Hastaneden taburcu olduğun gibi başkente dönme şansı buluyorsun. Birkaç günü dinlenme ile geçirdikten sonra Bolcheb'in geniş konut bölgelerinde Aja'yı aramaya karar veriyorsun. Sabahın köründe uyanıyor, hazırlanıyor ve yola çıkıyorsun. Elindeki tek bilgi kapı numarası ve konutta yaşayan aile bilgisi olduğu için genellikle evlerin kapılarına bakmaya başlıyorsun. Kendi sokağında gezerken evleri inceliyorsun ve ilginç bir detay ile karşılaşıyorsun. Kapı numaraları sadece rakamlardan değil, aynı zamanda harflerden de oluşuyor. İlk gördüğün kapı numaralarının aksine bir numaranın A-108 diye adlandırıldığını fark ediyorsun. İlk başta bunların blok olabileceği ihtimali aklına gelse de hemen yanındaki evde 228-F yazdığını görünce nasıl bir sıralama olduğunu anlamakta güçlük çekiyorsun. Bulunduğun sokakta sadece yaşlı bir amca var. Amcanın pazardan geldiği elindeki torbalardan ve torbaların içeriğinden belli oluyor. Amca seni görünce başıyla selam veriyor ve yavaşça yaklaşıp "Aslan, yardım lazım mı? Nereyi arıyon sen?" diye soruyor.

Bu akşam yazıcam.

Hastanede Yike'nin dedikleri kafamda dönerken yürüyordum başkentin sokaklarında. Her şeyi bildiğini söylüyordu. Arkama bakıyor, beni takip eden olmadığına emin olduğumda ilerliyordum bu yüzden. Planların küçük bir parçası bu parti demişti. Bilmiyordum ama öğrenmeye de ant içmiştim. Tabi bundan önce yapmam gereken bir şey vardı. Sırtımda hala hafiften izi olan yarayı yapan kızı bulmam gerekiyordu. Zaten bir süre izin verilmişti. Babama çatışmaya girdiğimi söylemiş, ayrıntılarından bahsetmemiştim. Öğrenmemesi gibi bir durum var mı bilmiyorum aslında. Babamın eli uzundur, bir yerlerden öğrenir. Yine de tembihlerini çekemeyeceğim. Beni eğitti yeterince, artık kendi işime kendim bakabilirim. Planlarımı işleyebilir, büyük planları öğrenebilirim. Sadece bunu yalnız yapmak pek benlik değil gibi. Her ne kadar insanlara karşı merhametli olmasam da sosyal bir adamım. Hatta çevremdeki insanlar ile birlikte var oluyormuşum gibi bir durum var. Tek başıma çalışmaktan hoşlanmıyorum.

Çevreme bakınarak ilerlediğim konut sokaklarının sıklaştığı yerlerde kapılara baka baka ilerlemeye başladım. Pek doğru isimlendirilmemiş, düzensiz sayılar ile ilerleyen bu binaların şifresini çözmek için bir iki kere döndüm etrafta ancak en sonunda sokakta bir yaşlı amcanın yanıma gelip selamlaması ile daha fazla dolaşmadım. Amca bana selam verdiğinde "Merhaba." diye geri selamladım onu. Sivil kıyafetlerle geldiğim için polisliğimi çok belli etmiyordum. Salaş bir tişört, bilekleri katlanmış hardal pantalon ve havadar ayakkabılarımla sıradan bir başkent genci izlenimindeydim. Yardım lazım mı diye sorduğunda kafamı salladım olumlu anlamda. Böyle zamanlarda nazik olmak için falan gülümsemem. Yalan ifadelerimi sadece karşımdakini manipüle etmek için kullanırım. Arkadaşımı arıyorum gibi bir şey demeyeceğim, amcanın bilmesi gereken şeyler değil bunlar. Hem, Aja aptal bir kız. Ailesinin evini bana vermiş olması çok saçma. Polis olarak ailesinin adresini bilmiyor mu teşkilat sanıyor acaba? Çoktan yakalandıysa, ailesinin başına iş açtıysa hiç şaşırmam. Başkasına bırakınca işleri, böyle saçma problemler olabiliyor işte. "Arkich ailesi, 108 numarayı arıyorum." Çenemdeki iki üç günlük sarı sakallarımı kaşıdım düşünceli bir şekilde. Tatilde olduğum için tıraşa ara vermiştim. "Ne karışık bir düzen kurmuşlar buraya. İçinden çıkamadım."

Yaşlı amca, sokağı duyduğu anda havaya bakıyor ve düşünmeye başlıyor. "Arkich ailesiiiii..." dedikten sonra "Hah!" diye bağırıyor ve elini sağınızda bulunan sokağa doğrultup "Yavrum, şuradaki ara sokaktan gireceksin, iki, bilemedin üç sokak sonra 108 numaraya ulaşırsın. Kaybolursan bir sor yine ama ya iki ya üç diye hatırlıyorum." diyor. Elini omzuna koyuyor ve "Haydi kolay gelsin." deyip yoluna devam ediyor. Adamın tarifi üstüne ara sokağa giriyorsun. Sokağa girdiğinde ilk çıkışı geçiyor, ikinci çıkışa geliyorsun ancak çıkışa baktığın zaman bir yeraltı tüneline girdiğini görüyorsun. Bir sonraki çıkışa kadar ilerliyorsun ve bu çıkışın normal bir sokağa gittiğini görüyorsun. Tekrar tünele dönüyorsun ve o sırada tünelden bir adam çıkıyor. Adamın elinde gazete var ve puro tüttürüyor. Merdivenlerden çıkıp sokağa ayak bastığı anda seni görüyor ve başıyla selam verip "Günaydın efendim, ne güzel bir gün." diyor. Siyah paltolu, beyaz gömlekli adam purosundan bir fırt aldıktan sonra ıslık çalarak yoluna devam ediyor.

akşama buraya da yazacağım

Amca sağımdaki sokağı göstermeden önce biraz düşündü. Sanki aileyi biliyor gibi bir hali vardı. Bana yavrum diye hitap ederek gitmem gereken sokağı gösterdi. Ben de elini takip eden sokağa baktım bir süre. Bir değil, iki değil tam üç sokak sonra 108'e gelecekmişim. Kafamı anladığım şekilde salladıktan sonra "Teşekkür ederim bey amca." dedim. Amca kendi yoluna, ben kendi yoluma ayrıldık. Dediği gibi ilk sokak değil ikinci sokağa geldim ilk. Baktığımda garip, yerin altına uzanan tünel gibi bir sokakla karşılaştım. Tek kaşımı kaldırıp tüneli şöyle bir süzdükten sonra ilerleyip 3. sokağa gittim. Burası normaldi ancak tünel de doğru yer olabilir. Tekrar tünele döndüğümde oradan çıkan bir adama rastladım. Bir gazetesi bir de pürosu olan klas bir beyefendiye benzeyen bu adamı sokakta dolaşma kuralı olan sanki görmemiş gibi yapmak dolayısı ile çevredeki binaların sayısına bakıyordum ki adam kuralı ihlal edip bana selam verdi kafasıyla. Ben de ona selam verdim. Günaydın dedi. Ne güzel bir gün dedi. Kafamı kaldırıp gökyüzüne baktım. Her zamanki uyuzluğumla burun kıvırdım sonra. "Daha iyisini görmüştüm." diye cevapladım. Benim için güzel gün aradığım yeri kolayca bulabildiğim gün oluyor. Adam purosundan bir nefes çekip yürümeye devam ediyordu ki "Pardon!" diye seslendim onu durdurmak için. "Arkich ailesi 108 numarayı arıyorum da. Bu sokakta mı?"

(Kısa oldu adres bulma rp'm. İleride telafi ederim)

Adam, sana dönüp bakıyor ve "Yok artık efendim, inanamıyorum gözlerime!" diyor. Verdiği aşırı tepkinin anlamını çözmeye çalışırken tekrardan söze giriyor ve "Benim evimi arıyorsunuz. Ama sizin gibi bir beyefendi neden benim evimi arar? Durum nedir ki?" dedikten sonra sana dönüyor. "Lütfen beni takip edin azizim. Size rüyalar gibi olan evimi bahşedeceğim." dedikten sonra öncekine göre ters yöne yürümeye başlıyor. Sen de adamı takip ediyorsun. Adam yoldayken "Siz benim evimde ne yapacaksınız genç bay? Benim gibi harikulade bir beyefendi ile ne gibi bir işiniz olabilir?" diye soruyor. Adama kafana göre bir cevap verdikten sonra çok geçmeden adamın evine ulaşıyorsun. Adamın iki katlı evinin geniş bahçesinde tanıdık bir yüz görüyorsun. Kısa gri şortuyla ve pembe kolsuz bluzuyla su borusunu kullanarak çiçekleri sulayan bir Aja ile karşılaşıyorsun. Aja, önce önden giden adamın geldiğini görüyor ve gülümseyip "Babaaa! Niye geri döndün?" diye bağırıyor. O sırada senin de geldiğini görüyor ve bir anda yüzü kızarıyor. Babası olduğunu artık öğrendiğin adam ise "Küçük prensesim, kıymetli meleğim, bu adam bizim evimizi arıyordu." diye cevap veriyor. İyice yaklaştığınızda Aja senin yanına geliyor, kolunu tutuyor ve "Arkadaşım." dedikten sonra sana dönüp "Gidelim." diyor ve seni çekiştiererek eve sokuyor. Evin ilk katını inceleyemeden üst katına sürükleniyorsun ve Aja'nın odasına giriyorsun. Mor duvar kağıtları, çiçekler ve pembe bir yatak ile karşılaşıyorsun. Klişeler oradan oraya savrulurken Aja sana dönüp "Yatağa otur ve planını anlatmaya başla." diyor.

Soru sorduğum adam sanki ünlü bir adammışım da, hayranımla karşılaşıyormuşum gibi hissetmemi sağlayarak yüksek sesle gözlerine inanamadığını söyledi. Kaşlarımı kaldırdım şaşırdığımı belli etmek için. Ne demek bu diye 1-2 saniye kafamda anlam oluşmaya çalışırken adam aradığım yerin onun evi olduğunu söylediğinde daha da büyük bir şokla karşılaştım. "Sizin eviniz mi?" Fısıltıyla ağzımdan çıkan cümle adamın devam eden kelimeleri altında ezildi. Benim gibi bir beyefendi derken neden bahsediyordu ki acaba? Djuratlı olmamdan mı? Olamaz ki. Adam da benimle aynı ırktan. "Önemli bir durum yok." tarzı geçiştirici bilgiler verdikten sonra takip etmeye başladım onu. Çok değişik, gereksiz nazik bir dil kullanması beni irrite etmiş miydi? Sayılır. Ancak beni gideceğim yere götürüyorsa umursayacak biri değilim bu durumu. Rüyalar gibi olan evi... Bu nazik adamın arkasından bir süre yürürken sorularına "Hiç." diye cevap verdim sadece. "Çok sevdiğim birini görmek için." Gerçekten de sadece Aja buraya gelmemi söylediği için geldim. Başka da söylenecek bir şey yoktu zaten. Yürüdüğümüz dar loş sokaklardan sonra sonunda adamın evine ulaştığımda bahçeli iki katlı evin bahçesinde çiçekleri sulayan tanıdık bir yüzle karşılaştım. Kısa bir şort, askılı bir üst giymiş gerçekten Qardakh güzeli denebilecek bir endamla duruyordu Aja. Bacaklarını, saçlarını, gözlerini süzdüm evin kapısına yaklaşana kadar. Benim aptal aşık numarama kanması gözümde biraz düşürmüştü değerini ancak o gün gördüğüm gücü... İşte ilgimi çeken yönü buydu. Yine de işim her zaman önce gelir.

Aja yanımdaki adamı gördüğünde sevimli bir ses tonuyla seslendi babası olduğunu anlamamı sağlayarak. Demek ki Djuratlı olarak bahsettiği Qardakh ile evli babası bu nazik adamdı. Fazla nazik... Adamın Aja'ya hitabı, ikisinin arasındaki sevgiyi gözler önüne sererken bana "Bu adam." diye hitap eden kibar beye oynamam gerektiğini bilinçaltım hemen kavradı. "Ae." dedim adama Aja beni arkadaşı olarak tanıttığında. "Ae Libjetütcha" Elimi uzatıp adamla el sıkıştım tanışmak için. "Aja'nın babasıyla bu kadar erken tanışmayı planlamıyordum." diyerek sanki kızın erkek arkadaşıymış vibe'ını verdim adama gülümseyerek. Hemen sonra da Aja'nın çekiştirmeleri ile evin içine götürüldüm. "Sakin ol!" desem de Aja, kendi odasına beni götürene kadar kolumu bırakmadı. Sonunda kızın odasına atıldım. Aja beni bıraktığı gibi üstümü başımı düzeltmeye, odasını adımlamaya başladım sessizce. Aja da hemen konuya girmemi istiyordu. Planımın ne olduğunu sorduğunda ve yatağa oturmamı istediğinde cevap vermedim. Mor duvar kağıdına, çiçeklere, pembe yatak çarşafına falan kınayan gözlerle bakıyor Aja'ya da "Yürüyerek geldim." diyordum. "Bir nefes alayım." Dediği gibi yatağına oturdum kızın. Yumuşak, prenses yatağı gibi bir şey. Oturduğum yerde yatağın yumuşaklığını ölçmek için hafif hafif zıpladığımda yatağın yaylarını test etmiş oldum. "Garip." dedim kendi kendime ama Aja'nın duyacağı bir sesle. "Ben daha çok mavi beklerdim." Aja'nın cevap vermek için ağzını açtığını fark ettiğimde de hemen engelledim konuşmasını. "Yanıma gel sevgilim." dedim tatlı bir ses tonuyla. Aja'nın annesini ya da babasını tanımıyorum. Belki kapıyı dinleyebilecek, belki de çat kapı içeri girebilecek kişilerdi. Bu yüzden elimi uzattım kıza yanıma gelmesi için. "Seni özledim." dedim biraz daha yükselterek sesimi. Ardından fısıltıyla "Gelme ihtimalleri var mı?" diye sorarken gözlerim kapıya döndü.

Aja, söylediklerinin hemen ardından tepki gösterecek gibi olsa da kendini susturmayı başarıyor ve "Gelmezler. Bu yaptığından sonra yani." diyor. Yüzünün kızardığını fark edebiliyorsun. Aja, bir süre sessiz kalıyor ve sonrasında ayağa kalkıp fısıldayarak konuşmaya başlıyor. "Ülkedeki son durumları biliyorsun. Ben artık bu ülkede Qardakhlara yapılanlardan bıktım. Bunu barışçıl bir yolla çözmek istiyordum ancak barışa karşı olan insanlara onların yöntemini uygulamanın daha doğru olacağını düşünüyorum artık. Bıktım. Ailemin sürekli rencide edilmesi, doğduğum ve yaşadığım ülkede sürekli toplumumuza karşıt siyasi kararlar alınması ve toplumumuzun yok olmasını isteyen siyasi ideolojilerin öncülerine meclislerde yer verilmesi... Her şey beni tek bir noktaya sürüklüyor Ae. Ne dersen yapacağım, bunu Qardakh toplumu için yapacağım." Aja, yatağa çıkıyor ve arkana geçiyor. Elleriyle omuzlarına masaj yapmaya başlıyor. "Birlikte bu ülkenin düzenini değiştirebiliriz. Senden tek bir isteğim var." Kulağına doğru eğiliyor. "Bir tek Qardakhlının bile canına zarar gelmeyecek." Masaj yapmayı bırakıyor ve tekrar yanına oturuyor. "Söyle bakalım, ne zaman harekete geçiyoruz? Hedefimiz kim?"