Lüke Jekot, sakin bir nefes aldıktan sonra yüzündeki ifadeyi ciddileştiriyor. Bakışları bir an için boşluğa dalarken, kafasının içindeki karmaşayı toparlar gibi birkaç kez gözlerini kırpıştırıyor. Ardından bakışlarını tekrar size çevirerek anlatmaya başlıyor. "Size olan biteni anlatayım. Balkon konuşmasında vurulduğumu net hatırlıyorum. Silah sesi, bağırışlar, sonra her şey simsiyah oldu. Uyandığımda ise, kendimi tanımadığım bir odada, beyaz ışıkların altında yatarken buldum. İlk önce hastanede olduğumu sandım, ama odadaki cihazlar, yanıp sönen ekranlar ve duvarlardaki garip yazılar çok farklıydı. Korkmuştum ama hareket edemiyordum, sanki felç olmuş gibiydim." Yavaşça kafasını sallayarak devam ediyor. "Kısa süre sonra yanıma insanlar geldi. Hepsi Dünyalıydı. Bana çok nazik ve sevecen davranıyorlardı. İyileşmem için tüm imkanları sunuyor, sürekli benimle ilgileniyor, istediğim her şeyi getiriyorlardı. Ama kısa süre sonra asıl amaçlarını anladım. Bir süre sonra hafızamla oynadıklarını fark ettim, geçmişimi bulanıklaştırıyor, kendi istedikleri gibi şekillendirmeye çalışıyorlardı. Benden ne istediklerini anlamam çok uzun sürmedi. Ingenium hakkında bilgiler, Djurat’ın siyasi durumu, Ae Libjetütcha ve diğerleri... Her şeyi öğrenmek istiyorlardı."

Burada duraklıyor, yüzü kararıyor ve gözlerindeki ifade değişiyor. Karanlık bir anıyı hatırlıyor gibi derin bir nefes alıyor. "Beni manipüle etmeye çalıştılar. Kafamın içinde sürekli fısıltılar vardı. Ülkemi terk etmemi, Dünya için çalışmamı söylüyorlardı. Direnmeyi denediğimde zihnimi daha da karıştırdılar. Kendi benliğimi yitirmek üzereydim. Kim olduğumu bile hatırlamakta zorlanıyordum." Birden ifadesi yumuşuyor ve minnet dolu bir gülümseme yüzüne yerleşiyor. "Sonra o adam geldi. Bir geceydi, odama sessizce girdi ve beni oradan çıkardı. Kimseye görünmeden, nasıl yaptığını hala bilmediğim bir şekilde beni kurtardı ve direkt buraya, İkinci Kıta’ya, bu Dağ’ın kalbine getirdi. Burası onun bize öğrettiği, Dünya’nın asla ulaşamayacağı bir nokta. İşte o adam sayesinde buradayım. Onun sayesinde gerçeklerle yeniden buluştum."

Gözleri parlıyor, ses tonu umut dolu ve kararlı bir hale geliyor. "O adam bizim kurtarıcımız. Onunla birlikte Ingenium gerçek geleceğine adım atacak. Dünya’nın zincirlerini kıracağız. Buna tüm kalbimle inanıyorum. Bize umut verdi, bizi kurtardı, ve o bizi geleceğe taşıyacak tek kişi." Bir an duraksadıktan sonra size doğru bir adım atıyor, elini nazikçe sana uzatıyor. "Göstermeme izin ver." Tam o anda Thomas hızla önüne geçerek, ellerini hafifçe kaldırıp araya giriyor. "Önce bize şu kılık değiştirmene sebep olan teçhizatı göster Lüke. Bu biraz fazla mucizevi değil mi?" Lüke hafifçe tebessüm ederek "Her şeyin bir sırası var genç adam." diyor yumuşak ama kesin bir ses tonuyla. Thomas ise hafifçe sana dönüyor, kaşlarını kaldırarak imalı bir şekilde bakıyor. Karar sana ait. Bu gizemli adamın sırrını öğrenmek ve onun gösterdiği şeyi görmek mi istiyorsun, yoksa önce Thomas'ın haklı şüphelerine kulak mı vereceksin? Sonraki adım, senin kararın olacak.

Lüke bir anlığına sessizleşiyor, yüzünde senin söylediklerine karşı derin bir değerlendirme var. Bakışlarını bir süre Thomas'ın üzerinde tutuyor, adeta onu tartıyormuş gibi bir sessizlik kaplıyor ortamı. En sonunda hafifçe iç çekerek pes etmiş gibi başını sallıyor ve cübbesinin içinden küçük, metalik bir cihaz çıkarıyor. "İşte, merak ettiğiniz şey bu." diyor sakin bir sesle. Elindeki cihaz yuvarlak hatlara sahip, üzerinde ince mavi çizgiler parlayan, yaklaşık bir avuç içine sığabilecek boyutta, teknolojik bir parça. "Bu bir morfoloj cihazı. Yalnızca görünümü değil, tüm biyometrik verileri kopyalayabiliyor. Bunu Dünya’da yaptıkları deneyler sırasında geliştirdiler, ancak Kurtarıcı bunu onlardan almayı başardı ve bizim kullanımımıza sundu."

Gözleriyle önce sana, sonra Thomas’a bakıyor ve ekliyor. "İsterseniz sizi ana karargâhımıza götürebilirim. Orada Kurtarıcı ile de tanışabilirsiniz. Kendisi sizi görmeyi çok ister eminim." Sonra Lüke’nin bakışları Thomas üzerinde duruyor. Hafifçe gülümseyerek, ses tonunu biraz daha yavaşlatıp, ima dolu bir şekilde konuşmaya başlıyor. "Senin adını çok duydum Thomas. Dünya’dayken özellikle senin hakkında çok konuşuluyordu. Kurtarıcı bile senin adını birkaç kez dile getirdi. Senin hakkında bildiklerini anlatsam şaşarsın. Özellikle de senin-" Cümlenin devamını getiremeden Thomas’ın eli hızlıca arka cebine gidiyor. Ancak o an beklenmedik bir şey oluyor. Thomas bir anda boğuluyormuş gibi şiddetle öksürmeye başlıyor. Nefes almakta güçlük çekiyor gibi boynunu tutuyor, gözleri büyüyor, yüzü kızarmaya başlıyor. Sanki içinden bir şeyler kopmaya çalışıyormuş gibi, eli cebine doğru çırpınarak daha derinlere ilerliyor.

Lüke, konuşmasını kesip, şaşkınlık ve endişe ile onu izliyor. Thomas’ın öksürükleri giderek şiddetlenirken, Lüke tam yeniden konuşmaya, o en vurucu cümleyi kurmaya yelteniyor ki, Thomas ani bir hareketle arka cebinden bir silah çıkarıyor. Zaman donmuş gibi bir saniye askıda kalıyor, sonra hiç tereddüt etmeden tetiğe basıyor. Silah sesi bulunduğunuz bölgede yankılanıyor. Kurşun, Lüke’nin göğsüne isabet ediyor ve kan aniden etrafa saçılırken, Lüke’nin görüntüsü bir anda titremeye başlıyor. Kanlar holografik bir ışık dalgası olarak havada dağılıyor ve Lüke'nin bedeni saniyeler içinde parça parça yok oluyor. Lüke aslında sadece bir hologramdı.

Thomas silahı elinden düşürürken dizlerinin üzerine çöküyor, nefes nefese kalarak başını kaldırıyor ve gözleri panikle senin gözlerine kilitleniyor. Ortalık bir kez daha ölüm sessizliğine bürünüyor.

Thomas soruların karşısında yutkunuyor, gözleri yerde gezinerek ne söyleyeceğini bilemez halde kısa bir süre sessiz kalıyor. Parmakları istemsizce titriyor ve belli ki düşüncelerini toplamaya çalışıyor. En sonunda derin bir nefes alıp kalkmaya yelteniyor ama vazgeçiyor, olduğu yerde çökük omuzlarla kalmaya devam ediyor. "Baksana monsieur." diyor sesi biraz titreyerek. "Bazı şeylerin hiç bilinmemesi daha iyi olabilir. İnan bana. Bu benim bile taşımakta zorlandığım bir yük. Lüke'yi vurmak istemezdim ama başka şansım yoktu. Bu sır sadece beni değil, hepimizi tehdit ediyor. Üstelik..." Konuşmaya devam edemeden aniden zeminin altında hafif bir sarsıntı meydana geliyor. Thomas'ın sözleri anında kesiliyor. İkiniz de şaşkınlıkla etrafınıza bakarken duvarlarda titreşimler beliriyor, etraftaki renkler bozulmaya, birbirlerine karışmaya başlıyor. Kısa süre sonra görüntü tamamen parazitli bir televizyon ekranı gibi titremeye başlıyor.

"Merde! Yine ne oluyor böyle?" diye bağırıyor Thomas, hızla ayağa kalkarak. Hızla çıkışa doğru koşmaya başlıyorsunuz ama bastığınız zemin sanki cam gibi çatlayarak parçalanmaya başlıyor. Ayaklarınızın altındaki dünya adeta kum taneciklerine dönüşürken Thomas'ın ayağı aniden boşluğa kayıyor. Refleksle onu yakalama çaban yetersiz kalıyor, Thomas hızla açılan çatlağa doğru düşmeye başlıyor. Sesinin yankılı biçimde boşluğa karışması kulaklarında uğulduyor.

"Monsieuuuuur!..."

Thomas'ın sesi uzaklaşırken, sen de ayakta durduğun zeminin kaybolduğunu hissediyorsun. Aniden ayaklarının altından çekilen bir halı gibi boşluğa düşmeye başlıyorsun. İlk anki paniğin ardından çevrendeki her şeyin siyaha boyandığını, sonsuz bir boşlukta sürüklendiğini fark ediyorsun. Bu yerçekimsiz düşüşte zaman ve mekan algısını tamamen kaybetmiş halde etrafına bakınırken, sadece kalp atışlarının sesini duyabiliyorsun. Bir süre sonra sessizliğin içinde, karanlığın tam ortasında, tuhaf bir ışık parlıyor. Bu ışık önce bulanık, sonra net bir hal alarak tam önünde şekilleniyor. Mavi-beyaz tonlarla parlayan ışık, yavaşça yazıya dönüşüyor. Önce belirsiz, sonra belirgin, okunabilir harfler haline geliyor.

Karanlık.

İlk soruyu görüyor, kokluyor, duyuyor, tadıyor ve hissediyorsun.

Verdiğin cevabın ardından, bir süre sessizlik hüküm sürüyor. Etrafındaki boşlukta yankılanan sesi gittikçe azalırken, cevap havada asılı kalmış gibi duruyor. Ancak çok geçmeden, karanlığın içinde küçük kıpırdanmalar beliriyor. Önce belli belirsiz, sonra daha da parlaklaşarak çevrende dönmeye başlayan dört ışık küresi ortaya çıkıyor.

İlk ışık kırmızı, canlı ve tutkulu; ikinci ışık yeşil, huzurlu ve şifalı; üçüncü ışık mavi, derin ve bilge; dördüncü ışık ise sarı, sıcak ve enerjik biçimde parlıyor. Renklerin oluşturduğu sarmal dans, cevabını onaylayan, seni dinlediklerini belli eden bir uyumla hareket ediyor. Sonra ışıklar duruluyor ve tam önünde yeni birkaç soru daha beliriyor. Bu soruların eşliğinde aynı zamanda bir fısıldama duymaya başlıyorsun. Ama sorulara odaklanmakta zorlanmıyorsun.

Güneş yeni doğmuştu, suyun üzerinde tatlı, narin bir ışık oyunuyla dans ediyordu. Deniz sessiz ve huzurluydu, küçük balıkçı teknesi yavaşça dalgalarla salınarak ilerliyordu. Tekne, denizin üzerinde gezinen bir yaprak gibi hafifti ve içindeki adam, sanki doğanın sırlarını çözmeye çalışan meraklı bir çocuk gibiydi. Balıkçı yaşlı değildi ama gözlerinde yaşından büyük hikâyeler vardı. Yüzündeki ince çizgiler tuzlu deniz suyundan, güneşten ve rüzgârdan işlenmişti. Yalnızdı ama bu yalnızlık ona ait, onun seçtiği bir sığınaktı. Ağlarını dikkatle, özenle atıyordu sulara; her hareketi zarif ve anlamlıydı.

Uzaktan bir tepenin ardında Kurt, gözleri keskin, Balıkçı'yı izliyordu. Gözlerinde tereddüt ve korku vardı; Balıkçı'nın her gün daha fazla tüketişini görüyordu ama harekete geçmiyordu. Kendisine hep "Daha zamanı değil." diyordu. Her gün, her gece bekledi; hareketsiz, pasif bir gölge gibi. Balıkçı, denizi tüketmeye devam ederken Kurt sadece izledi. Kendi iç sesini susturdu; korkusunu ve hareketsizliğini haklı çıkarmaya çalıştı. Fakat bir gece, kulübenin içindeki korkunç gölgeler Kurt'a kadar ulaştı. Onu takip eden çığlıklar, Kurt'un rüyalarına girdi ve huzurunu kaçırdı.

Sonunda Kurt, yaptığı büyük hatanın farkına vardı. Balıkçı'nın açgözlülüğüne göz yumarak suç ortağı olduğunu anladı. Panik içinde kaçtı; ormana, dağlara, uzaklara. Ancak çığlıklar onu takip etti; Balıkçı'nın yarattığı yıkım her yerdeydi. Kurt kaçtıkça gerçeklik bozuldu; etrafındaki dünya çarpık, anlaşılmaz ve ürkütücü şekiller almaya başladı. Balıkçı da Kurt'un varlığını hissediyor, onu avlamak için derin bir arzuyla yanıyordu. Kurt'un gölgesini ormanlarda, tepelerde aradı; her yerde tuzaklar kurdu, iz sürdü. İkisi arasında gizemli, korkunç bir kovalamaca başladı.

Bir gece Kurt artık kaçmanın anlamsız olduğunu fark etti. İçindeki ses onu avına doğru yönlendirdi. Cesaretle, korkusuzca Balıkçı'nın olduğu yere ilerlemeye başladı. Ormanların derinliklerinde, denizin kıyısında, sonunda karşı karşıya geldiler. Göz göze geldiklerinde, etraflarındaki dünya sessizleşti, rüzgâr durdu ve dalgalar hareketsiz kaldı.

Ve onlar bir araya geldiğinde, Dünya durdu.

Verdiğin cevaplar boşlukta yankılandıktan sonra, sessizliğin içine yeniden hayat sızmaya başlıyor. Etrafında dönen kırmızı, yeşil, mavi ve sarı ışıklar bir an için donakalıyor, sonra hep birden genişleyip büyümeye başlıyorlar. Her biri gövdenin etrafında bir halka gibi dönmeye başlarken, zifiri karanlığın dokusu sanki inceliyor, seyreliyor. Renkler, ilk defa birer ışık değil de birer çatlak gibi gözükmeye başlıyor karanlıkta, sanki bu siyahlık sadece üstü örtülmüş bir yüzeymiş de renkler altında yatanı göstermeye çalışıyormuş gibi.

Sonunda, zemin bile hafifçe parıldıyor. Ortam hala soyut, ama siyahın mutlaklığı kırılmış durumda. Işık sadece gözle değil, kalple de hissedilir hale geliyor. Bu anda, bir kez daha, üç yeni soru beliriyor. Bu kez sorular diğerlerinden farklı, daha az mutlak, daha çok kişisel, ama bir o kadar da derin. O sırada hikayenin devamını duymaya başlıyorsun.

Kurt, uzun zamandır kaçmıyordu artık. Toprak, ayaklarının altında anlamını yitirmişti, zaman pençelerinin arasından kum gibi akmıştı. Yırtıcı içgüdülerini geride bırakalı çok olmuştu, çünkü avcı da av da kendi anlamını kaybetmişti. Uzakta, ufkun ötesinde, dünyanın sonu titriyordu. Gökyüzü ölmüş, deniz içine çökmüştü. Geriye yalnızca gri bir ufuk, çürüyen bir rüzgar ve yankılanan bir ayak sesi kalmıştı. Balıkçı geliyordu. Ne ağ taşımaktaydı artık, ne de oltası vardı elinde. Ellerinde hiçbir şey yoktu, ya da belki her şey vardı.

Kurt, titreyen gözleriyle Balıkçı'yı izledi. Her şeyin kaynağını, her şeyin yok edicisini. Ve nihayet ona doğru yürümeye başladı. Bu bir karşılaşma değil, bir kabullenmeydi. Ne pençe hazırlandı ne de ağ gerildi. İkisi de sustu. Çünkü sözler bile dünyaya aitti artık ve dünya yoktu. Buluştukları yer, bir hiçliğin ortasıydı. Zemini olmayan bir boşluk, renkleri olmayan bir aydınlık. Ne yukarı vardı ne de aşağı. Orada birbirlerine baktılar. Gözleri, ne geçmişin yükünü taşıdı ne geleceğin korkusunu. Sadece sessizlik… ve bir çarpılma hissi.

Sonra Balıkçı yavaşça çözülmeye başladı. Bir düşün çeperi gibi, varlığı çatlayarak evrene karıştı. Balıkçı yokluğa dönerken, Kurt yalnız kaldı. Ama bu yalnızlık bildiği yalnızlık değildi. Bu, varlığın da anlamın da olmadığı bir sonsuzluktu. Ne geri dönebileceği bir orman vardı, ne uluyabileceği bir gece. Sadece duruyordu. Ve gözleri, zamanın kendisini göremediği bir ufka dikilmişti.

Ve o, sonsuza kadar orada kaldı.