Jitmiilerin Kharzhan şehrine ışınlandığınız an havadaki kar tanecikleri parlak kıvılcımlar gibi kirpiklerinize konuyor. Jitmii yaylalarının merkezindeki bu şehir, kış mevsiminde bile heybetli, iki katlı, konik çatılı ayuk evler dizi dizi yamaç boyunca sıralı. Sedir gövdeli iskeletlerinin arasına sıkıştırılmış taş harçlar karla kabuklanmış, bacalardan ince mavi duman yükseliyor. Uzaktaki ana caddedeki kardan örselenmiş totem direkleri, kuzey rüzgarıyla gıcırdayarak siluetlerini oynatıyor. Karlı dar sokakta metalik sesler duyuluyor, üstüne geyik derisi pelerin, başına tilki kürkü başlık geçirmiş genç bir Jitmii çıkıp size yaklaşıyor. Kemerindeki bakır kabzalı bıçak ve ince oyma kemik kolye rehberlik nişanı. Boğazından bulut gibi buhar üfleyerek, tumturaklı ama içten bir selam veriyor. "Ben Ertei. Dağın bilgeleri sizi bekliyor. Tumuruk şehrine gideceğiz." Thomas dudaklarının arasından çarpık bir Fransızca küfür geçiriyor, sonra kahkaha patlatıyor. "Keşke doğrudan oraya ışınlansaydık, mon ami. Böyle soğuktan donmaktansa!" Ertei ciddi bir baş sallamayla karşılık veriyor. "Bilgeler 'yer bedeni korur, gök ruhu korur' derler. Tumuruk sınırında ani aktarım yasak, toprak çatlar, rüzgar yön değiştirir. Saatler sürecek, ama yol korunmalıdır."

Sizi şehrin alt kapısına götürüyor; orada yüzü buzla kaplı eski bir arazi aracı duruyor, yere yakın palet ayakları, yanlarda rüzgara karşı kalın deri perdeler, kabin camında buz çiçekleri. Motoru titrek bir homurtuyla uyanıyor. Ertei direksiyona geçince, refleksle ön koltuğa oturuyorsun, koltuğun altındaki keçi postunun sıcaklığı bacaklarından yukarı tırmanıyor. Thomas arka koltukta, kürk yakasını kabartarak "Monsieur, radyoyu açsana, biraz müzik dinleyelim." diyor, dişlerinin arasından buhar püskürterek gülüyor.

Arabanın radyo düğmesine basıyorsun, hoparlörden sadece ıslık gibi statik fısıltı yükseliyor, sonra kesiliyor. Ertei omuz silkerek "Dağ rüzgarı frekansları yutar." diyor fakat Thomas pes etmiyor. "Alors... radyo yoksa, sen bir şarkı patlat bize!" Rehber keyifle ellerini direksiyona vuruyor. "Aaa, söylüyor musunuz? Çok isterim duymak!"

Motor vınlayarak devir alıyor, paletler karı devirmeye başlıyor, ön camdan beyaz yolun içine girerken spot ışığı adeta senin üzerine geliyor, nefesinde buhar, boğazında sıcak, arkadaşlarının kulaklarında bekleyen soğuk sessizlik… Şimdi tüm kabin, ağzından çıkacak notaları bekliyor.

Göster kendini, Kudretli Ayı.

Genç rehber Ertei’nin dişleri tir tir titreyerek kahkaha atması, motorun uğultusunu bile bastırıyor. Nakaratını ikinci kez uzatışında, direksiyonu tutan elinden güç gidince arazi aracı sola kayıyor, paletler yol kenarındaki yumuşak kara saplanıyor, araç bir omuzla gövde atıp beklenmedik bir tıslama çıkarıyor. Ertei çırpına çırpına el frenini çekip, kıkırdamaktan gözlerinden yaş gelmiş halde başlığını düzeltmeye çalışıyor. "Kutsal ocak ateşi, böyle şarkı duymadım daha önce!" diyor kekelerken, yamaçta kahkahası yankılanıyor. Thomas arka koltukta çizmelerini koltuğa vurup tezahürat yapıyor. "Encore! Encore! Ama sıra bende, monsieur." Araba kara kabuklanmış egzozdan boğuk duman üfleyerek yeniden harekete geçiyor. Thomas boğazını temizleyip ardışık vuruşlu hecelere Fransızca-Valon rap akıtmaya başlıyor bir anda. Hiçbiriniz anlamıyorsunuz tabii.

"Sur le givre, on écrase les chaînes,
Nos pas résonnent, montagnes humaines;
Système tombe— la neige se lève,
Djurat & Jitmi, même sève!"

Rehber direksiyonu davul gibi vurup tempo tutuyor, sen de bagaj kapağına yumruk darbeleriyle bas ritmi ekliyorsun. Yol birkaç saatliğine buzlu bir konser salonuna dönüşüyor, kar tarlaları, çıplak kavak çizgileri, arada bir yarım yüzyıllık taş fenerler devriliyor geçerken. Akşama doğru ufukta hilal biçimli granit kütleye oyulmuş Tumuruk şehri beliriyor. Burası düzlük vadiden değil, dağın kabuğundan fışkırmış gibi, üç katlı ahşap surların tepesinde yakılmış reçine meşaleler güneşin turuncusunu yansıtıyor. Kapıda Jitmii muhafızları duruyor. Çelik balta saplarını çapraz kilitleyip sessiz selam veriyorlar. Kürk yakalı zırhlarının göğsünde çam kozalak motifli gümüş armalar parlıyor.

İçeri girince sokaklar bal petekli taş döşemeli. Bilgelerin tapınağı şehrin kuzey platosuna oyulmuş, eğimli döşemeden basamaklarla yükselen beşgen planlı dev bir taş ev, çatısı siyah arduvaz levhalarla kaplı. Giriş kemerini asılı devasa geyik boynuzları taçlandırıyor, mermer eşikte Jitmii dliinde türetilmiş kabartmalar var. "Söz, yolu mühürler. Duvar, hatırayı taşır." yazıyor. Rehber sizi iç avluya alıyor, ardışık ateş çukurlarının çevresinde, beyaz başlık takmış dört Bilge diz çökmüş vaziyette oturuyor. Omuzlarından yere kadar inen kurk-kamış karışımı pelerinler, oturdukları taş blokla neredeyse bütünleşmiş. Geniş gölgeli yüzlerinden sadece karanlıkta parlayan gözleri seçiliyor. En öndeki Bilge ince uzun elini kaldırıyor, derin, yankılı bir ses çıkıyor.

"Yoldan gelenler… Cinere çiğini yüzlerine sürenler. Soru birdir, cevap taşta saklıdır. Su küllenirse ateş nerede doğar?"

Bilge sessizliğe gömülüyor, avludaki ateş çukurlarından biri tıs sesiyle sönerken boya gibi siyah duman yükseliyor. Gözleri şimdi sana çevrilmiş durumda, bin yıllık yontma granit ve içinde oturan yaşlı bilgeler cevabını bekliyor. Göz ucuyla Thomas'a bakıyorsun. Gülmemeye çalışıyor. Eyvah.

İç avludaki ateş çukurlarından yükselen çıtırtı bir anlığına kesiliyor, Bilgenin karanlıkta yanan göz bebekleri göğsüne bastığın parmağı izliyor. Kalbimden doğar dediğin saniyede sessizlik çatlaksız buz gibi kırılıyor, dört Bilge aynı anda dizlerinin üzerinden doğruluyor. Kat kat pelerinleri ağır dalgalar gibi yere sürtünüyor, kapüşonlarını geriye itip avuç içlerini göğe kaldırıyorlar. Ardından tuhaf derecede coşkun bir alkış kopuyor, elleri birbirine çarpınca kuru rüzgar uğultusuna benzeyen sert bir şapırtı yankılanıyor. Ertei içeri dalıp sevinçle kollarını iki yana açıyor, Thomas ise kahkahayı dümdüz dışarı atıyor, öyle ki gülüşü taş duvarlarda çınlıyor, kendini tutamadan avlu kapısından dışarı süzülüyor. Kapı kapanana kadar kahkahası işitiliyor. En öndeki Bilge, küçük maskesini boynuna indirince yüzü ortaya çıkıyor, yanakları derin çatlaklı gri kaya gibi, ama gözleri bir dağ pınarı kadar berrak. Yavaş bir el hareketiyle seni iç koridora çağırıyor. Taş duvarların arasından ilerlerken tavandan sarkan yağlı meşaleler hızla yaklaşan gölgeler yaratıyor, döşemenin her beş adımında, eski lav taşından oyulmuş ince oluklar var, sanki erimiş bir nehir bin yıl önce burada donmuş. Bilge ikinci kapıyı açtığında ağır kireç kokusu vuruyor yüzüne, oda yuvarlak, tabanı oyulmuş sığ bir ambarı andırıyor. Zeminin tam ortasında, keskin kenarlı neredeyse mükemmel bir dairesel çukur duruyor ama bu çukur boşluk değil, katran gibi mutlak siyahla dolu. Işığı yutuyor, meşale alevini yaklaştırınca bile yansıma vermiyor, yüzeyi aynasız ayna gibi soğuk.

"Biz Kül-Kor Geçidi deriz." diyor Bilge, sesi mağara damlası kadar sakin. "Üç keşiş girdi, hiçbiri dönmedi. Dördüncüsü bir ip beline bağlayıp inmek istedi, ip on metrede kesildi, geri çektiğimizde ucunda alev vardı." Başını hafif eğip ölümlü tondan uzak, neredeyse matematiksel bir nezaketle ekliyor. "Sizi Davetsiz Ateş'in cevabını bilenler olarak gördük. Bu yutucu karanlığın sırrını çözebilir misiniz?" Tam o esnada kapı tekrar aralanıyor, Thomas avuçlarında kar tutmuş, hala gülerken içeri dalıyor. Gözleri karanlık çukura takılınca kahkahası boğazına diziliyor. "Sacrebleu… bu bildiğimiz bir boşluk değil, monsieur." Gürültüyle yutkunuyor, sonra bakışını sana çeviriyor. Şimdi oda ağır nefeslerle dolu, siyah çukurun kenarında sanki basit taş değil, görünmez bir sınır titreşiyor. Havada ozona benzeyen keskin bir koku var, saç tellerin hafif elektrikleniyor, polislikten kalma sezgilerin uyarıyor. Şu ana kadar edindiğin tüm bilgileri sınayacak gibi duruyor. Thomas, cebindeki balistik halatı çıkarıp çevrede sağlam sabitleme noktası arıyor, bir planı var gibi görünüyor. Ertei kapı eşiğinde "Bilgeler normalde yasakladı ama gerekli görürseniz element kullanabilirsiniz." diyerek bakıcı bir anlaşma bekliyor. Bilge, maskesini tekrar kaldırıp "Kalp ateşin rehberi olacak mı?" diye fısıldıyor, sanki içsel enerjiyle çukuru tartmanı istiyor.

Gözler ışığı yutan dairede, kulakların taş duvarın damarlarında dolaşan rüzgarı dinliyor. Adım atacak olsan, ilk çakıl bile yankı verecek kadar gergin bir boşlukta duruyorsun, kararının kırıntısı bile zincirleme etki yaratacak.

Elini katran karanlığına soktuğunda ilk hissettiğin sadece pürüzsüz soğuk, ne su ne hava, lafını bile etmeyen atıl bir yüzey sanki. Parmak uçların, kemiklerine kadar uyuşuyor ama acı yok. Tepki vermeye kalmıyor, koyu zemin tek bir nabız atışı gibi içeri doğru çekiyor. Sırtüstü yatan bedenini sıkıca kavrayan Ertei bir kez, iki kez bacaklarını çekerken nefes nefese kalıyor. Metalik bir uğultu, çukurun duvarlarından gelmeyip tam el bileğinin içinden kabarıyor. Thomas halatını sabitlediği taş sütuna bağırıyor. "Tiens bon! Dayan, abi!" ama sözleri kar kristallerine çarpıp gümbürtü gibi yankılanıyor. Sonra basınç aniden şiddetleniyor, sanki devasa mıknatıs bileğini yakalamış. Ertei’nin kavrayışı kayıyor, palto kolları senin çırpınan baldırlarına sarılamıyor. Bir anlık boşluk... bacaklarının altındaki zemin bir kaldırım taşı gibi senden uzaklaşıyor. Düşmüyorsun bile, çekiliyorsun. Kapkara daire göğsünün üstüne kapanan soğuk kapı gibi kapanıyor, tepeden Thomas’ın "Mabiii!" nidası geride kalıyor.

Sıfır ses, sıfır rüzgar. Gözlerinin önünden kıvılcım şeritleri geçiyor, bedenin ne hız, ne ağırlık hissediyor. Metrik sistem anlamsızlaşıyor, beş saniye mi geçiyor beş yıl mı, bilinmez. Sonra cırt diye bir dikiş sökülüyor, etrafında saydam bir kabuk çatlayıp renk olukları serbest bırakıyor. Ayağın sert zemine değince dizlerinden yankı yayılan hoş bir esneklik hissediyorsun. Toprak değil, kırmızı çim kuru iğneler gibi diz boyu uzanıyor, üzerine bastığın yer akordiyon gibi sönüp yaylanıyor. Havayı içine çektiğinde tatlı demir kokusu değil, rihter çiçeği gibi balımsı bir koku doluyor ciğerlerine. Gökyüzü? Açık, dumansız, ama mavisi çocukluğunda suluboyaya fazla indigo karıştırmış gibi keskin, irisinin yanabileceği kadar derin. Kuş cıvıltıları üstünden süzülüyor, fakat göz gezdirince tek bir kanat çırpması göremiyorsun. İleri doğru adım atıyorsun, çimler toz boya gibi dizlerini boyuyor. Birkaç yüz metre sonra ince gövdeli ağaçlar çıkıyor, kabukları solgun gri, dalları menekşe, yaprakları kül bulutu gibi kıpırtısız. Çimenlerin üzerinde yağ lekesi gibi mor gölgeler bırakıyor. Sessizlik öyle yoğun ki kulakların kendi kanını duyacak kadar açık.

Bir hamle daha derken, tam ileride sırtı dönük bir cübbeli adam görüyorsun. Koyu zeytin kumaş, kapüşon kafasını kapatıyor. Ellerini arkasında kenetlemiş, sanki bu yabancı kırmızı ovaya kendi heykelini dikmiş. Bir anda sana sesleniyor. "Sonunda biri beni kurtarmaya geldi demek?" Cübbesi şıkırdayıp ağır dönüyor. Yüzü coğrafya haritası gibi kırış kırış, ışık dalgaları mavi göz çukurlarında gölgeniyor. Dudaklarında o upuzun yaşanmışlıkla karışık hafif bir gülümseme. "Seni tanıyorum…" Tam bu sırada gökyüzünden iplik gibi keskin tiz bir ses iniyor. Sanki indigo mavisi gök, çatlak kristal gibi zangırdarken uzak bir davul zarını yırtıyor. Adam başını çevirip sesin geldiği ufka bakıyor, endişeyle değil de sanki onaylar gibi. "Gel, burada ayakta kalınmaz." diyor.

Kırmızı çimi yarıp yürürken birkaç adım sonra sisli bir kontur beliriyor, kulübe demeye bin şahit. Sürgülü çatı kenarları içe doğru bükülmüş, duvarları paslanmış bakır levhanın katman katman döşendiği inişli çıkışlı yüzey, kapısı yok, yalnızca makaralı halatla çekilen bir perde. Yaklaştıkça bakır duvarda minik delikler yanıp sönen böcekler gibi mavi ışık kırpıyor. İçeri girdiğinde zemin bile toprağa değil, cilalı grafit plakalara benziyor. Kulübenin tam ortasında tavanı boydan boya taşımayan kemer gibi bir iskelet yükseliyor, iskeletin içinde örümcek ağı desenli kristal parçası dönüyor, çok yavaş, fanus içindeki rüzgar gülü gibi. Yaşlı adam kavisli kemeri gösterip tınısız fısıldıyor. "Sen neden geldin buraya? Bu planının hangi aşaması, Djurat oğlu?"

Adam sorularını dinlerken derin ve bilge bir suskunluğa bürünüyor önce. Bakışları bir noktada sabitleniyor, kırışmış elleri kulübenin merkezindeki tuhaf kemere dokunurken, kristal yüzey hafifçe titreşiyor. Sessizliğin ardından gözlerini yavaşça sana çeviriyor. "Burası Dağ’ın içidir, genç adam." diyor tok ama sakin bir sesle. "Bildiğiniz Dağ değil, inandığınız, varlığına güvendiğiniz o dünyanızın ötesindeki bir Dağ bu. Bir anlamda Ingenium’un tüm sırlarının, geçmişin ve geleceğin harmanlandığı bir bellek alanı. Bu Dağ’ın içine düşmek her zaman talihsiz bir kaza değildir, bazen kaderin bize bahşettiği bir yoldur." Sözlerini bitirirken kolunu hafifçe kıvırıyor ve bileğindeki saati fark ediyorsun. Saat, bildiğin o tanıdık saatlerden biri gibi duruyor. Ancak o sırada, yaşlı adamın yüzünde anormal bir değişim gerçekleşmeye başlıyor. Yüzündeki derin kırışıklıklar yavaşça geriliyor, gümüş saçlar gri ve canlı bir hale dönüşüyor. Gözleri tekrar parlak, net ve tanıdık bir şekil alırken, birkaç saniye içinde karşısında duran adamın tamamen farklı biri olduğunu fark ediyorsun.

Lüke Jekot…

Eski Djurat cumhurbaşkanı, göğsünde zarifçe taşıdığı madalyonuyla, bakışlarında devlet adamı duruşuyla karşında duruyor. Gülümseyerek sana doğru birkaç adım atıyor. "Seni tanıyorum Mabi." diyor yumuşak ama kararlı bir ses tonuyla. "Ae Libjetütcha ile olanların hepsini biliyorum. Ülkeni korumak, Djurat’ın çıkarlarını düşünmek için yaptığın her şeyi biliyorum. Sen cesur, zeki, tutkulu ve gerçek bir vatanseversin. Djurat'ın kaderi için elini taşın altına koymaktan asla çekinmedin, bunun için sana teşekkür ederim." Bir an sessizlik oluyor. Kulübenin duvarları sanki Lüke'nin sesinden titreşiyor.

"Sorularını cevaplayayım, ben Dağtaraf’ım." diye devam ediyor Lüke ciddi bir şekilde. "Bu bulunduğumuz yer ise Dağtarafların planlarını geliştirdikleri, Dünya'nın ve Dünya'nın uşaklarının gözlerinden uzakta saklandığı gizli bir mekan. Bir süredir Dağtaraf olanlar burada bir araya gelip, Ingenium’un kaderini şekillendiren kararlar aldılar." Tam o sırada, arkanda hafif bir titreşim oluyor. Kulübenin perdesi sarsılıyor ve ardından bir anda arkanda Thomas beliriyor, yüzünde şaşkınlık ve endişe karışımı bir ifade ile sana bakıyor. "Monsieur, ne oluyor yahu? Nereye geldik?" diye soruyor hızlı nefes alarak. Kafasını kaldırıp kulübenin içindeki karmaşık yapıyı gördüğünde şaşkınlığı daha da artıyor ve hızla senin yanına doğru ilerlemeye başlıyor.

Tam senin yanında durduğunda Lüke Jekot’u fark ediyor ve biraz daha yaklaşarak şaşkınca soruyor. "Bu da kim?"