İkinci daireden içeri hızla dalıyor ve camı kırmaya yelteniyorsun. O sırada kısa bir süreliğine dairede uyuyan bir adam olduğunu görüyorsun ve adam ne olduğunu anlamaya çalışırken camı kırıyorsun. Adamın korkudan çığlık attığını duyarken umduğun gibi camın pervazı olduğunu fark ediyor ve tutunarak alt kata iniş yapıyorsun. Şanslısın ki ikinci katın ikinci dairesinin camının açık olduğunu görüyor ve hemen kendini içeri atıyorsun. Dairede kimsenin olmadığını fark ediyor ve hemen kapıya koşup daireden çıkıyorsun. Hemen yanında bulunan üçüncü dairenin kapısına yöneliyor ve kapalı olan kapının kulpunu tutuyorsun. Bir bakıyorsun ki kapı açık! Kapıyı açtığın gibi içeride görmeyi tahmin etmediğin bir görüntüyle karşılaşıyorsun. Kraliçe Ashe yarı çıplak bir şekilde bir sandalyeye bağlanmış durumda. Makyajı gözlerinden akan yaşlar yüzünden bozulmuş, ağzı bantlanmış, göğüsleri ise ortada. Seni gördüğü gibi tekrardan ağlamaya başlıyor ve şoku atlatmaya çalışırken kraliçenin göğüslerine siyah bir boya ile kocaman bir göz çizildiğini görüyorsun. Kalın fırça darbeleri ile çizilmiş göz işaretine dikkatini vermişken kapının arkandan kapandığını fark ediyorsun. Hemen kapıya yöneliyorsun ve kapının kilitli olduğunu fark ediyorsun. Daha az önce girdiğin kapının dıştan kilitlendiğini hemen anlıyor ve cama yöneliyorsun. Camın kapağını kaldırarak açıyorsun ve otelin dışında, sokakta az önce gördüğün elemanları koşarken görüyorsun. O sırada biri bulunduğunuz odanın kapısını sertçe çalıyor. "Dusha Polisi! Açın kapıyı!" lafını duyduğun anda taşlar oturmaya başlıyor. Az önce kraliçeye zarar vermek için otelde bulunan adamlar Dusha polisinin olaya dahil olmasıyla birlikte tüymeye karar veriyorlar. Ashe inleyerek sana kendini duyurmaya çalışınca hemen gidip ağzının bantını açıyorsun. "Haga, üstümdekini aldılar. Lütfen bir kıyafet bul, insanların karşısına böyle çıkamam." diyor ve ağlamaya devam ediyor. Acilen kraliçeye üstüne giyebilecek bir kıyafet bulman gerekiyor gibi görünüyor. Sen arayışa girdiğin sırada kraliçe konuşmaya devam ediyor. "Arkama da birkaç yazı yazdılar, saçlarımı kaldırıp bakabilir misin? Ne olduğunu anlamadım, bana hiçbir şey söylemediler. Kim olduklarını ve ne amaçladıklarını da söylemediler. Bizi nasıl bulmuş olabilirler? Bunun olmaması için elimizden geleni yaptık. Siz de hiçbir hata yapmadınız. Poshota ve Tumi şansımızı mı esirgiyor?" Ağlaması iyice şiddetleniyor ve "Yoksa tüm bunların suçlusu ben miyim?" diyor. Odada hiçbir kıyafet bulamıyorsun. Kapı çalmaya devam ediyor ve kraliçenin psikolojisi hiç iyi görünmüyor.

Camı kırmak belki de bir nebze gereksiz bir hamleydi. Efendi gibi pencereyi açıp, aşağıya inme imkanımın da olabileceğini düşünüyordum. Tabi bunları düşünebilmemin tek nedeni, odasında masumca uyuyan bir adam sayesinde olmuştu. Camın kırılma sesiyle uyanan adamın çığlıkları, kafamda daha makul bir çözüm yoluna işaret ederken, anın verdiği adrenalinle doğru bir karar veremediğimi düşünüyordum. Ne var ki, içinde bulunduğum zaman diliminde verdiğim kararların doğruluğu değil sonucu önemliydi. Bu yüzden kırılan bir camın telafisi de elbette mümkün olabilirdi. Kaldı ki, mevzu bahis olan Ashe’nin güvenliğiyken, kimsenin bir camın lafını edeceğini de düşünmüyordum.

Kırılan camla birlikte karşıma çıkan pervaz, tüm kötülüklerin içerisinde başına gelen ne iyi hadiseydi diyebilirdim. En azından bir tane daha gereksiz camı kırma veya kendimi akrobatik hareketlere zorlama gibi bir durumun söz konusu olmayacağını düşünüyordum. Üçüncü kattaki odanın pervazından kendimi hafifçe aşağıya doğru sallandırmamın ardından, ayaklarımı ikinci kattaki pervaza denk gelecek şekilde tutup, tüm vücudumu hızlıca aşağıya bırakıyordum. Ellerimi her ihtimale karşı tutunabilecek cisimlerde tuttuğumdan, herhangi bir denge problemi yaşamadan ikinci kata inişimle, açık olan pencereyi fark ediyordum. Bu sayede, az önce umduğum gibi bir camı daha kırma lüzumuna girmemenin verdiği memnuniyetle kendimi odanın içine atarak hedef bölgesine doğru ilerlemeye başlıyordum. Dairede hiç kimsenin olmayışı ikinci bir çığlık vakasını ve hatalı düşüncenin yerine daha makullerini düşünme faslını da ortada kaldırıyordu. Bu da bir diğer olumlu adımken, odanın kapısının açık olması beklediklerimin üstünde bir durumdu. Eğer bir Tanrı varsa, benimle güzel bir oyun oynuyor gibiydi ve onu eğlendirdiğime emindim.

İkinci katın iki numaralı odasından çıkıp doğruca üç numaralı odaya varmamla birlikte, bu odanın da kapısının açık olması artık tesadüflerle açıklanabilecek gibi değildi. Bir hışımla açtığım kapının ardında beni selamlayan dolgun göğüsler ise, bir şeylerin ziyadesiyle zorlandığını gösteriyordu. Hoşuma gitmeyen bir espri anlayışı içindeki var oluşum, kısa bir ızdırap gibi geliyordu kulağıma. Bu yüzden amacıma bir nebze de ulaşabilmiş olsam da, içimdeki öfkenin arttığını hissedebiliyordum. Ashe’nin yarı çıplak bir vaziyette sandalyeye bağlı şekilde duruyor olması, göz yaşlarıyla bozulmuş makyajı ve bantlanmış ağzı hızlı hareketlerde bulunmam gerektiğini gösteriyordu. Kapıda belirmemle birlikte tekrar göz yaşlarına boğulan Ashe’yi olduğu yerde kurtarmak için harekete geçmemle birlikte, göğsüne çizilmiş olan göze takılı kalmamam elde değildi. Ortada bir mizah varsa, artık çoktan tadı kaçmıştı ve bu göz, hiç kuşkusuz bir şeylerin temsiliydi. Ne var ki, şu an zihnimde gözle ilişkilendirebileceğim bir şeyleri geçirmektense, Ashe’yi olduğu yerden kurtarmanın daha öncelikli olduğunu düşünüyordum.

Ashe’yi bağlı olduğu sandalyeden çözmek için hareketlenmek istediğim esnada, ardımdan kapanan kapı hafifçe irkilmeme ve bakışlarımın keskin bir şekilde kapıya dönmesine neden oluyordu. Ansız bir saldırıya verilebilecek makul bir tepkiyi sergilememe rağmen, sadece kapının kapanmış olmasını görmemle birlikte daha büyük sorunlarla yüzleştiğimi anlayabiliyordum. Hızlıca kapıyı açmaya yeltendiğimde, odaların kapılarının dışarıdan da kilitlenebiliyor olması birilerinin oyuna devam ettiğini açıkça gösteriyordu. Elimde bulunan anahtarla bu kapıyı açıp açamayacağımı tam olarak bilmiyordum, ancak birilerinin beni buraya kilitlemesi, takip edilmek istemediğini de ortaya koyuyordu. Bu yüzden kapıdan ayrılıp odanın penceresine yöneldiğimde az önce yolumu kesen kişilerin hızla otelden ayrılmaya başladıklarını görüyordum. Bu hiç hoş olmamıştı… Failleri elimden kaçırmak bir başarısızlık olarak haneme eklenecekti. Hele de Ashe… Tam bu anda, kendimle ilgili kötü senaryoları bir kenara bırakıp tekrar Ashe’ye odaklanmam gerektiğini fark etmiştim. Fakat bu esnada, beklenmedik diğer misafirler kapıya vurarak günü kurtarmaya çalışıyorlardı. Dusha polisi olduğunu kişilerin kapıya gelmesiyle birlikte, elemanların kaçması biraz daha anlaşılır sayılabilirdi. Fakat Dusha polisinin bu olaydan nasıl haberdar olduğu ve nasıl bu kadar hızlı harekete geçebildiği, içinde ciddi soru işaretleri barındıran bir durumdu. Belki de hoşnutsuzlukla dolmuş zihnim, iyiyle kötüyü ayırt etmekte zorlanıyordu. Fakat sonuç ne olursa olsun, buradaki olayın basit bir vaka olmadığı gün gibi ortadaydı. Tek umudum ise, bu işin sonunda ihalenin toptan bana kalmamasıydı.

Kafamdaki bin bir düşünce bir kez daha bedenimi esir aldığında, burada bulunma sebebim olanın inlemeleriyle kendime geri dönüyordum. Ashe’nin ağzındaki bandı ona zarar vermemesi adına olabildiğince itinayla çıkartmamın ardından Ashe’nin dediklerini dinlemeye koyuluyordum. Bir yandan ağlamaya devam eden Ashe durumla ilgili cümlelerini söyledikten sonra hafifçe arkasına doğru gelirken “Ben pek de inançlı biri sayılmam Kraliçem, lakin Tanrıların bu tür sapkın işlerle uğraşacağına da ihtimal vermiyorum.” diyecektim. Bu esnada ise, üzerimde bulunan ve mümkün mertebe her zaman giydiğim ceketimi Ashe’nin omuzlarına doğru bırakmaya hazırlanırken “Sizin bir suçunuz yok Kraliçem, layıkıyla sizi koruyamayan bizleriz.” diyerek sorumluluğu üstüme almaktan kaçınmayacaktım. Zira olan bundan ibaretti… Eğer bu kadar uyumasaydım, muhtemelen Moto delinmeyecek ve birlikte Ashe’yi koruyabilecektik. Fakat bunlar sonra düşünülmesi gereken mevzulardan sadece bir diğeriydi. Ashe’nin üzerine henüz daha ceketimi bırakmadan önce, son bir kez göğüslerine bakıp, oradaki göz resminin her detayını kafama işledikten sonra, yavaşça saçlarını aralayarak arkasında yazanları okumaya çalışacaktım. Ancak bundan da önce, Ashe’ye kapıdakilere susmaları, birazdan kapıyı açacağını söylemesini rica edecektim. Zira kapıdakilerin her müdahalesi, şu an için zapt etmekte zorlandığım sinirlerimi hoplatmaktan başka bir şey yapmıyordu.

Ashe kendisine bulunduğun ricaya karşılık olarak sesli bir şekilde "İyi durumdayım, birkaç dakika içinde çıkacağım. Hazırda kalın." diyor. Az önce ağlıyor olmasından dolayı sesinde oluşan titreklik her ne kadar sarfettiği cümlelerin gerçekliğini azaltsa da kapıdaki Dusha polisleri kraliçenin sesini duydukları anda kapıyı tıklatmayı kesiyor ve beklemede kalıyorlar. Ashe'nin saçlarını aralıyor ve kaldırıp sırtında yazanları okumaya çalışıyorsun. Yazıya henüz göz gezdiremeden hemen altında bulunan bir sembol dikkatini çekiyor. Siyah bir daire görüyorsun. Bu siyah daireyi Forøhata Beyliği'nin bayrağındaki sembole benzetiyorsun ve gözlerin hemen yazıya kayıyor. Yazı da sana çok tanıdık geliyor. Hatta bu yazıyı daha önce okuduğuna emin olduğun gibi bu yazının bir şiir olduğunu da biliyorsun. Okuduğun gibi kime ait olduğunu da hatırlıyorsun.

"Yokluk çıkar naçizane bedenimizin karşısına
Karanlık bir kuraklık basar zalimlerin anısına
Yutar toprağı bucak bucak, yok eder şehrimi
Bir gün ilan edecek zaferi Beyliklerin Birliği"

Dusha günümüz Dushası olmadan önce kökeni Forøhata Beyliği'ne dayanan bir şair olan Etua Hafusho'nun beyliklerin birleşmesinin propagandasını yapmak amacıyla yazdığı bir şiir olan Beyliklerin Birliği'nin bir dizesi kraliçenin sırtına yazılmış durumda. Beyliklerden eser kalmayan bir dönemde bunu görmüş olmanın şaşkınlığını yaşıyor olsan da önünde daha önemli şeyler olduğu için dikkatini kraliçeye döndürüyorsun. Kraliçe sana dönüyor ve "Ne yazıyor? Hemen söyle lütfen." diyor. Dusha polisi halen kapıda beklemeye devam ediyor. Kraliçe ise ceketin sayesinde üstünü kapatabileceği için güvenle odadan dışarı çıkabilecek durumda. Geriye kalan tek şey bir sonraki adımın ne olacağına karar vermek oluyor. Kraliçe Ashe "Beni korumak için elinizden geleni yaptınız. Takip edileceğimize ihtimal bile vermemiştim. Yaşananlar adeta baştan planlanmış gibi geliyor." diyor ve gözlerini yere çeviriyor. Psikolojisinin hala yerinde olmadığı aşikar. Birkaç dakika öncesine göre daha sakin görünse de nefes alış verişlerini duyabiliyor olman işlerin hala düzelmediğini gösteriyor. Tekrar sana dönüp "Kim olabileceklerine dair bir bilgi var mı?" diye soruyor ve gözlerinin içine bakıp cevabını beklerken bir yandan da göğüslerini örtmeye çalışıyor.

Kraliçe seni başıyla onayladığı anda odada herhangi bir temizlik eşyası var mı aramaya başlıyorsun. Odadaki yatağın yanındaki dolapların içinde birkaç sarı bez buluyorsun fakat hepsi kuru. Tükürük planına sadık kalman gerekecek gibi görünürken Ashe "Bir dakika Haga." diyor ve ayağa kalkıp sana doğru yürüyor. Kendisine verdiğin ceketi çıkarıp sana arkasını dönüyor ve "Dışarıdakiler görmese de bana şiiri baştan sona okumanı istiyorum." diyerek emir veriyor. Hemen ardından başını hafifçe sana çeviriyor ve "Bir sorun yok, değil mi?" diye soruyor. Sesindeki titrekliğin tamamen yok olduğunu fark edebiliyorsun. O sırada kapıdan bir ses geliyor. "Kraliçem, kraliyet polisleri geldi. Kralımıza haber gitti, şatoya acilen geri dönmenizi istediler. İzninizle size eşlik edecekler." Ashe "Beş dakikaya geliyorum!" diye bağırdıktan sonra tekrar sana dönüp "Geçmişten gelen birileri demiştin. Tam olarak neyi kastediyorsun?" diye soruyor. Kraliçe sana doğru yürüyor, elini yanağına koyuyor ve "Sana güvenebilirim, değil mi Haga?" diyor. Vücudunu sana iyice bastırıp yaslandığını hissediyorsun. Kraliçenin göğüslerinin senin göğsüne değdiğini hissedebiliyorsun. Anlamlandıramadığın bu muamele birkaç saniye boyunca devam ediyor ve kraliçe tekrar arkasını dönüp sana doğru dayanıyor ve "Bana şiirin tamamını kısık bir sesle okumanı istiyorum. Eğer dışarıdaki insanların duyacağından şüpheleniyorsan bir kağıda yazabilirsin. Adamlar üstüme yazı yazmak için kullandıkları malzemeyi dolaplardan birinde tutuyorlardı." diyor. "Sonra da istediğin gibi temizleyebilirsin." diye ekliyor.

Gelen bir emirdi… Bu anda özgür ruhumla Dushalı varlığım arasında sıkışıp kalsam bile verilen emre itiraz edebilecek kadar kudretli görmüyordum kendimi. Ancak ne dudaklarım kıpırdamak istiyordu bu emre karşı ne de vücudum itaat etmeyi kabul ediyordu. Bu yüzden, sessizliğimi korumak dışında başka bir reaksiyon gösteremiyordum. Fakat bu sessizlik, Ashe’nin kabul edeceğinden uzakta bir durumdu. Kapıdakilerin Kraliyet Polisleri olması, Kral’a haber gitmesi ve acilen şatoya dönmek… Her şeyi elime yüzüme bulaştırmayı başarmıştım. İtinayla hazırladığımı düşündüğüm plan, beni bir bok çukurundan öteye götürmemişti. Yetersizlik hissi ciddi sinir hali yaratırken, çaresizliğim tüm bu sinirimi dengelemeyi başarıyor ve ifadesiz bir yüz takınmama neden oluyordu. Elbette içten içe beni yakıp bitiren kurmaca dünya düzeni her an ateşi damarlarıma zerk etse de, şimdilik bununla yaşamayı öğrenmiş gibiydim.

Ashe’nin kapıdakileri bekletmesinin ardından, konu bir kez daha şiire geliyor haklı olarak. Ashe üstüne yazılanları bilmek istiyordu, kim istemezdi ki? Fakat bu anda tüm yaşananlara ufak bir sıfırlama geliyordu. Ashe’nin elini yanağıma atmasıyla birlikte, elinin yumuşaklığı tenimi yakmaya başlıyordu. Daha önce hissetmediğim türden bir sıcaklıktı bu, isimlendiremesem bile. İnsani dürtüleri kamçılayan ve dizginlenemeyen uzuvları harekete geçiren tek bir dokunuş… Hem de boka bulanmışken! Hafifçe kafamı sallayarak cevap verebiliyordum soruya. Zira Ashe’nin sorusunun devamındaki eylemleri, düşünme yetimi gerçekleştiren organın değişmesine neden oluyor gibiydi. Ashe’nin göğüslerini tüm saflığı, diriliği ve yumuşaklığı ile kendi göğsümde hissederken geçen sürenin birkaç saniye olduğuna hiçbir gücün beni ikna edemeyeceğine emindim. İplerin ellerimden bu derece bariz bir şekilde kayıp gitmesi, aciz bir insan olduğumun en katıksız göstergesiydi. Düşsel dünyamdaki Haga’nın çoktan kendini toparlayıp duruma el koyması gerekiyordu, fakat hiçbir zaman düşündüğüm kadar güçlü bir Haga olamamıştım. Ben sadece, kendini geçmişe adamış, ancak geçmişin de çoktan kurgulanmış olduğunu bilen aciz bir varlıktan ibarettim!

Ashe karşısındaki çaresizliğimi derin bir nefesle sonlandırmak istiyordum sadece. Fakat Ashe’nin bir sonraki hamlesi, nefes alışverişlerimi de ele geçirmeye yetiyordu. Bir kadın karşısında insanların neden rezil rüsva konuma düştüklerini hep merak ederdim ve bunu ilk elden yaşıyor olmaktan dolayı mutluluk mu duymam gerektiğini yoksa hüzne boğulmayı mı tercih edeceğimi bilemiyordum. Fakat Ashe’nin uzvumda hissettiğim -ve muhtemelen onun da benimkini hissettiği- kalçaları sanki benimle konuşmaya başlamış gibi dururken kontrolün elimden kayıp gidişini, hayranca ve zevkle izliyordum!

Bu ben değilim!

Bir anda aldığım nefes ile kalçalarını hissettiğim Ashe’yi hafifçe ileriye doğru ittirmeye çalışacaktım. Ardından sesimdeki tüm titrekliği, şehveti ve arzuyu silmeye çalışarak “Bu bir emirse, itaat ederim. Lakin bu bir tercihse, okumamayı yeğlerim.” diyecektim kulağına fısıldarcasına. Eğer Ashe, bunun bir emir olduğunu belirtirse, o zaman şiiri olabildiğince kısık bir sesle okumaya başlayacaktım. Şiiri bitirdikten sonra ise “Etua Hafusho isimli bir şairin dizeleri… Beyliklerin Birliği… Kendisi beylik döneminde, beyliklerin birleşmesini arzulayan biri.” diyerek bir açıklama yapacaktım. Sonrasında ise “Benim kökenim de Forøhata Beyliği'ne dayanıyor. Bu şiirin bir tesadüf mü yoksa bundan ötesi mi olduğunu anlamakta zorlanıyorum.” diyerek durumumu dile getirmeyi planlıyordum. Bu cümlelerimden sonra ise, bastıramadığım iç güdülerime biraz imkan tanıyarak, Ashe’yi kendime doğru çevirip ona bir adım daha yaklaşacaktım. Gözlerimi gözlerinin içine kilitleyecek ve tek bir anda ona dünyayı vermeyi arzulayan bir adam gibi bakmaya çalışacaktım. Ellerim onunki kadar yumuşak değildi ve sadece bakışlarıma güveniyordum. Birkaç saniyeyi bu kez kendim kullanacak ve ardından Ashe’ye “Bu olayla ilgili bildiğin veya duyduğun bir şeyler var mı?” dedikten sonra duruşumu hiç bozmadan “Bana güveniyor musun?” diye soracaktım.

Ashe’nin sorusunun cevabını bir tercih olarak ele alması halinde ise, ona herhangi bir şey okumayacaktım. Ancak yine de ufak bir teşekkürü etmeden de geçmeyecektim. Her ne kadar bu senaryo çok olası gelmese bile, yine de tedbirli davranmalıydım. Eğer yaşanacaklar bu haliyle ilerlerse, doğrudan Ashe’yi temizleme işine girişecektim sadece.

Ashe'nin söylediğinin bir emir olduğunu belirtmesiyle birlikte şiiri kendisine baştan sona okuyorsun. Ashe şaşkınlıkla şiiri dinlerken bitirdiğin gibi sözünü kesiyor ve "Bu insanların soyu eski beyliklere dayanıyor olmalı. Bu eski bir propaganda şiiridir." diyor. Kendi soyunun da bir beyliğe dayandığını belirttiğin gibi Ashe hızla senden birkaç santim uzaklaşıyor ve sana dönüp şaşkın bir yüz ifadesiyle gözlerinin içine bakıyor. Kendisine iki soru yöneltiyorsun, o da sakinleşiyor ve az önce bağlı olduğu sandalyeye oturuyor. "Gel, o sırada temizle." diyor. Ashe'nin gösterdiği dolaptan bulduğun sarı bezleri alıyorsun. Ona doğru yürürken konuşmaya başlıyor. "Beyliklerle ilgili radikal düşüncelere sahip olanlarla en son 10-15 yıl önce karşılaşmıştık. Belli başlı hareketler belirdi ama örgüt seviyesine geldiğini duymadık. Bastırmak kolay oldu, düzenli hareket etmediler. Soyunun Forøhata Beyliği'ne dayanması radikal bir fikrin olduğunu göstermez, o yüzden sana güveniyorum. Genç polis memurlarıma güvenme taraftarıyım." O sırada Ashe'nin göğsündeki yazıyı temizlemeye başlıyorsun. Başta herhangi bir tepki göstermiyor ama hassas bölgelerine geçtikçe ses tonunun değiştiğini fark edebiliyorsun. Bunu saklamaya çalıştığını da her yerinden belli ediyor. "İşin garip yanı şu ki Dusha'da radikal düşüncelere sahip olan çok fazla grup ve etnik köken olsa da beylikler dönemine dayanan insanlar belki de bunu en az gördüğümüz insanlar oluyor. Sen de eminim biliyorsundur, zamanında bir savaş oldu, bu savaşı biri kazandı ve kazanan kişinin soyu hala Dusha Krallığı'nı yönetiyor. Beylikler buna saygı duydu ve beyliklerin soyundan gelen insanlar da bu durumu kabulendi. Dürüst olmak gerekirse beylik kökeni olan insanların radikalleşmesi Dusha için hiç iyi olmaz. Bu insanların amacı her ne ise onları durdurmamız şart. Bu konuda sana güvenebileceğimi düşünüyorum Haga." Sen temizlemeye devam ederken omuzlarından sıkıca tutuyor ve sana doğru yaslanıyor. Ön tarafta işin bitince arkasına geçiyorsun. Kraliçenin saçlarını elinle toplayıp havaya kaldırıyor ve silmeye devam ediyorsun. Kraliçe ise devamında sessizce oturuyor. İşiniz bittiğinde kendisine verdiğin ceket ile tamamen örtünüyor ve odadan çıkmaya hazırlanıyor.

Çıkmadan önce sana dönüyor ve sıkıca sarılıyor. "Yardımın için teşekkür ederim Haga fakat bu yolculuğu yarıda kesmemiz gerekecek gibi görünüyor. Muhtemelen hızla şatoya geri dönmemi isteyecekler. Merak etme, seni kollayacağım. Başına bir şey gelmeyecek. Her bir polis memurumuzun ev adresi kayıtlarda bulunuyor. Seninle kısa bir süre sonra iletişime geçerim ve bu işi bizzat araştırman için görevlendiririm. Ama önce Møto'yu kontrol etmemiz gerekiyor." Kapıyı açıyorsunuz ve dışarı çıkıyorsunuz. Çıktığınız anda üniformalı polisler kraliçenin etrafını sarıyor ve seni kraliçeden uzaklaştırıyor. Bir yanlış anlaşılma olmaması için kraliçe hızlıca bir sorun olmadığını, senin onu korumak için geldiğini belirtiyor. Polis memurları yukarıda bir adam bulduklarını söylüyorlar ve seni giriş katına yönlendiriyorlar. Yanına bir memur veriliyor ve birlikte aşağı iniyorsunuz. Kraliçenin nereye gittiğini görmen mümkün olmuyor. Aşağı indiğinde bir ambulansın otelin kapısına yanaştığını ve Møto'nun ambulansa yüklendiğini görüyorsun. Yanındaki polis ise "Durumu stabil görünüyor, yaşayacağı kesin. Önüme düş sen." diyor ve otelin kapısından dışarı çıkartıyor. Bir başka polis arabasının da yakınlarda beklediğini görüyorsun. Memur tarafından arabanın arka koltuğuna bindiriliyorsun ve memur da sürücü koltuğuna binip arabayı çalıştırıyor. "Kardeşim bir sorgulama prosedürü var. Kraliçe ile yakın temasta olduğunu ve onunla buraya gelmek için görevlendirildiğini öğrendik. Dürüst olursan başın belaya girmez, sakin ol. En yakındaki polis merkezine gideceğiz, orada ifade vereceksin sonra da seni evine bırakacağız."

Kısa sürede polis merkezine varıyorsunuz ve içeri girdiğin gibi bir odaya gönderiliyorsun. Girdiğin odada iki sandalye ve ortada bir masa var. Sandalyelerden birine oturuyor ve beklemeye başlıyorsun. Çok geçmeden bir polis memuru içeri giriyor ve elini uzatıyor. El sıkışırken "Merhaba Haga, ben Gufa. Çok kısa sürecek, bir saate evde olursun." diyor. Karşına oturuyor ve ilk sorusunu soruyor. "Kraliçe ile birlikte herhangi bir detay açıklamadan bir yere gönderilmişsiniz, sadece kralımız haberdarmış. İşler değişince haber gitmiş ve kralımız bizlere olayı duyurmak zorunda kalmış. Yolculuk sırasında herhangi bir gariplik oldu mu?" Sen cevabını hazırlarken bir soru daha geliyor. "Size saldıran adamlarla ilgili bildiğin her şeyi de anlatırsan sevinirim."