Hafif kızartılmış ekmeğin üstüne tereyağı sürdü, sonra onun üstüne de vişne reçeli sürüp yarattığı şaheserine bir saniye hayranlıkla baktıktan sonra ağzına götürdü. Tereyağlı reçelli kızarmış ekmeği gömerken göz ucuylada annesinin masaya koyduğu yeni dilimlenmiş kaşar peynirini kesiyordu. Ağzındakini bitirmeden bir iki dilim peyniri çaktırmadan koydu tabağına. Lokmasını bitirdikten sonra portakal suyunu dikti kafasına, ağzının kenarından akıp giden bir damla şortuna damladı. "Yavaş ye kızım kaçmıyor." dedi annesi. Önüne iki dilim kızarmış ekmek koymayı ihmal etmedi. "Ay yok doydum yeter." dedi bıkkınlık içeren bir ses tonuyla. Hızlıca çatalını bıçağını tabağının içine koydu, diğer eliyle de kirli bardağını alıp lavaboya koydu. "Eline sağlık!" Annesinin yanağına bir öpücük kondurduktan sonra babasına sarılmaya gidiyorduki telefon çaldı ve babası azıcık uzanıp telefonu açıverdi. Abuda direk odasına geçti. Kendini direk yatağına attı. Hava o kadar sıcaktı ki canı hiç bir şey yapmak istemiyordu. Dışarı çıkmak gibi bir ahmaklık yaptığında tüm vücudu terden sırılsıklam oluyordu. Nuntoda ailesiyle akrabalarını ziyarete gitmişti. Günleri resmen bütün gün evde oturup oflayıp puflamakla geçiyordu. Ara sıra bütün ojelerini alıyor bir bir diziyor sonra ayak ve el tırnaklarının her birine farklı bir renk sürüyordu. Sonra üşenmeyip onları tek tek çıkartıyordu asetonla. Hava kararmaya başlayıp günün sıcağı biraz terk edince onları babasıyla bahçede biraz antrenman yapabiliyorlardı kısa süreliğine. İçeriden bir anda bir feryat çığlığı kopuverdi. Bir hamlede yatağından kalkıp kafasını uzattı odasından. "NE? NASIL? İYİ Mİ BARİ?" Gözlerini kısıp yavaş yavaş mutfağa girdi. Annesine başıyla 'noluyor?' dercesine bir bakış attı. Kadının yüzünde üzüntü, şaşkınlık ve kızgınlığın harmanladığı bir ifade vardı. Aralara biraz da merak serpiştirilmişti. "Tamam Kümi bey, Bok bizimde oğlumuz sayılır siz hiç merak etmeyin." Babası telefonu kapattı. Telefonu kapattığı gibi de odaya derin bir sessizlik çöktü. Babasına ne olduğunu soracaktı lakin babası Abu'yu odasına gönderdi hemen. Kız çıkınca mutfaktan da kapıyı kapattırdı arkasından.

Babasının Kümi bey ile telefonda ne konuştuğunu söylemediler ona. Lakin o telefon görüşmesinden sonra eve ağır bir ciddiyet hakim oldu. Babası hemencecik kahvaltısını bitirdi, gazetesini okumadan çıktı gitti. Annesi de çok bir şey söylemeden kızın eline tutturdu bir bez bir de kova başladılar evin temizliğini yapmaya. Yaz sıcağında birden bire istenmeyen sivilce gibi ortaya çıkan bu temizlikten nefret etmişti Abu. Neyseki annesi fazla temiz bir kadındı ve ev zaten fazlasıyla temizdi. Sadece bir saatlik toz alma ve havalandırma faslı yetmişti. Temizlik bittikten sonra Abu annesi ve kendisi için bir de kahve yapmıştı. Verandaya geçip ana kız kahve keyfi yapıyorlardı. Annesi tabi anneliğini konuşturma fırsatını tepmemişti. "Ne o şort atlet oturuyosun git giy üstüne çabuk usturuplu bir şeyler!" demiş ve kızın kahvesini boğazına dizmişti. Atleti yerine V yaka bir tişört, şortu yerinede aylardır yüzüne bakmadığı bir eşofmanı geçirmişti. Annesinin yanına geldiğinde kadın kahvesinden son yudumunu da alıp Abu'ya döndü ve 'gizemli' telefon konuşmasından bahsetti. Yazdan yaza görüştükleri samimi oldukları Djuratlı bir aileydi Jemipech ailesi. Ne zaman Djurat'a tatile gitseler en uygun fiyatı sunarlardı onlara ve iyi bir tatil geçirdiklerinden emin olurlardı. Annesinin dediğine göre oğulları Bok 'hasta' olmuştu. Çok detaya girmiyordu annesi, bir şeyleri saklamaya çalıştığı barizdi. Çocuk bir süreliğine Yata'ya gelecekti. Kümi beyde bizzat babasından rica etmişti bir gözünün üstünde olmasını. Bok pek somurtkan bir çocuktu, böyle kazınmıştı Abu'nun aklına. Onunla bir kaç kez konuşmaya, oynamaya çalışmıştı ama girişimleri Bok tarafından bertaraf edilmişti. Abu ilk denemelerinde aldığı tepkiye çok alınmış olsada sonradan sonraya çocuğun mizacının bu olduğunu anlamıştı ve rahat bırakmıştı.

Hava kararıp ışıklar sokaklara renk katmaya başladığında evden çıktılar. Arabada olağan dışı bir sessizlik vardı. Genelde tatlı tatlı muhabbet edilen gülüşülen şakalar yapılan bir arabaydı bu. Bu ölüm sessizliği garip geliyordu Abu'ya. Bir iki kere muhabbet başlatma girişiminde bulunmuştu ama istediği reaksiyonu alamamıştı. Babası gözlerini yola kilitlemişti. Annesi de önlerinden geçtikleri mekanlara bakışlar atmakla meşguldü. Ne olup bittiğini anlamamak kafayı yedirtecekti Abu'ya. Neyseki bu sıkıcı araba yolculuğu çok uzun sürmedi. Şehir merkezinde bulunan kaliteli bir apart/otelin önüne geldiklerinde Abu ve annesi arabadan indi, babası arabayı park ettikten sonra yanlarına gelivermişti. Abu otelin lobisine girip biraz serinlemek istedi dönen pervanenin altında. Lobide kocaman bir boy aynası vardı ister istemez kendisini o aynanın karşısında kendisini dikizlerken bulmuştu. Beyaz bir elbise giymişti diz altlarında biten eteğine mavi mavi çiçekler işlenmişti. Parmaklarına lacivert ojelerini sürmüştü ve saçlarını topuz yapmıştı birer tutam saçta kulaklarının arkasına atılmıştı. Nunto'nun ona aldığı gümüş kolyeyi takmıştı. Aynı aynadan apartın önüne yaklaşan arabanın farlarını gördü. Kafasını oraya doğru çevirdiğinde Bok olduğunu düşündüğü bir çocuğun arabadan indiğini ve oldukça isteksiz bir şekilde bavulunu çekiştire çekiştire apartın önüne geldiğini gördü. Resepsiyondaki kıza başıyla selam verdikten sonra lobiden çıktı ve Bok'u gördü... berbat bir haldeydi. Çocuk hatırladığı kadarıyla zaten yıkık bir kişilikti. Her zaman bezmiş, bıkkın ve yorgun bir havası vardı. Lakin şu an gördüğü manzara o hallerinden bile kötü duruyordu. Bu manzara karşısında lobiden koşarak neşeyle çıkan Abu bir anlığına dona kalmıştı. Annesinin gözlerinin dolduğunu görmüştü. Babasının yüzünde de belli belirsiz zoraki bir gülümseme vardı çocuğun bavulunu alıp sırtladı ve resepsiyona doğru hareketlendi. Abu ne olduğuna pek anlam veremiyordu. Annesi neden ağlamaklı olmuştu, babasının ağzını neden bıçak açmıyordu? Şaşkınlıkla Bok'un yüzüne bakıyordu.

Sonraki bir saat öncesinden de sessiz geçti. Abu olayları kavramaya çalışıyor, kimse bir şey söylemiyor Bok ise ruhsuz ruhsuz ortalığa bakıyordu. Çocuğun aparta girişini yaptılar odasına yerleştirdiler. Abu sadece izliyordu. Çocuğun yanında çocuk hakkında soru sormak ayıp olurdu o yüzden bir şeyde diyemiyordu. Annesi çocuğun aç olduğunu duruşundan anlamıştı. Kolundan tutup arabaya götürdüler çocuğu Abuda onlarla savruluyordu. Arabayla evlerine geri geldiler. Annesi tek kelime etmeden mutfağa geçip bir şeyler hazırlamaya koyuldu. Babası ise tam ceketini portmantoya asacaktıki karakoldan çağrıldı acilen. Biraz kem küm edip gitmemeye çalıştıysada başarılı olamadı. Nihayetinde Abu ve Bok verandada baş başa kalmışlardı. Tatlı bir esinti onlara eşlik ediyordu. Küçük bir lambada ışık oluyordu onlara. Yol boyunca çocuğu incelemişti Abu. İki elindeki bileklikler ayrıca dikkatini çekmişti. Bok'un muhabbete girmeyeceğini biliyordu. Kim bilir nasıl düşüncelere dalıp gitmişti. Çözümü pat diye lafa girmekte bulmuştu. "Bok. Neyin var? Seni çok tanımıyorum tam bir kapalı kutusun. Ama seni hiç bu kadar berbat görmemiştim. Kimse bana bir şey söylemiyor, sabah bir telefon geldi ve herkes haldır haldır bir şeyler yapıyor sabahtan beri. İyi misin neyin var?" dedi. Cümlelerin sonuna gelirken biraz, çok azcık yükselmiş ve sorgular gibi bir ses tonuna bürünmüştü fark etmeden. Sonra onu fark etti ve daha sıcak, daha anaç bir tavır takındı. Elini çocuğun eline koyup devam etti. "Her ne sorunun varsa bana anlatabilirsin dinlerim." dedi. Çocuğun yüzüne sımsıcak gülümsemesiyle bakıp ekledi. "Gerçekten."

Endişeyle bezenmiş gözleri, yüzüne bakan çocuğun yüzüne kilitlenmişti. Çocuğun ruhsuz bakışları, sessizliği ve buram buram yaydığı depresifliğe karşı Abu küçük bir deniz feneri gibi pozitiflik, mutluluk ve umut yaymaya çalışıyor gibiydi. İki farklı ruhun, iki farklı kafa yapısının bir anlığına yaşadığı küçük karşılaşma verandada böyle bir atmosfer yaratmıştı. Bir tarafta hayatta her istediğini elde etmiş, şımartılmış, üstüne titrenmiş beyaz elbiseli gülümseyen bir kız çocuğu. Karşısında ise hakkında pek az şey bildiği yüzünün gülümsemeyi unuttuğu, umutsuzluğun ve mutsuzluğun yuva yaptığı bir çocuk vardı. Birbirlerinin tezatıydı ikiside. Abu beyazdı, Bok siyah. Abu umuttu, Bok çaresizlik, Abu uzun gri duvarların ardından beliren sıcak güneşti, Bok ise o duvarların bizzat kendisiydi. Işığıyla o duvarları yakıp yıkmayı, bu mutsuz gence mutluluk getirmeyi arzuluyordu Abu. Yorgun ellerinden tutup biraz nefes aldırmak, biraz hayatın güzelliklerini göstermek. Serin bir akşam bir sahil kıyısında tuzlu deniz kokusu eşliğinde yıldızları sayarken yaşadığı heyecanı onunla paylaşmak gözlerine o neşeyi ve canlılığı sürmeyi istiyordu. Lakin duvar çok kalındı ve Abu'nun ışığının hiç bir tesiri yoktu. Bok aralarındaki sessizliği buz gibi bir bıçak gibi kesti. Ses tonu soğuktu, cansızdı. Çocuğun sözleri Abu'ya ulaştığında sanki ortalık serinlemişti, üzgün bir rüzgar onların oturduğu verandaya uğramış gibiydi. Çimenlerin arasında gezinen böcekler ürkmüştü ve verandayı aydınlatan küçük lambanın ışığı sallanmıştı. Mavi gözleri şekli bozulmuş, dikişlerle tutturulmuş bileklere kilitlenmişti. Gözbebekleri büyüdü, içinde filizlenen şaşkınlığı yüzü gizleyemedi, iki bilek, iki kesik, bir sürü dikiş. Parçaları birleştirmekte pek zorlanmadı. Ne yapacağını bilemedi. Şaşkınlık içinde çocuğun suratına bakakaldı. Korku ve panik yüzündeki ifadeyi tekrar şekillendirdi ve ağzıyla şaşkınlıktan açılan ağzını kapattı. Çocuk bileklerini kapatırken Abu'nun resmen gözleri açılmıştı. Kendi canına kıymaya çalışmıştı Bok ve başaramamıştı.

Abu hiç bir zaman Bok'un neden böyle bir şey yaptığını anlayamayacaktı. Bir insan, yaşayan, gülen bir insan niçin hayatını sonlandırmak ister anlayamayacaktı. Onu uçurumun dibine iten problemlerle karşılaşmamıştı. O uçurumdan atlayacak kadar hayattan sıyırılmamıştı hiç. Bundan ötürü Bok'un acısını anlaması mümkün değildi. Lakin anlayabildiği tek şey bir şeyleri başaramamak belkide hiç bir insanda böyle derin bir yara bırakmamıştı. Bu yaradan uzaklaşmak için evinden yurdundan gönderilen bir candı Bok, Abu o yaraya tekrar parmak basmıştı, kendini kötü hissetti. Sanki o rüzgar estiğinden beri her şey ve herkes mutsuzlukla bezenmişti. Abu'nun ışığı cansızlaşmıştı, veranda her zamankinden daha karanlık görünüyordu. Bok arkasına yaslanıp derin bir iç çekti. Başını başka yere çevirince Abu'nun başından aşağı kaynar sular döküldü.

Ne yapacağını bilemez bir halde başı öne eğik verandadaki sandalyede oturup elleriyle oynuyordu. Niçin yaptığını merak ediyordu ancak bunu ona sorarak çocuğun geçirdiği o tramvatik şeyleri bir bir hatırlatıp onları tekrar yaşamasını istemiyordu. O yüzden sustu. Sadece sustu ve oturmaya devam etti. Ne denirdiki şu durumda, hayattan kendinden vazgeçmiş bir insana ne deyip onu tekrar hayata geri getirebilirdi ? Hiç bir şey gelmezdi elinden, susup oturmaktan başka. Bok'un yaptığı gibi oda başını başka yöne çevirdi. Rüzgarda sallanan bir kaç yaprağı izledi. Gökyüzünün altında görülen yıldızları, ayı, uzaklardan duyulan şehrin kalabalığını dinledi. Abu bunlarda huzur bulabiliyordu. Tüm bu karışıklık ve düzen onun huzur bulabilmesi için fazlasıyla yeterliydi. Çimlerin arasındaki böcekler, toprak her şey birbirine bağlıydı ve Abu bu bağın bir parçasıydı. Bok ise çoktan kopup gitmişti. Derin bir nefes alıp oturduğu sandalyeden kalktı. Eskimiş parke zeminin üzerinde terliklerinin çıkardığı tok ses ahşabın gıcırtısıyla birleşiyordu. Yavaşça çocuğun önüne yürüyüp tüm manzarasını kesecek şekilde durdu. Gözlerinin içine içine baktı bir kaç saniye. "Neden yaptın bilmiyorum ama... başaramadığına sevindim." dedi. Bu sefer kararlı ve direk bir ses tonuyla konuşuyordu. Yüzünde yine bir tebessüm vardı ancak bu sevimli bir kızın gülümsemesinden çok uzaktı. Daha çok yapılan bir işten memnun olan biri gibi duruyordu."Acını anlamam mümkün değil, yada elimi şıklatmamla tüm mutsuzluğunu yok etmem. Ancak seni o kara bulutlarınlada tek başına bırakamam. Benimle konuşmak zorunda değilsin, yaşadıklarını anlatmak zorunda değilsin ama lütfen, lütfen bir şans ver hayata. Çünkü her şeyin içinde hayat var, şu çimlerin, onların içinde dolanan böceklerin, yıldızların, gökyüzünün, benim. Sende içine hayat dolmasına izin ver, atladığın o uçuruma sırtını dön. " dedi ve cümlesini hafif bir tebessümle bitirdi. Çocuğa dokunabilmek için elinden geleni yapıyordu. Bir insanı uçurumun kenarından çekebilmek için elini uzatmıştı."Belkide zirveye çıkabilmek için dibe vurman gerekiyordu, dibe vurmuşsun, şimdi sıra kalkıp tekrar yükselmekte."

-İlk Bölümün Sonu-
çünkü o kadar kolay değil.