlayamamak, bir erkek kalbini kırdığında göz yaşlarını silememek. Beyaz bir gelinlik içinde yuvadan uçuşunu görememek. Yavrumun sıcaklığını hissedememek. Yada Nunto'nun kollarında bir sabaha daha uyanamamak, yatağın bir tarafını her zaman soğuk bırakmak. Rüzgarlı bir gecenin bitiminde sırtını dönüp bir daha asla dönmeyecek bir sevgiliyi beklemek gibi. Aynı sevgiliyi bir daha görünce kalbin eskisi gibi heyecanla dolmaması ve mutluluğun yerini hüzne bırakması. İşte ölüm böyle bir şey olurdu benim için. Ama olsundu. Eğer bugün burada savaşmazsam. Baskıya ve zülme karşı gelmezse belki Nuwam kapkara bir geleceğe doğru salınacaktı. Belki Nunto'nun küçük öğrencileri karamsarlıkla dolacaktı. Savaşlar ve acı tekrar Tihami'nin misafiri olacaktı. Buna izin veremezdim. Bugün ben yanmazsam, Nuwam ve niceleri nasıl aydınlığa kavuşacaktı ?

Yavaşça katile doğru dönüyorum. Gözlerimdeki korku hala orada, ama savaşacağım. Zorundayım. Bugün burada verdiğim bu karar tüm hayatımı etkileyecek. Belki bu özgürlük mücadelesinin ön saflarında savaşacak ve ülkemi zafere taşıyacağım, belkide başarısız olacağım ve ömrüm mahkemeler ve hapisler arasında geçip gidecek. Lakin bu almam gereken bir risk. Ülkemi bu katil gibi adamların eline bırakamam, çocuğumun geleceğini bu adamlara emanet edemem. Katilin gözlerine baktım. Belki benimde katilim olacak adamın gözlerine, ölümün gözlerine. "Hayır." dedim. Bunu söyleyebilmek için derin bir nefes almak zorunda kalmıştım. Kalbim küt küt atmıştı. Fakat söyledikten sonra hafiflemiştim biraz. Sözlerime devam ettim. "Bu ülkeye böylesine zarar vermiş insanların emri altında yaşamaktansa... ölmeyi tercih ederim." Hızlıca belime tutturduğum kelepçeyi çıkardım ve basit bir el hareketiyle iki ucu tek uç hale getirip bir muşta gibi sağ elimde tutmaya başladım.

Adama doğru koşarken Takviye stilimi aktif hale getirdim. Eğer bu işi başarmak istiyorsam vücudumun bütün gücüne ihtiyacım vardı. Önce sağ adım sonra sol, fazla büyük olmayan ve dengemi bozmayan adımlarla rakibime yaklaşmaya çalışacağım, ayaklarımın yere sağlam basması önemli. Daha sonra yumruk menziline girebilirsem hızlıca üst vücudumu 45 derecelik açı yapacak şekilde eğilecek ve bir adım daha atarken bütün gücümü sağ elimde toplayıp rakibimin çenesine sağlam bir aparkat atacağım. Yumruğumun bitişiyle adımlamam aynı zamanda olacak böylece vücudumdan gelen bütün gücü ve momentumu kullanabileceğim. Yada kafama bir kurşun mermisi yiyip öleceğim.

Biraz daha, sadece biraz daha. Yumruğunun adamın çenesiyle buluşup onu yerle yeksan etmesi için sadece biraz daha. Bir kaç saniye daha ve tamam! Hainlerden biri yıkılacak ve ülkesinin özgürlüğüne göz dikenlerin kalleşçe amaçları bertaraf olacaktı. Yumruğunun ucunda özgürlük vardı. Fakat özgürlüğe ve umuda bir darbe inmesi çok sürmedi. Adamın tekmesini karnında hissettiğinde tüm umutları ahşap bir masadan düşen kristal bir bardak gibi yavaşça ve acıyla paramparça oldu. Ardından bir tekme daha, kristal bardak tuzla buz oldu. Bitmişti. Elinden geleni yapmıştı ve yetmemişti. Acı içinde yatıyordu yerde. Tıpkı ülkesi gibi derin bir acının içindeydi ve elinden hiç bir şey gelmiyordu. Bir anlığına inanmıştı, ülkesini bu bataktan çıkaracak kadar güçlü olduğuna inanmıştı. Bir şeyleri değiştirebileceğine, ülkenin akan kanını durdurabileceğine, açılan yaraları sarabileceğine, gülümsemesiyle viran olmuş anneleri ve çocukları tekrar ısıtabileceğine inanmıştı. Belki de zamanında ona sunulan bütün şansları teptiği için hissettiği derin suçluluğu bastırabilmek için böyle atılmıştı. Kendisi güllük gülistanlık yaşarken sokağının öbür ucunda yağmurun altında ıslanan çocuklara sadece sıcak yemek ve temiz battaniye götürmekten öteye gidemediği için hissettiği suçluluğu bastırmak için, her şeye sahipken tüm o sahip olduğu şeylerden sıkılıp onları terk etme düşüncesini zihninin merdivenlerinde çıkardığı için. Yaptığı ve yapamadığı her şey için.

Yerde yatarken vücuduna verdiği takviyenin yavaşça etkisini yitirdiğini hissetti. Elini ağzına götürdü, ağzından akan kan eline bulaştı. O kanla birlikte korku yavaş yavaş bedenini sarmaladı. Az önce ona yumruğu attıran adrenalin yavaş yavaş vücudunu terk edişine tanık oldu. Adrenalinin bıraktığı boşluğu korku iyice doldurdu. Adamın sözleriyle birlikte kalbi daha da hızlı atmaya başladı. Kelimeler cümlelere evrimleşirken Abu düzgün düşünmekten çok uzaktaydı. Nuwam... sadece onu düşünebiliyordu. Askerler kadını bir çuval gibi kaldırdıklarında kendisine ne olacağını umursamıyordu. Uzun işkenceler görebilirdi, bedenine her türlü çirkinlik yapılabilirdi, ölmek için yalvaracak hale gelebilirdi. Bunlara katlanabilirdi ama Nuwam'ın başına bir şey gelirse işte o zaman yıkılırdı. Kendisinin yaptığı bir hamleden dolayı günahını çekmemeliydi bir evlat. Buna sebebiyet veremezdi Abu. Böyle iğrenç bir anne olamazdı. 'Onun geleceği içindi.' diye sayıkladı içinden kendisine. Belkide içinde yanan ateşi bir nebze olsun söndürmek için yaptığı nafile bir çabaydı bu. Olmadı, çocuğunu tehlikeye attığı düşüncesi an be an sarmaladı vücudunu. Koşan askerlerin, bağırışların ve gözünü boyayan ışık cümbüşüne sağır ama ve dilsizdi. Nuwam... ve Nunto tüm düşünceleri, aldığı nefese hakim olmuştu. Bir anne ve bir eş olarak başarısız olmuştu, hayatta en çok değer verdiği iki varlığı sonsuz bir tehlikenin içine sonsuz bir alevin içine kendi elleriyle atmıştı ve çıkartacak gücü yoktu.

Mavi gözleri, ölüm kadar soğuk olan hapishanenin duvarlarıyla karşılaştı. Bir soğuk vücuduna yerleşti bir anda. Sonunun dört duvar arasında mahpus edilmiş bir hain olarak olacağını düşünmemişti hiç bir zaman. O, çok güzel işler yapacaktı. Herkes tarafından sevilecekti, dokunabildiği kadar ruha dokunacaktı. Çevresindekilerin hayatını bir adım öteye taşımak için kendini ortaya koymaktan çekinmeyecekti. Tüm bunları bir hapishane hücresinden gerçekleştiremezdiki. Yavrusuna bir hücreden annelik yapamazdı. Yavrusu annesi olmadan uyuyamazdı. Abu da onun pamuk ellerini öpmeden rahat edemezdi. Bir anne yavrusundan uzakta yaşayamazdı. Demirden duvarlarla örülü hücresinde çocuğunun gülüşlerini duyamazdı. Kapanmış demir parmaklıklar varken arada sarılamazdı ona. Kapatılan ışıklar gibi söndü Abu'nun gözlerindeki ışık. Yavaşça hücrenin bir kenarına sindi. Camdan içeri sızan gönülsüz ay ışığından başka kimsesi yoktu. Ne Nunto, ne Nuwam. Kendiyle bir başına kalmıştı. Eli zonkluyordu. Kırılan kemiklerini sabitlemek ve kanamasını durdurmak için gömleğinden bir parça yırttı sağlam elini ve kanlı dişlerini kullanarak. Zar zor elini sardı, kırıklarını oynatmamaya özen göstererek. Nasıl bir düşüştü bu? Daha dün sabah karakolun neşe kaynağıydı. Gülüyor şakalaşıyordu insanlarla. Şimdi aynı insanlar tarafından hain damgası yemişti. Belki o aynı insanlardan birisi taşımıştı Abu'yu bu köhne hücreye. İnsanlar nasıl varlıklardı? Böyle bir öfkeye karşı ne yapabilirdi basit bir kadın?

Camın arkasında kendini gösteren aya baktı. Bir kaç dakika sadece öyle kaldı. Ne bir düşünce ne bir his ne bir ses. Sadece aya baktı, mehtabın yaydığı ışıkta bir parça teselli bulmaya çalıştı. Her şeyin iyi olabileceğine inandırmak istedi kendini. Ülkeye sadık olanların... hoş kimdi ki esas sadık olan? Bu insanlar niçin bu kadar öfkelenip böyle bir şey yapmıştı? Tüm bu şiddeti ve öfkeyi haklı çıkaracak bir sebepleri olabilir miydi? Haklı olsunlar olmasınlar, bu saatten sonra ne farkı vardı? Ölü bir kadındı artık Abu. Çok korkuyordu. Kalbi dakikalardır göğüs kafesini patlatacak kadar kuvvetli atıyordu. Bir ses duyuyor gibi oluyordu, irkiliyordu. Ölümünün nasıl olacağını merak ediyordu. Bir kurşun kullanıcısı tarafından hızlıca infaz mı edilecekti? Belki ibret-i alem olsun diye sallandırılırdı. Annesinin, babasının, kocasının ve yavrusunun önünde hemde. Son bir kez onların gözlerinin içine bakmak zorunda bırakılırdı. Gözlerindeki korkuyu ve hayal kırıklığı ölmeden önce göreceği son şey olurdu. Belki de burada yavaş yavaş açlıktan ve kanamadan yitip giderdi. Tüm bu düşünceler hissettiği korkuyu daha da katlıyordu. Peki ya Nunto ve Nuwam? Onlara gittilerse çoktan? Belki onları da almışlardı içeri? Ya Nunto direndiyse... ya başına bir şey geldiyse?! Bu bilinmezlik, bu belirsizlik, delirecek, aklını kaçıracak gibi hissediyordu. "Lütfen." diye fısıldadı. Gözyaşları dudaklarını ıslattı. "Benim canımı alın ama onları bağışlayın lütfen." Onu duyan kimsenin olmadığını biliyordu. Lakin umut etmekten başka bir şansı yoktu. Belki koruyucu bir melek belki başka biri, başka bir güç. "Benim günahlarımın bedelini o ödeyemez o daha küçücük."