Gözleri Kot'un kanlar içinde yerde yatan cansız bedenine kilitlenmişti. Arkasında birtakım uğultular ve bağrışmalar duyuyordu ancak neler döndüğünü anlamlandırmakta zorlanıyordu. Görebildiği tek şey daha birkaç dakika önce ışıl ışıl bakan o gözlerin, şimdi yarı açık bir pozisyonda boşluğa bakıyor olduğuydu. Daha birkaç dakika önce mutluluktan ağlayan o gözler...

Eve girdiğinde Dyoch'un ona nasıl sarıldığını düşündü. Herkesin salonda neşeyle oturduğunu düşündü. Kot'a hala kızgın olduğu için ona nasıl mesafeli yaklaştığını, göz teması kurmadığını ve hatta onunla hiç konuşmadığını düşündü. Kot böyle yerde yatarken onunla yeniden konuşması gibi bir fırsat bir daha asla gelmeyecekti. Kot'un ondan özür dilemesini istemişti. Barışmak istemişti. Düşündü. Anılarını geriye doğru taradı. Mavi'den bahsederken yüz ifadesi kararan Kot'u hatırladı. Mavi'den hoşlandığını anlatan Kot'u hatırladı. Ona hayatında yediği en lezzetli yemeği hazırlayan Kot'u hatırladı. Hayat dolu, cıvıl cıvıl, neşesi eksilmeyen Kot'u hatırladı.

"Bu gördüğünüz yemek aslen bir Deinzei yemeğidir. Zaten Eidhæn yüzlerce kez yemiştir ama. Aşırı güzel ayol!"
"Mavi senden hoşlanıyormuş diye duydum. Kuşlar söyledi."
"Livei... Bu akşam bende kalır mısın?"
"Gerçekten ilgimi çok çekiyorsun Livei."

Ona sebebini soramamıştı. Asla da soramayacaktı. Onunla konuşma fırsatı olmamıştı. Ona yaptığı davranışın kendisini çok rahatsız ettiğini ancak kalbini de kırmak istemediğini söyleyememişti. Hiçbir zaman da söyleyemeyecekti. Midesi bulanıyordu, başı dönüyordu. Dizlerinin üzerine çöktü. Kot'un saçlarını okşamaya başladı. "Üşüteceksin. Kalksana." Kesik boğazından akan henüz soğumamış kanlar eline bulaştı. Kot'un kanının kokusu...

Sonrasını ise hatırlamıyordu. Kot'un bedeni gitmişti. Dyoch onlara yaşananları anlatıyordu. Tahmin ettiği gibi deneye maruz kalmışlardı. Livei bunun olabileceğini Friks ile birlikteyken zaten tahmin etmemiş miydi? Neden bile bile bunun yaşanmasına izin vermişti? Neden dikkatsiz davranmıştı? Onun suçuydu. Bu ıstırap, herkesin acı çekmesi onun suçuydu. Ama en çok Gedhilfe hükümetinin suçuydu. Güvenlik görevlisini yanlışlıkla bıçakladı diye vicdan azabından kahrolan Friks'in yüzü geldi gözünün önüne. Onun bu duygularını ne kadar da sevimli bulmuştu. Adamın iyi olduğunu söyleyerek onu neşelendirmeye çalışmıştı. Peki ya ölseydi? Ölseydi ne değişirdi? Hükümetin iyi yetişmiş bir adamı yok olurdu. Onların çektiği acının yerini tutar mıydı? Aynı şekilde ıstırap çekerler miydi? Bir değil on kişiyi öldürse? Belki yirmi? Yüz? İki yüz? Hükümetin bu zalimliğe bir son vermesi için kaç kişiyi öldürmesi gerekiyordu? Kot'un intikamının alınması için kaç can çığlıklar içinde hayatını kaybetmeliydi?

Dört gün. Dört gün geçmişti. O gün gelmişti.

Livei bu dört günde tek lokma bir şey yiyememişti. Midesi bulanıyordu. Ne zaman bir şeyler yemeye çalışsa kendini kusmak için klozete atıyordu. Bu dört günde tam üç kilo vermişti. İki hafta erken regl olmuştu. Yüzü çektiği acı ve stresten kararmıştı. Günde en az beş kere ağlıyordu. Çiftliğe gitmek istiyordu ancak kimseyi görmek ve kimseyle konuşmak istemiyordu. Çok acı çekiyordu. Acı çekmekten yorulmuştu. Bu ne zaman dinecekti? Bu his tam olarak ne zaman kaybolacaktı? Camdan bakarken yolda Kot'a benzer kadınlar görüyordu. Her seferinde "Ölmemiş!" diye sevinç çığlığı atıyordu içinden. Sonra gerçeği hatırlıyordu. Yine ağlıyordu. Hep ağlıyordu. Ağlamadığı her dakika ise daha çok ağlamak istiyordu.

Kanında boğulan Kot'un görüntüsü gözünün önünden asla gitmiyordu. Uyuyakaldığı birkaç saatte rüyalarını avlıyordu. Artık uyanıkken bile rüya görür hale gelmişti. Sarhoş olup mutlu olmak istemişti, ilk içtiği yudumdan sonra kusmuştu. Mastürbasyon yapıp dopamin salgılamak istemişti, Kot'un ondan çalınan hayatı aklına gelmişti ve ağlamıştı. Friks'in kollarına kendini atmak istemişti, onun yüzünü görmek anılarını deşeceği için vazgeçmişti. Etrafında ona destek olacak birileri olsa bile bu cehennemde kendini tek başına hissediyordu. Komiser Yots'a gitmeyi ve her şeyi itiraf etmeyi bile düşünmüştü, cesaret edememişti. Sadece yatağına uzanıp perdeleri kapalı loş evinde yorganı kafasına kadar çekip karanlığıyla baş başa kalmıştı. "Özür dilerim Kot. Her şey için özür dilerim. Lütfen peşimi bırak artık." Bırakmıyordu. Bütün bir karanlığı bir insan olmuştu. Onun peşinden gidiyordu. Başka yöne gitmek istese de gidemiyordu. Neden onu takip ettiğini sorduğunda cevap verememişti. Dili yoktu. Sesi çıkmıyordu. Karanlığı onu yumruklamaya başlamıştı. Acıyordu. Çok acıyordu. Ağlamak veya acıdan inlemek istese de sesi çıkmıyordu. Tam ıstırap bitti derken yeniden karanlığında kalıyordu. Tek başına.

Kapının çalma sesi ile yerinden sıçradı. Ne kadar zamandır uyuduğunu hatırlamıyordu. Mavi gelmişti. İlk kez onu gördüğü için mutsuzdu. Çünkü Mavi onu oraya götürecekti. Hazırlanmasını bekleyeceğini söylemişti. Başını salladı. Ne hazırlanması? Eline geçen en siyah kıyafetini giymiş ve çıkmıştı. Hava kasvetli miydi yoksa güneşli miydi bunun bile farkında değildi. Onun için herkes ama her şey siyahtı. Gözünün önünde bile minik minik siyah noktacıklar uçuşuyordu. Mavi sessizliği bozarak konuşmaya başladığında onun susmasını istedi. O kelimenin telaffuz edildiğini duyacak gücü yoktu. Onunla vedalaşmak istemiyordu. Buna hazır değildi. Cevap vermedi. Genç adama dönüp bakmadı bile. Bütün yol boyunca gözleri tek bir noktadaydı ancak hiçbir şey görmüyordu. Kendi cehenneminin içindeydi yeniden.

"Onları hapishaneden kurtarmasaydım bu olmazdı."
"Şüphelenseydim, temkinli davransaydım bu olmazdı."
"Daha dikkatli davransaydım Kot şu an aramızda olurdu."
"Öngörebilmeliydim, benim suçum."
"Ozæf ailesi ölmeli."
"Deith Ozæf acı çekerek, yavaş yavaş ölmeli."
"Kızıl Kan haklıydı, barışçıl bir yolla halledemeyeceğiz."

Yeniden kendine geldiğinde cenazenin yapılacağı mekana gelmişlerdi. Mavi arabadan inerken onun iyi olduğunu umduğunu söylemişti. Oradan bakınca iyi gibi mi görünüyordu gerçekten? Soğukkanlılığını nasıl koruyabiliyordu? Komiser Yots da korumuştu. Bu herhalde iyi bir liderin sahip olması gereken bir özellikti. Livei'nin asla sahip olamayacağı bir özellik. Bir anda görüşünün bulanıklaştığını hissetti. Sonra da yanaklarından akan sıcak bir şeyler. Yavaşça Mavi'ye yaklaştı ve hiçbir şey söylemeden kollarını sıkıca ona sardı ve yüzünü göğsüne gömdü. Bir hafta önce vicdan azabından komiserine yaptığı gibi, sadece bu durumda vicdan azabı on kat daha fazlaydı. "Thrao..." Acıdan kesik kesik çıkan tiz bir sesle genç adama ilk kez gerçek adıyla hitap etti. "Özür dilerim. Onları kurtarmasaydım, şüphelenseydim-" Sözlerini bitiremedi. Sadece ağlamak ve sızlanmak istiyordu. Genç adamın eskiden sevdiği, belki de hala sevdiği, ve öz kuzeni olan kadının ölümüne dolaylı yoldan sebep olmuş birisi olarak utanmadan ona sarılıyordu. Gedhilfe hükümeti için çalışan ve asla onların duygularını anlamayacak olan komiseri ve güvenlik görevlisi için vicdan azabı çekmiş, Mavilerin bu acıları çekmelerine sebep olmuş kişilere sempati duymuş birisi olarak Mavi'den bağışlanma diliyordu. Hala aklı Bok'ta olan ve onun Kot ile aynı kaderi paylaşmaması için gizlice dualar eden birisi olarak bu insanlarla duygusal ve romantik bağ kurmaya çalışıyordu. Böyle de iki yüzlüydü. Yalan ve iki yüzlülük kanına o kadar girmişti ki kendisinden tiksiniyordu. Aynalara dahi bakacak yüzü kalmamıştı artık. Kendisine duyduğu nefretten daha çok nefret ettiği ise tek bir şey vardı. "Ben bu ülkeyi küllerine kadar yakmak istiyorum. Bize bunları yaşatanların aynı acıları çekerek yavaş yavaş ölmelerini istiyorum. Hepsini... Hepsini öldürmek istiyorum." Ejderha gibi ölüm ateşi püskürten, akrep iğnesi gibi sokan, yılan dişi gibi zehir saçan bir ses tonuyla söylemişti bunu. Acısı ile iç içe girmiş olan bu öfke, daha önce hissettiği hiçbir öfkeye benzemiyordu.

Ve herkes bilir ki öfkeli bir kadın gibisi yoktur.

Genç kız, başını genç adamın göğsünden kaldırıp hala gözyaşlarının aktığı kan kırmızısı gözlerini onun okyanus mavisi gözlerine çevirdi. "Böyle hissetmem doğru mu? Ne yapmalıyım? Bana bir şey söyle. Lütfen. Artık dayanamıyorum."

“Böyle hissetmekte yalnız değilsin.”

Mavi’nin sözleri yüreğindeki yangının körüklenmesine sebep olmuştu. Bu duygularla tek başına mücadele etmek zorunda olmadığını bilmek rahatlatıcı olsa da bu sözleri Mavi gibi hep idolü ve her zaman takip edeceği lideri olarak gördüğü adamın ağzından duymak rahatsızlık hissetmesine sebep olmuştu. Sakinleştirilmeye ihtiyacı vardı, onaylanmaya değil. Yine de onaylanıyor olması ona büyük bir hikaye anlatıyordu. Artık işler değişecekti. Artık herkes örgütün amacı ve idealleri hakkında farklı düşünüyordu. Bu saatten sonra atacakları adımlar bu ülkeyi deprem gibi sarsacaktı ve mümkünse de yerinden oynatacaktı.

Mavi’nin gözlerindeki öfkeyi paylaşan gözlerindeki yaşları sildi. Törenin yapılacağı yere doğru adımlarken kalbi bir başka çarpıyordu. Kot’un isminin yazıldığı bir mezar taşının önündeydi tanıdığı herkes. Dhæcho’nun katılmamış olması onu şaşırtmamıştı. Eidhæn’in hıçkırıklarını dinlerken dişlerini sıktı. Zihni, parktaki bankta birlikte dondurma yedikleri anda donup kalmıştı. Şimdi ise o güzel kız, üzerinde isminin yazılı olduğu bir mezar taşının altındaki toprakta mı yatıyordu? Livei hala durumun gerçekliğini idrak etmekte zorlanıyordu. Törende neler yaşandığına dahi dikkatini verememişti. Zihni bir keşmekeş içinde pişmanlık ve öfke dolu düşünce baloncukları ile doluydu. Patlayan her bir baloncuk ardında binlerce küçük baloncuğun oluşmasına sebep oluyordu. Livei bunu durdurmak istedi ancak nasıl yapacağından emin değildi. Tüm cenaze boyunca ağladı, ancak bunu bile hatırlamıyordu.

Gitmeye hazırlandıklarında Dyoch’un yanlarında olmadığını fark etmişlerdi. Geriye döndüklerinde ise zavallı adamı mezar taşının önünde bulmuşlardı. Kendini öldürmek istediğini söylüyordu. Livei de daha önce kendini yüzlerce kez öldürmek istemişti, o kadar kolay olmuyordu. Onları kurtarmak için verdiği onca mücadeleden ve sağ çıktıkları onca deneyden sonra kendisini öylece öldürmesine de izin verecek değildi. Hayır, kesinlikle o kadar kolay olmayacaktı. Mavi’nin Dyoch’a sarılarak onunla birlikte ağlamaya başlaması dişlerini daha da büyük öfkeyle sıkmasına sebep oldu. Öyle ki çenesi ağrıyana kadar ne kadar şiddetle sıktığının ayırdında değildi. “Hepsini öldüreceğim.” Kendi kendine bir söz verdi.

Patronun evine vardıklarında herkes oturma odasında toplanmıştı. Dhæcho ve Kot dışında herkes. Sonrasında olanlar ise Livei’nin bir an için aklını kaçırdığını düşünmesine sebep oldu. Patron Kızıl Kan ile anlaşmaya vardığını söylemişti. Hem de bu konuyu hiç kimseye danışmadan. Mavi’nin ve Friks’in sinirlenmesi onu şaşırtmadı, tepki göstermeleri de onu şaşırtmadı. Patronun yüzüne baktı, gözlerine. Acı çekiyordu. Herkes acı çekiyordu. Herkesin kalbi başka bir yerdeydi. Kapının açıldığını ve Mavi’nin odadan çıktığını gördü. Friks’in onu takip ettiğini gördü. Buraya kadar mıydı her şey?

"Livei! Gelmeyecek misin?"

Buz gibi soğuk bakışlarını Friks’in o çok sevdiği çakmak çakmak bakan yeşil gözlerine çevirdi. Tutkusuna bayıldığı kadar öfkesine de bayılıyordu bu gözlerin. Ne kadar da ateşli bakıyorlardı. Sanki elinde olsa bütün bir odayı sadece bakışlarıyla ateşe verebilirmiş gibi. Livei hiçbir şey söylemeden hızlı adımlarla onun kapı kolunda olan ve odadan çıkmaya hazırlanan elini tuttu. Sonrasında bedenini fazla güç kullanmadan ama öfkeyle ittirerek onu kapının önünden uzaklaştırdı. “Hiçbir yere gitmiyorsun! Maçoluk taslamayı kes artık!” Ardından hızla kapıyı açtı ve odadan biraz evvel çıkmış Mavi’nin peşinden giderek onu kolundan çekti ve kendine çevirdi. “Öylece arkanı dönüp gidemezsin! Hiçbir yere gitmiyorsunuz! Buradan dışarı çıkmıyorsunuz! Beni duydun mu?” Bu esnada genç adamın kolunu sıkıca tutacak ve gerekirse güç kullanacaktı. “Bir saniye olsun beni dinle. Lütfen dinle.” Kelimeleri hiddet dolu olsa da yalvaran bir tondaydı. “Babanı kaybettiğin için çok üzgünüm. Elimde olsa onu geri getirirdim, elimde olsa kendi hayatımı verip onu kurtarırdım. Gerçekten yapardım bunu. Olanları değiştirecek gücüm olmadığı için çok üzgünüm. Acı çekmenize sebep olduğum için çok üzgünüm. Elimde olsa sizi sadece mutlu olacağınız bir evrene yollardım. Elimde olsa sizin sadece mutluluğunuzu isterdim.” Gözlerinden akan yaşları durduramadı. “Çünkü sizi seviyorum. Seni seviyorum. Kalplerinizin iyiliğini biliyorum. Bu adaletsiz kıtada bir lağım faresi gibi yaşamaktan çok daha fazlasını hak ettiğinizi biliyorum.” Derin bir soluk aldı. “Mavi- Hayır, Thrao. Lütfen bizi terk etme, lütfen patrona sırtını dönüp gitme. Biz birbirimize düşman değiliz. Kot’u zaten kaybettik. Dhæcho’yu kaybettik. Dyoch kim bilir neler yaşadı. O lanet olasıca deneylerden sağ çıktıkları için bile şanslılar. Shira çocukluğundan beri ailesini göremedi! Onun ne bir babası var ne de bir annesi. Sağ olup olmadıklarını bile bilmiyor. Peki neden? Lanet olasıca bir kralın egosu yüzünden. Friks’e bak. Onun ne kadar acı çektiğinin farkında olmalısın. Damarlarında akan o lanet olasıca gücü mü tercih ederdi yoksa huzurlu ve sıradan bir hayatı mı? Sor ona! Kot kadar cıvıl cıvıl bir genç kadın bu şekilde ölmeyi hak etti mi? Hiçbiriniz bu hayatı hak etmediniz. Olabilecek en barışçıl yollardan mücadele edip hakkınızı savunmaya çalıştınız ama hükümetiniz size bir hamam böceği kadar bile değer vermiyor. Sizin ölümünüzden keyif alıyorlar. Düşmanımız kim Thrao? Birbirimize düşmemizin vakti mi? Gerçek düşmanımız kim?” Gözyaşlarını koluna sildi. “Artık birbirimizden ayrılmayı göze alamayız. Hepimizi öldürecekler. Duygularının, mantıklı karar vermenin önüne geçmesine izin verme. İçinde bir yerlerde bana hak verdiğini biliyorum. Ozæf hükümranlığının zalimliğine öyle ya da böyle bir son verilmeli. Bu hükümet devrilmeli. Onlardan daha büyük bir düşmanımız yok. Ve bu düşmanı alt etmek için fedakarlıklar yapmamız gerekiyor. Sonrasında Kızıl Kan ile ne davamız varsa görürüz. Sana yemin ediyorum ki bu işin sonunda babanın intikamını ellerimle alacağım. Gerekirse canımı veririm ama alacağım. Söz veriyorum. Lütfen patrona geri dön, bize geri dön. Sizi de kaybetmek istemiyorum, sahip olduğum tek şey sizsiniz.”

Tüm bu konuşma ve yalvarış ona bir yerden çok tanıdık gelmişti. İstemediği kadar tanıdık.
Bok'un gitmesini engelleyememişti. Yine aynısı mı yaşanacaktı?
Onları yanında tutabilir miydi?
Tutmak istiyordu.

Thrao'nun elini geri çekmesiyle hafifçe dengesi bozuldu. Soru işaretleriyle dolu bakışlarını genç adamın üzerinde tutarken onun patrona dönüp hayal kırıklığı ve öfkenin karışık olduğu bir tonda kararını bildirmesini izledi. "O adam" derken kast ettiği kişi daha önce karşılaştığı maskeli adam olmalıydı. Friks'in çok tehlikeli olduğunu söylediği, gerçek adını bile bilmedikleri, amacı için annesini bile soğukkanlılıkla öldürebilecek olan o adam... Elbette onların grubunun şimdiye dek benimsediği hiçbir değer ile örtüşmüyordu adamın tehditkar aurası. Ancak bazı fedakarlıkların yapılması gerekliydi. Bir başka durum da vardı ki, Livei bu insanları merak ediyordu. Onların hikayesi hakkında hiçbir şey bilmiyordu. Karanlıkta kalmak hoşuna gitmediği için belki de onlarla yakınlaşmak bir şeyler öğrenmesini sağlayabilirdi.

Mavi onun hatırı için kalacağını belirtince genç kız gülümsedi. Konuşmaktan o kadar yorulmuştu ki herhangi bir cevap verecek takati kalmamıştı. Sadece yeniden yaşarmaya başlayan gözlerini tekrar koluna sildi. Mavi onun iyi niyetli olduğunu düşündüğünü söylemiş ve bilmediği bazı şeyler olduğunu, bunları bilse böyle bir karar almayacağını söylemişti. Livei'nin buna şüphesi yoktu, ama denemişti değil mi? Olanları sormuştu, ona anlatmamışlardı. O halde şimdi böyle bir tercih yaptığı için onu suçlayamazlardı. Kızıl Kan grubu hakkında hiçbir şey bilmiyordu, hiçbir şey. Öğrenmek onun da hakkı değil miydi? Öğrenemeyecekse onlarla yakınlaşacaktı ve öyle öğrenecekti. Bunların hepsi onların kararlarının sonuçlarıydı, bunun için de onu suçlayamazlardı. Huld tam olarak o anda ayağa kalkmış ve onun zihninden geçenleri dile getirmişti. Livei ona içten içe teşekkür etti. Evet, bu iki yüzlülüktü. Bu yaptıkları haksızlıktı. Onu böyle bombok hislerle ortada bırakıyorlar sonra da bilmediği şeyler olduğunu söylüyorlardı. Anlatsalardı da bilseydi o zaman!

Friks de kalacağını söylemişti. Zaten Mavi kalınca o da kalacaktı, adamın kuyruğu gibiydi. Livei ona karşı öfkeliydi, neden olduğunu bilmiyordu ancak öfkeliydi. Başka bir şeye duyduğu öfkeyi ona yansıtıyor olabilirdi ancak biraz evvelki tavırlarından hiç hoşlanmamıştı. Patrona aniden yükselişi, saygısızca konuşmaları, Mavi çıkar çıkmaz beylik taslayıp esip gürlemesi, kendisini de peşinden sürüklemeye çalışması gibi davranışları genç adamın gözünden düşmesine sebep olmuştu. Kalacağını duyunca omuz silkti. Dönüp yüzüne bakmadı bile. Patronun Mavi'ye sarılmasını gülümseyerek izledi. İntikamını almaya yardım etmek istediğini duyunca başını iki yana salladı. Onun yaşındaki bir adamın kendini bu duruma atması iyi olmazdı. O içi rahat bir şekilde Gedhilfe'nin yükselişini izler ve Mavileri bir arada tutardı. İntikam işini genç kız halledecekti. Hükümet devrildikten sonra her haksızlığın, her adiliğin, her fesatın ve her kötülüğün hesabı tek tek görülecekti.

Dhæcho ile konuşmak üzere onun kapısının önüne gelmişlerdi. Dyoch tek kopyası Himota'da kalmış bir kitaptan bahsetti. Livei kadar kitap okumayı seven birisi bile artık kitap adı duyunca kusmak istiyordu. Ne önemi vardı ki şu an? O kitabın içinde yazanlardan kime neydi? Zaten deney yapıldığını biliyorlardı. Onların başına gelmişti, Friks'in başına gelmişti. Daha fazla deney detayı okumalarının ne faydası vardı? Bir boka yaramayacaktı ve kimseyi inandıramayacaklardı. Bir an önce hükümetin bu zalimliği durdurması üzerine çalışmaları gerekiyordu. Kitap için dertlenmenin zamanı mıydı şimdi? Mavi'nin absürt sorusu üzerine bıkkın bir ifadeyle "Onların üzerinde deney yapılabileceğini Friks'in durumunu öğrenince ben bile tahmin ettim." dedi gözlerini devirerek. Bazen gerçekten fazla zekice şeyler söylüyorlardı.

Dhæcho'nun kapısı aralandığında içeriye kısaca göz atmış ve adamın yerde bağlı bir şekilde oturduğunu görmüştü. Odanın diğer ucundaki bıçağı işaret etmiş ve öldürülmek istediğini söylemişti. Livei bıçağı gördüğü anda tanıdı. Üzerindeki kurumuş kan lekelerinin kime ait olduğunu çok iyi biliyordu. Başının yeniden dönmeye başladığını ve soluğunun kesildiğini hissetti. Dyoch içeri girdikten sonra Mavi ona dönmüş ve gelip gelmeyeceğini sormuştu. Genç kız bir an için tereddüt ettikten sonra başını olumlu anlamda salladı ve içeri girmek için onun peşinden ilerledi. "Onu öldürmeyeceksiniz, değil mi? Onun suçu değildi..." dedi kireç gibi bembeyaz kesilmiş bir yüzle.

Zavallı Dhæcho... Livei onun acı içindeki konuşmasını dinlerken öfkeden kendini öyle kasmıştı ki bütün bedenine yayılan acıyı neredeyse hissetmeyecekti. Onu konuşmaya zorluyor olmaları zavallı adamcağızın acısını daha da arttırıyordu. Genç kız bu sahneyi daha fazla izlemeye dayanamayarak yavaşça arkasına döndü. Onu bu şekilde değil, Dyoch ile birlikte oturdukları barda yazdığı kitabı anlatırkenki haliyle hatırlamak istiyordu. O günden bu güne ne kadar zaman geçmişti? Belki bir yıl? Belki daha az. Livei günlerin hesabını bile yapamayacak kadar kaybolmuş hissediyordu.

Mavi de onun gibi hissediyor olmalıydı ki konuşmanın devamını dinlemeyerek odadan hışımla çıkıp gitmişti. Livei kollarını göğsünde kavuşturdu. Dhæcho kitabın yerini ve içeriğini anlatırken en sonda yine ölmek istediğini ya da hükümete teslim edilmek istediğini söylemişti. Göz ucuyla Dyoch'a baktı. Onu öldürmeyecekleri. Bunu yapamazlardı. Peki onu bu acıyla yaşamaya mahkum edebilirler miydi? Onu kurtarmak mümkün müydü? Yapılan deneylerin geriye dönüşü var mıydı? Ne olursa olsun Kot'a olanlardan sonra ona bir daha güvenemeyecekleri aşikardı. Livei her şeyin bitmesini istiyordu artık, çok yorulmuştu. Huzurla bir uyku uyumayalı günler olmuştu. Bir an önce harekete geçmek istiyordu. Ne olacaksa olsundu artık. Ozæf zulmü durdurulana kadar asla huzurlu olamayacağını kabullenmişti, o halde bir an önce bir şeyler yapılmalıydı.

Odadan çıktıktan sonra derin bir soluk alıp kendini sakinleştirmeye ve az önceki acınası sahneyi hafızasından beyhude bir çabayla silmeye uğraştı. Dyoch, Dhæcho'nun bahsettiği adama ulaşmaları gerektiğini ve kitabı ele geçirmeleri gerektiğini söylemişti. Kitabın içeriğinde her ne kadar deney ayrıntıları, yolsuzluk kayıtları ve başka bok püsür olsa da genç kızın zerre umurunda değildi. Tek istediği artık bir plan yapmaktı, hedef çizmekti. Önünü görmek istiyordu. Kitabı alıp münasip bir yerlerine sokabilirlerdi. Frum ve Ser aşkına, Dhæcho tarafından yazılmış bir kitaptaki belgeler ve kanıtlar kimin umurunda olurdu ki? Onunla ne yapabilirlerdi? Koskoca krallık için o kanıtları ortadan kaldırmak çocuk oyuncağı olurdu. Koskoca krallığa olan güveni birkaç ne olduğu belirsiz belge ile yıkabilecek değillerdi. Artık daha fazla bilgi de istemiyordu. Daha fazla deneye maruz kalmış, haksızlığa, zulme maruz kalmış insan okumak istemiyordu. Dhæcho, Dyoch, Kot, Friks, Shira... Bunlar yeterliydi. Yeterince görmüştü. Evet, onlar istiyorlarsa kitabın peşine düşebilirlerdi.

Patronun Kızıl Kan Cemiyeti ile görüşmeye gideceğini ve yanına üç eleman alacağını duyunca hemen atladı. "Ben seninle geliyorum patron." Mavi tabi ki de Dyoch ile gitmeyi istemişti. Muhtemelen Friks de onun peşine takılacaktı. Huld muhtemelen patronla giderdi. Belki Shira da onlara takılırdı. Livei hem Kızıl Kan ile işlerin nasıl yürüyeceğini görmek hem de onlarla tanışmak istiyordu. Kendini olacaklara hazırlaması için en iyisi buydu. Ayrıca onu en çok patronun ve Huld'un anladığına kanaat getirmişti. Mavi ve Friks'in yanında bulunmak istemiyordu. Sürekli olarak Kot'u ve Mavi'nin kaçırıldığı günü hatırlıyordu. Yüreğine çöken ağırlık onu boğmaya başlamıştı.

Evet, en iyisi patronun yanında kalmaktı.

Neist Hwukthad

Friks’i tahmin etmişti ancak Huld’un da onlarla gitmeye karar vermesine şaşırdı. Kızıl Kan ile yapılacak görüşmenin çok daha gergin olacağını ve bu yüzden birkaç güçlü ismin onların yanında olmasının mantıklı olacağını düşünüyordu. Aptal bir Himotalıdan alınacak aptal bir kitap için hepsinin toplanmasına gerek var mıydı? Livei bu kitap olayına gerçekten çok sinir olmuştu ancak neden bu kadar sinirlendiğini bir türlü anlamlandıramıyordu. Belki de Dhæcho’dan geriye kalan son parça olduğu için böyle hissediyordu. Onları hapishaneden kurtardığı için mutlu değildi. Aylardır bütün planları buydu, şimdi ise amaçsız kalmıştı.

Patron bir kişiye daha ihtiyacı olduğunu söylediğinde arka taraflardan daha önce hiç görüşmediği ve hiç ön plana çıkmamış sevimli bir kızın patrona doğru ilerlediğini fark etti. Onlarla gelmek istediğini söylemişti. Adının Neist olduğunu öğrendiği kızı herkes oldukça sıcakkanlı bir şekilde karşılamıştı. Livei ise biraz şaşkındı. Onun isminin daha önce geçtiğini veya kimsenin ondan bahsettiğini hatırlamıyordu. Bu kızı hayatında ilk kez görüyordu. Gerçi bu örgütün içerisinde her olaya Fransız kalmaya fazlasıyla alışmıştı. Yarın öbür gün Kot da mezarından çıkıp karşılarına gelebilirdi ve herkes bunu oldukça doğal karşılarken bir tek kendisi aval aval etrafa bakıyor olurdu. Hakkında hiçbir şey bilmediği Neist, Friks ve Mavi ile şakalaştıktan sonra yanına gelmiş ve kendini tanıtmıştı. Genç kız oldukça sahte bir gülümsemeyle elini sıktı. “Livei. Memnun oldum.”

Herkes oturup bir süre daha sohbet ederken Livei yeniden kendi cehenneminin içinde kalmıştı. Artık kendisini bu dünyaya çok yabancı hissediyordu. İçinde bir şeyler değişmişti, adlandıramıyor olsa da değişimin bilincindeydi. Tüm bu pozitif enerji, sohbet, şakalaşma… Her şey gözünde anlamını yitirmeye başlamıştı. Yine kötü bir şey olacaktı sonuçta, hep böyle oluyordu. Ne zaman kendini bir işe adasa, kendini bir yere ait hissetse, biraz bağ kursa, biraz mutlu olsa ardından hemen kara bulutlar çörekleniyordu. Neden oturup bu kadar sakin sohbet ediyorlardı ki? Biraz evvel herkes çok gergin değil miydi? Neden gerginlik sona ermişti? Bu his Livei’ye çok yabancıydı. Gerginlik ve mutsuzluk, bu tanıdık duygulara ihtiyacı vardı. Mavilerin erkenden yola çıkıp planlama yapacaklarını duyunca dalgın başını yavaşça kaldırıp onlara döndü. Friks’in kendisine mutfağa gelmesini işaret ettiğini gördü. Ruhsuz bir şekilde onun peşinden ilerledi. Biraz evvel yaşananlardan ötürü dargın mıydı? Konuşmak mı istiyordu? Böyle olmadığını mutfağa girdiği an dudaklarına tanıdık bir sıcaklığın çökmesi ile anladı. O sıcaklık, dudaklarından başlayarak buz gibi soğumuş bedenini ateşe vermiş ve her bir noktasını ısıtmıştı. Bir elini genç adamın yanağına, diğer elini ise saçlarını götürdü ve öpücüğüne büyük bir iştahla karşılık verdi. Onu ne kadar özlediğini unutmuştu. Bu yakınlığa ne kadar ihtiyacı olduğunun farkında da değildi. Son günlerde o kadar ruhsuzlaşmıştı ki yeniden bir şeyler hissedebiliyor olduğunu fark etmek hassas kalbine ağır bir yük gibi çökmüştü. Friks kendini hafifçe geri çektiğinde Livei öne atılarak ona izin vermedi. Bu şekilde kaç dakika geçti emin değildi, tek istediği bu duyguları bir saniye olsun daha uzun yaşamaktı.

En sonunda nefessiz kalarak geri çekilmek zorunda kaldıklarında Friks ona tehlikede hissederse adını söylemesini, uzaktan da olsa onu koruyacağını söylemişti. Genç kız günlerdir hiç gülümsemediği kadar içten bir şekilde gülümsedi. “Ben büyük bir kızım, kendimi koruyabilirim.” dedi oyuncu bir ses tonuyla. Hemen ardından gerçek hayata dönmesinin bedelini ödeyerek endişeli gözlerle ona yöneldi. “Dyoch’a dikkat et. Dhæcho gibi olmadığını biliyorum ama… Yine de bir gözün üzerinde olsun. İçimde kötü bir his var.” Sevgilisi ile birbirlerine son bir veda öpücüğü verdiler. Giderken kulağına “Döndüğünüzde akşam kalmaya bana gel.” diye fısıldadı ve o gittikten sonra Livei, kalbine ağırlık yapan tüm bu duygularla öylece kalakaldı.

Salona geri döndüğünde Neist ve patron hala sohbet ediyorlardı. Livei, Friks ile aralarında geçeni duydular mı ya da gördüler mi, hatta haberleri var mı, bilmediğinden biraz utangaç bir tavırla onların yanına geçti. Yanakları hala kıpkırmızıydı ve ateş gibi yanıyordu. Sonrasında Neist’in övgülerini dinlemek ve patronun onun mütevazılığı karşısında ona övgülerini iletmesini dinlemek zorunda kaldı. Artık buna bir son verebilirler miydi? Genç kız sadece gülümsedi ve başka bir şey söylemedi. Bedenen orada olsa da aklı kesinlikle bambaşka yerlerdeydi.

Nihayet evden çıktıklarında ise patron Eidhæn’i evine bırakmalarını rica etmişti. Onlar Shira ile strateji yapacaklardı. Livei itiraz etmeden başıyla onayladı. Geri döndüğünde o stratejilerden haberi olacağını umuyordu sadece. Neist ve Eidhæn tanışıyorlardı, hatta bayağı samimi görünüyorlardı. Ufaklığın kendisinden en az 10 yaş büyük bir kadına evlenme teklifi etmesi karşısında kahkahasını tutamadı. Bu gerçekten çok sevimliydi. Eidhæn her zaman sis çökmüş iç dünyasını bir güneş gibi aydınlatabiliyordu, sanatçı ruhlu olmak böyle bir şey olmalıydı. “Lütfen benim için de bir şeyler çiz, senin eserlerin bana bir motivasyon kaynağı oluyor.” dedi gülümseyerek. Neist’in ona yönelttiği soru ile bu gülümseme yüzünden çabucak silindi. “Ülkenin senden sakladığı şeyleri sorgulamadan krala bir köpek gibi sadık kalmaya yeminliysen pek zor bir meslek değil.” Bir süre durakladıktan sonra devam etti. “Ancak benim gibi ikiyüzlü bir yalancıysan zor, hem de fazlasıyla zor bir meslek.” Komiserinin yüzü gözünün önüne gelince zorlukla yutkunabildi. Onu da öldürmek zorunda kalacağı bir gün gelecek miydi? O gün gelirse o seçimi yapacak mıydı? Verdiği yanıttaki tavrın, yeni tanıştığı birisi ile konuşurken fazlasıyla kaba kaçabileceğini ve ona yakışmadığını fark ederek üslubunu düzeltti. “Üzgünüm, son zamanlarda pek iyi bir modda değilim. Amacım seni ürkütmek değildi.” dedi derin bir iç çekerek. “Peki, sen neler yapıyorsun? Bizimkilerle yolun nasıl kesişti?”