Merdiven boşluğundan yükselen sinyal sirenleri, asma katın metal döşemesini hafifçe titreştirirken Alda dosyayı kolunun altına sıkıştırıp yan raftan ince gövdeli bir taşıyıcı vagon çağırıyor. Kolundaki bileklik üzerinden birkaç hızlı dokunuş, raf sırası, çekmece numarası, parti kodu ve vagon inleyerek harekete geçiyor; raylar üzerinde kayarken altındaki manyetik tekerler kıvılcımlar saçar gibi pırıldıyor.

"6-B dedin ha?" diyor, göz ucuyla seni yoklayarak. Yalın bir sessizlikte asılı kalan sorunun altına, hafif bir güvensizlik dokusu serpiştirilmiş. "Onların akış regülatörü 14 µ setlidir; 7-C’ye takarsan diyafram parçalanır, oksijen basıncı bir anda tavan yapar." diye ekliyor. Gözlerindeki kısıklık bir terazi dili gibi titriyor; senin “evet” ya da “hayır”ın, kefelerden birini ağırlaştıracak.

Vagon geriye döndüğünde, üst raflardan çekilmiş mat siyah bir kutu ve yanında nikelli küçük bir anahtar seti duruyor. Alda kutuyu avuçlarına tık tık vuruyor. "Filtre bu; adaptör burada." diye açıklıyor, sonra anahtarı sallıyor. "Çift tırnaklı AL-4. Çoklu göbekli cıvatalarda sıyırırsa bir daha bulamazsın; nazik davran."

Kutunun kilidini açıp içindekileri göstermek üzere kapağı kaldırdığında, filtre silindiriyle birlikte ince, şeffaf tüplerde iki adet sensör adaptörü de çıkıyor. Plastik ambalaja iliştirilmiş küçük yeşil etikette ‘Kalibrasyon Test Tarihi yazılı; taze. Alda, parmağıyla etiketi işaret edip, "Bu tarihe dikkat; bir ay sonra geçer. Değiştirmezsen hasta nefes değil, pas çeker." diyor. Sesinde garip bir tını, ciddiyetini hafifçe aşındıran belirsiz bir acıma gölgesi var.

Senin uzattığın eller filtreyi kavradığında, metal silindirin pürüzsüz yüzeyi parmak izini anında yakalıyor; soğukluğu, deponun rijit atmosferine rağmen teninin ısısını yutuyor. Alda anahtarı avucuna bırakıp kapanmayan kapağı dizinin kenarıyla kapatıyor. Prosedürü soruyorsun, dili alışkın bir usta gibi sıralıyor. "Önce cihazın akımı kes, sonra yandaki havalandırma vidasını çevir, filtre yan bölmeden yatay çıkar. Adaptörü klipsleyip geri it, tık sesi duyunca anahtarla üç çeyrek tur sık. Elektriği ver, ekrandaki seviye barı sabit yeşilde kalıyorsa işlem tamam."

O konuşurken aşağıdaki çalışma iskelelerinin birinde arıza veren robot kol yeniden devreye girip sandıkları düzenlemeye başlıyor; sirenler susuyor ve depo koridorlarına gezinerek dolanan mekanik gıcırtıların fonu, ansızın tekdüze bir uğultuya çekiliyor. Tam o anda, Alda’nın bakışları senin omzunun üzerinden bir şeye takılıyor. Başını çeviriyorsun, uzak köşede paslanmış bir ventilatör pervanesi dönüyor, hepsi bu. Ama Alda’nın sesi alçaldığında, araya sıkışmış bir tereddüt seziliyor.

Filtreyi ve anahtarı göğüs hizasında tutup arkanı dönmeye hazırlanırken, Alda elini ani bir refleksle havada kaldırıp seni durduruyor. "Bekle." diyor, sesi aynı anda hem yumuşak hem keskin. Gözleri donuk endüstriyel ışığın altında tuhaf biçimde parlıyor. "Labirent’teki insanlar bir şeyi hep merak eder, Zengu Dudshuf." diye başlıyor, o ana dek tam söylememişti adını, şimdi bilinçli bir telaffuzla dilinin ucunda yuvarlıyor. "Sence bir insan geçmişini unuttuğunda ağırlığından mı kurtulur, yoksa köksüz kaldığı için savrulmaya mı mahkum olur?"

Cümle, tavan vincinin ağır zincir çarpmasına denk gelip metalik bir yankıyla uzuyor. Kelimeler havada asılı kalırken gözlerinin kenarı sızlıyor, görüntü birden bulanıklaşıyor. Siluetler eriyip birbirine karışıyor; Alda’nın yüzü soluk sarı lambalarla birleşip garip bir lekeye dönüşüyor. Görüş alanının ortasında, karanlık bir koridorun ucunda yalnız duran şapkalı bir adam seçiliyor, silueti neredeyse iskelet gibi ince, fötr benzeri geniş kenarlı şapkası gözlerine gölge düşürmüş. Kolları iki yana sarkık, ellerindeki işaret parmakları yere kadar uzanıyormuş gibi uzun. Adam, adım atmadan varlığını sana doğru itercesine yaklaşıyor ve dudaklarının kıpırdadığını, ama bir ses çıkmadığını görüyorsun.

Göz kapakların refleksle kapanıp açılıyor, yalnızca bir kalp atışı sürüyor bu karartı. Yeniden netlik kazanırken asma katta, Alda’nın yüzü burnunun birkaç karış ötesinde; kaşlarını hafifçe kaldırmış, sorusunun cevabını bekliyor.

Sol elinde hala anahtar seti, sağında üzerinde adının yazılı soğuk siyah filtre kutusu, ikisi de senin alman için havada tutulmuş. Alttaki depoda vinç gıcırtıları normale dönmüş, sirenler susmuş. Tek sıra LED’ler maviye dönerken tavan fanlarının rüzgârı saç tellerini hafifçe kıpırdatıyor.

Gözlerinde sabırlı ama keskin bir bekleyiş, senin tek lafını bekliyor.

Alda, iki filtre birden istemeni duyunca sol kaşını kaldırıyor, yüzündeki yağ izleri kurumuş toz gibi çatlıyor. Kutuyu kapatıp metal mandalına bastırarak kilitlerken "Kriz zamanlarında yedek talep etmek depo politikamıza ters düşer." diyor soğuk bir ağızla. Ardından iç çekip tonunu yumuşatıyor. "Ama raporda hastanın yaşam desteği tek cihaz ibaresi var… Pekala, yeşil kartlı temin formunu imzalarsın, kullanılmayan parçayı yirmi dört saat içinde iade edersin." Telsizini omzundan çözüp mor renkteki rozetini gösteriyor, ışık altında leylak yerine koyu bordoya bürünüyor. "Boşuna savrulma, Dudshuf. Labirent seni yutar." diye ekliyor, yarı şaka, yarı uyarı. İmza terminaline hızlıca parmağını bastırdığında duyduğun bipleme sesi, kulak zarında minik bir çatlak hissi bırakıyor. Alda anahtar setiyle beraber ikinci kutuyu da eline tutuşturup seni merdiven başına kadar uğurluyor. Merdivenden inerken en alt basamakta kısa bir baş dönmesi daha: uzak bir rıhtım sireninin çınlamasını andıran ince bir vızıltı ve perçinli çelik kirişte yine o uzun şapkalı gölge, bu sefer başının ucundaki tavana kıhlayıp kayboluyor, gözlerini kırptığında yerinde sadece yağ lekesi.

Depo çıkış turnikeleri, akşam ışığının portakal rengini içeri buyur ediyor, gökyüzü, metalik gri fabrika bacaları arasında yanmış şeker turuncu-sarı şeritlere bölünmüş. Ana arter boyunca yürürken lojistik araçlarının egzozuyla karışan sıcak asfalt kokusu çoğu insana mide kaldırıcı gelirken sende tuhaf bir rahatlama yaratıyor, Tihami’nin motor yağını andırıyor, dedenin eski balıkçı teknesinin kokusunu. Köşeyi döndüğünde üniforma mavisi bir kalabalığa rastlıyorsun; aralarında kısık kahkahalar, kabarık sandviç poşetlerinin hışırdaması. İçlerinden biri, genç, kesik yaka gömleği ütüsüz, ama kemerinde parlak yeni rozet, kolunu havaya savurarak "Hop, Zengu!" diye sesleniyor. Bu, birkaç hafta önce acil atış poligonunda tanıştığın devriye memuru Rakit Jorva, iki yanındaki arkadaşları da yeni turlardan. Rakit hızlı adımlarla yanına gelip dirseğini dostça böğrüne sürtüyor. "Analitik birim kafanı şişiriyordur, tekerleri boşaltmak lazım! Bu akşam Bakır Lale’de ufak bir devriye partisi var, biramız ev yapımı, sahneden jazz çalacaklar, ilk tur bendensin." Çevresindekiler gülüşüyor, semafor ışığı yansımasında rozetlerindeki camımsı yüzeyler yıldızlanıyor. "Biz on gibi oradayız, gelmezsen kaçarı yok yarın sabah karakolda nazar boncuğu gibi asarız seni ha." diye takılıyor.

Cevap vermeden önce flakon kutusu ile anahtar setini çantana sığdırmaya uğraşıyorsun. Boynun titrek, Rakit’in muzipliği gerçeklikle kabusun arasında fil dişi bir köprü gibi sallanıyor. Memurlar seni tezahüratlarla geride bırakıyor. "Bakır Lale, on!" nidası rüzgârda tül gibi yırtılıyor.

Daha batık mahallelerden geçip Ahududu Sokağı’na vardığında hava kararalı çok olmamış, cılız sokak lambaları, mor salkımların gölgelerini çatlaktan çıplak tuğlaların üstüne örecek kadar ışık veriyor. 14A’nın rüzgar türbini bu saatte de tıkır tıkır, kapı ziline dokunduğunda içeriden baston tokmaklarının zemin dövmesi duyuluyor. Kapı aralanır aralanmaz Tihari’nin buruşuk yüzü karşına çıkıyor, bu kez oksijen hortumu burun deliklerinde, kablosu koltuğunun arkasında gerilmiş. Gözleri filtre kutusuna kayıyor, kaşları nihayet dercesine birleşiyor. "Yarım gün sürdü." diye hırlıyor. "Öksürüyordum, duyabildin mi dışarıdan?" Hemen ardından, halsizce bastonunu kenara dayayıp "Bakıp tak, sonra defol, miskinliğim kabardı." diye ekliyor.

Salonun karanlığına yeniden girerken ilk iş akımı kesiyorsun, cihazın iç fanı homurtuyla duruyor. Yan vidayı gevşetirken metal sıcak, terli avuçlarında kayıyor. Filtre yuvası, kararmış eski contanın kalıntılarıyla dolu, AL-4’ü yerleştirip üç çeyrek tur sıktığında içten ince bir klik duyuluyor. O an ekrandaki bar önce sarıya, sonra sabit yeşile dönüyor, prosedür kusursuz. Tihari’nin boğazından çıkan uzun, ıslak bir soluk, yeni filtreden çekilen ilk derin nefes, göğsü yükselip alçalırken "Regülatör sesi müzik gibi." diye mırıldanıyor, ama teşekkür yerine dudaklarından kuru bir alaylı nefret kayıyor. Sen yedek 7-C’yi çantana geri koyunca gözleri kısılıyor. "Ne o, fazlalık mı? İsraf haramdır, memur. Yarın iade edeceksen et, yoksa cebine attığın her şeyin kaydı bende tutulur."

Evrakları çıkartıp cihazın seri numarasını formuna geçiriyorsun, Tihari ilaç blisterlerini çalkalayarak "Programıma uy, sabah sekizde levodopa, öğlen entakapon, akşam da şu lanetli damla." diye geveliyor. Ardından ellerini dizlerinde birleştirip seni baştan ayağa süzüyor. "Şimdi topukla. Dışarıda ne halt edeceksen et. Ben uyuklarım. İki, üç saat idare ederim, gene de çok uzaklaşma."

Evin paspasını aşıp kapıyı arkanından çektiğinde gece serinliği üzerine çöküyor, sokağın köşesinde Bakır Lale'nin yuvarlak tabelasına asılmış bakır lale çiçeği, turuncu neondan dökülen ışıkla gül rengine bürünmüş, dalgalanıyor. İçeriden kontrbas vuruşları, kapı aralıklarından fokurdayan sohbet tıslaması yükseliyor. Çantanda yedek filtre, cebinde AL-4, çivit mavisi gökyüzünde şehir ışıkları, şapkası gölgeli bir hayaletin varlığını hatırlatırcasına ışık lekeleri bırakıyor.

Ayakların taş parke üzerinde tereddütle duruyor. Eski devriyeyle birlikte barın kapısından içeri girip bugünü dumanlı bir bira köpüğünde boğacak mısın, yoksa parçayı iade etmeye erkenden mi gideceksin?

Bakır Lale’nin ahşap kapısı açılır açılmaz loş bir sıcaklık seni sarıyor, içerideki hava, terlemiş pirinç avizelerden sızan bal rengi ışıkla harmanlanmış eski meşe varil kokusunu taşıyor. Girişteki minik sahnede kontrbasçı telleri parmaklarıyla yoklarken saksofoncu uzun notalarını ısıtıyor, henüz set başlamamış ama titreşen bekleyiş, bir gömleğin içinde kabaran nefes gibi barın duvarlarına çarpıp geri sekiyor. Çantayı omzundan indirip tezgâha yaklaştığında, beyaz önlükle boyundan büyük bakır çaydanlık taşıyan işletmeci gür sesle atılıyor.

"Çay mı dedin? OLMAZ MI AMUĞA OYİM!"

Sanki bu cümleyle bütün dükkanın ritmini ayarlıyor. Göz kırpıp müzik sesini hafifçe kısıyor, ardından iri elleriyle seni sahneye yakın küçük, yuvarlak bir masaya buyur ediyor. "Jazz’ı en iyi buradan dinlersin. Ne şeker ne limon, sade mi?" diye soruyor, tek kaşını kaldırınca başını sallamak yetiyor. Dakikalar içinde narçiçeği rengi bir ince bellî bardak masaya konuyor, çaydan yükselen buhar, sahne ışıklarına karışıp ince duman şeritleri çiziyor. İlk yudumda Alda’nın pas kokulu labirenti dilinden silinip gidiyor, geriye kızılcık ekşisiyle dengelenmiş tok bir kehribar tadı kalıyor.

Etrafında renkli şeritler gibi dağılmış müşteriler var. Bir masada az önce vardiyası bitmiş hemşireler, üstlerindeki hastane kartlarını hala çıkaramamış, diğerinde, lacivert paltolu bir çift eski bir tango plağının ritmine kafa sallıyor. Sahne ışığının tam çaprazında Rakit Jorva’yı fark ediyorsun, jazz henüz başlamadan sahnenin perdesi arkasında hoparlör standına yaslanmış, dudaklarına yanağını bastıran, kısa saçlı bir bar şarkıcısıyla hararetli bir öpüşme içinde. Omzundaki rozet tam öpücüğün ortasında ışık yakalayıp ayna gibi parlıyor. Rakit, arada bir göz ucuyla masaları kolaçan ediyor ama seni görmüyor.

İkinci yudumu aldığın sırada sandalyen hafifçe sarsılıyor, yanına bir tabure çekiliyor. Asil duruşlu, kemikli yüzlü bir adam, kırlaşmış sakalı boynuna kadar inmiş, burun kemiği hafif kavisli, elindeki uzun gövdeli kristal kadehten koyu bordo şarap döndürerek oturuyor. Üstünde keten gömlek, yakası yarı ilikli, ince bileklerinde damarlı bir hırsız çevikliği var. Kaşlarının ardında süzülen bakışın ilk cümlesi alay kokuyor.

"Hayatım, çay mı?" diyor, dudaklarının kenarı buhar gibi bir gülüşle kıvrılıyor. "Benimle dalga mı geçiyorsun?" Şarabından küçük bir yudum alıp kristal bardağı masaya yavaşça bırakıyor, parmak uçları kadehin ayağına hafifçe vurduğunda ince bir çınlama çıkıyor. Sonra gözlerini seninkilere dikiyor, bakış keskin, ama içinde garip bir merhamet titreşimi gizli. "Polissin galiba." diye ekliyor, arada dudak kenarındaki çizgi derinleşiyor. "Nasıl geçiyor, zor mu memurluk? Üstündeki yük gerçekte çantandaki o metal parçalardan daha ağır olmalı."

Boş taburesini arkaya itmek için hamle yapıyorsun ama adam hafifçe öne eğilip mesafeyi yeniden daraltıyor, kendinden emin, gitmek niyetinde değil. Jazz triosu tam o an ilk notaya vuruyor. Barın ışıkları biraz kararıyor, sahne önündeki loşlukta, Jorva öpüşmesine ara verip elindeki bira bardağını havaya kaldırarak sana göz kırpıyor.

Adamın kadehindeki şarap kristal duvarlarda titreşen saksafon uğultusuna minik kırmızı dalgalar bırakıyor. Gülümsüyor, sorusunun cevabını, ya da belki başka bir soruyu bekliyor. Yan masalarda kahkahalar, çay bardaklarının ince çınlamaları, bakır çaydanlıkların fokurtusu, hepsi tek bir uğultuya karışıyor.

Çayın buruk aroması hala damağında, Bakır Lale’nin buğulu kapısından çıktığın anda hava soğuk bir çivi gibi göğsüne saplanıyor. Jazz’ın bas titreşimleri arka fonda boğuklaşırken, sokağı aydınlatan tek lambanın solgun ışığı kaldırımdaki yağ birikintilerine titrek yansımalar düşürüyor. Ahududu Sokağı buradan iki blok ötede, kaldırımlar neredeyse ıssız, yalnızca uzakta, çöp tenekesi karıştıran bir kedi kapağı tıngırdatıyor. Adımların taş parke üzerinde düzenli, çantandaki yedek filtrenin ritmine eşlik eder gibi. Köşeyi döner dönmez, aralarında boşluk olan kırık döşeme taşları gıcırdarken bir an duraksıyorsun, arkandaki bar kapısı kapanalı on saniye olmuştur ama sessizlik sanki olması gerekenden daha ağır. Sonra tak… tak… tak… Özenle seçilmiş adımlar, kimi sivri ayakkabının topuk vuruşu gibi yankılanıyor. Seni izleyen biri mi, yoksa sadece akşamın yankısı mı, ayırt edemiyorsun; fakat nabzın karanlık duvarlara çarpıp geri dönüyor.

Bakışların omzunun üzerinden hızlıca süzülüyor, barın sarı neonundan saydam gölgeler dışında bir şey göremiyorsun. Yine de kulaklarında tüy dikeni gibi yükselen o adımlar, seni ay ışığından yoksun yan sokağa hızla yönlendiriyor. Sokak lambası burada bozuk, tek ışık, uzak duvarın üstüne konmuş paslı reklam panosunun titrek LED’lerinden geliyor. Asfaltın çatlaklarında ince buhar, eski buhar hattı sızıntısı gibi. O an arkadaki topuk sesleri belirginleşiyor, ritmini hızlandırmışlar. Bir adımın daha çınlamasıyla birlikte sinirlerin geriliyor, çantanı kayışından sıkıca kavrıyor, belki çatlak döşemenin kenarından koparacağın bir taş parçası veya bele sarılı baton… reflekslerin olasılıkları tarıyor. Dönüp açıkça bakmaya karar verdiğin anda bir gölge sütunsu duvar payandalardan birinin dibine uzanıyor, barda çayı küçümseyen o keten gömlekli adam. Aranızda tam beş araba boyu var, yüzünü bar ışığında gördüğünden daha soğuk, daha sert bir ifadeyle yarı karanlıkta gülümsüyor.

"Adam gibi para kazanmak ister misin?" Ses tonu bir şaka gibi yükseliyor ama cümlenin ucu buz gibi soğuk. Elindeki şarap kadehi yok, yerine ceketinin içinde gizlediği bir şeyin ağırlığını sağ omzuna kaydırıyor. Adımlarını ağırlaştırmadan yaklaşmaya başlıyor, gölgesi senin gölgenle üst üste biniyor. Tam o an iki yandan, dar ara sokak girişlerinden, karanlıkta kaybolmuş yağmur oluklarının arasından iki takım elbiseli silüet çıkıyor. Ceketleri alabildiğine düzgün, elleri cebinde ama duruşları kaslı bir tel gerilimi taşıyor. Çıkışlarından sonra sokağın genişliği iyice daralıyor; adımların yankısı üçe bölünüp tersine dönüyor. Keten gömlekli adamla aranda hala on beş metre var. Duruşunu bozmadan başını hafif yana eğiyor. "Benimle konuşacak mısın, yoksa gidecek misin? Son kararını ver istersen." Konuşurken dudakları hafif kıpırdıyor ama gözleri kıpırtısız, karanlıkta sabitlenmiş iki yeşil nokta gibi parlıyor. Yan sokaklardan çıkan takım elbiseliler konumlarını koruyor, geri kaçış rotası tek lambanın altındaki dar boğaz, ama orası da gölge içinde eriyor. Gece sessiz, kararın ise çıkacak her sesi büyütecek.

Bir adım daha atsan iki yanındaki dar sokakların kıskacına iyice gireceksin, ihtiyatla geriye baktığında adam hala on beş metre geride, gölgeler arasından ilerliyor ama yürüyüşünde aceleden çok emniyet var. Sağ yanındaki takım elbiseli, omuz kesimleri iri, boyuna kadar düğmeli kaşmir ceketinin altından atletik omuz çizgisi belli oluyor. Solundaki öteki, daha ince uzun, bileği ceket manşetinden sarkan zayıf ama kemikli bir el geri dönüş hızının yüksek olacağını fısıldıyor, parmak kemiklerinin keskin çıkıntıları sokak lambasının solgun ışığına takılıp geçiyor. Lider konumundaki keten gömlekli ise hala ağır ağır yaklaşarak konuşmaya başlıyor, sesi bas frekansta bir rezonans gibi daracık sokakta yankılanıyor.

"Ne dediğimi gayet iyi anladın, memur." diyor, memur kelimesini lastik gibi uzatarak. "Polislik… saçma bir meslek. Başını yasaya gömüyorsun ama şehir yıkılırken kimse o kural kitaplarını aramıyor. Bak, gördün Birinci Kıta'da olanları. Dünya İkinci Kıta’yı da zamanla böyle yerle bir edecek. Bizimkiler şimdiden hazırlık yapıyor, paralı kuvvetler, teçhizat, sessiz işe alımlar." Söz ederken ince keten gömleğinin iç cebine parmaklarını sokuyor, avuç içinde metal bir levha, belki manyetik bir veri kartı, belki kimlik. Tek saniyelik yansıma yapıyor, sonra kayboluyor.

"Üçüncü Kıta’ya geçeceğiz." diye devam ediyor, adımlarını şimdi tamamen durdurup tam karşıdan konuşma mesafesine çekiliyor. Adamlar pozisyon olarak hala sivri bir V açısını muhafaza ediyor, seni kapana kıstıkları yerden iki adım ileride duruyorlar. "Orada, kimsenin hesap tutmadığı topraklarda yeni bir kuvvet kuracağız. Polislik yok, kağıt yok. Sadece kimin dirseği daha güçlü, kimin insanı daha iyi topladığı önemli." Dudak kenarındaki çöküntü güçsüz bir tebessümle kıvrılıyor.

Sana "Tabii senin amirlerin Üçüncü Kıta yok edildi diyor, öyle değil mi?" diye soruyor. Cevap vermeden önce kendi sorusunu tartıyor, sesi kesif bir merakla alçalıyor. "Ama kim gördü? Kim oraya gidip yok olduğuna şahit oldu? Belki de orada hala liman şehirleri sapasağlamdır, belki de insanlar hayatta ve sadece iletişim kesildi." Gömleğinin yakasını hafif çekerek boğazını rahatlatıyor, bir yandan da sokak lambasının ışığında kısa sakalındaki gümüş teller parlıyor. "Varsay ki öyle… O zaman biz ilk giden oluruz, gemiler hazır. Ya orada yaşayanlar bize katılır ya da yer açarlar. Ya sen, memur? Ya sen?"

Soru havada asılı kalıyor, yan sokaktan esen kesik rüzgar pantolon paçanı bacağın etrafında dolaşıyor, çantandaki metal köşe soğuk bir kötücül niyetle kaburganı dürtüyor. Keten gömlekli, başını hafif yana yatırıp avuçlarını cebinden çıkarıyor, silah yok, ama duruşu 'gerektiğinde'yi saklamıyor. "Benimle konuşacak mısın?" diyor, tonunda tehdit ile davet arasındaki çizgiyi bıçağın sırtı kalınlığında tutarak. "Yoksa şehrin bu çürüyen kaldırımlarına geri mi döneceksin? Son kararın ne?"

Takım elbiseli ikili nefes bile almıyor gibi, sokağı kuş bakışı gören görünmez bir varlık sessizliği yarıp çiviler gibi çakıyor. Yalnızca gerideki kırık neon, boğuk bir elektrik uğultusuyla yanıp sönerek cümlenin nabzını tutuyor.

Kelimen, adımın ya da susuşun bir anda bütün bu dar koridoru yeni bir denkleme çevirecek.