INGENIUM

Dans edercesine tane tane yağan karı camdan seyretmek Livei'nin huzursuz gönlünü bir nebze olsun yatıştırıyordu. Gedhilfe'ye en son kar yağmayalı ne kadar da uzun süre geçmişti. Çiftlik biraz yukarıda kaldığı için oralar şehir merkezinden daha yağışlı geçiyordu ancak genç kız polis oldu olalı evine daha seyrek gitmeye başlamıştı. Hava o kadar soğuktu ki rüzgarda sallanan ağaçları izlemek bile içinin ürpermesine sebep oluyordu. Neyse ki havanın kötü olacağını tahmin etmiş ve hazırlıklı giyinmişti. Son iki haftadır her şey o kadar koşuşturma içerisinde geçmişti ki kendisini bedenen olmasa da zihnen inanılmaz yorgun hissediyordu. Evine henüz yeni dönmüşken yeniden toparlanıp yola çıkması gerekmişti. Ve kim bilir daha ne kadar süre de geri dönemeyecekti. En azından bu sefer Mavi, Huld ve Shira da onlara katılmıştı. Eidhæn'in onlarla olmaması büyük şanssızlıktı. Kendisiyle doya doya hasret giderememişti bile. Ancak Livei biliyordu ki onun yaşındaki bir çocuk için zaten yeterince tehlikeli bir hayat tarzı vardı.

Nyakusto şehrine girdikleri andan itibaren Dusha temalı dükkanlar göze çarpmaya başlamıştı. Genç kız bunlar hakkında az buçuk fikir sahibiydi. Hem büyüdüğü köyde Dushalı sayısının fazla olması, hem en yakın çocukluk arkadaşının Dushalı olması, hem de Dusha'ya daha önce bir kez gitmiş olması bunda rol sahibiydi. Dusha'ya gittiği anı hatırlamak ona tanıştığı Shisha ismindeki polis memurunu hatırlatmıştı ve yüzünün istemsizce asılmasına sebep olmuştu. Bok ile ikisi şu anda neler yapıyorlardı acaba? Friks'in Shira'nın sırtını pataklaması ile düşüncelerinden sıyrılarak dikkatini ikiliye yöneltti. Shira memleketini ne kadar özlediğinden bahsettiğinde genç kızın yüzünde istemsizce buruk bir gülümseme belirdi. Birini özlemenin nasıl bir his olduğunu en iyi anlayacak insanlardan birisiydi. Üstelik annesini babasını görme fırsatı bulamadığı için de kendisini çok kötü hissediyordu. Başına ne geleceği belirsiz tehlikeli bir yere gidiyordu ve onlarla vedalaşma fırsatı olmamıştı. Ölüp gidecek olursa tek pişmanlığı bu olacaktı.

Huld, sessizce oradan oraya eşya taşırken soluklanmak için yanlarına gelmiş ve havanın sıcaklığından yakınmıştı. Livei bunu duyduğu anda Mavi ile senkronize bir şekilde şen bir kahkaha patlattı. Bu insanlarla hayat, en buruk anlarda bile eğlenceli olabiliyordu. Mavi ile kısa atışmalarından sonra 12 yıl önceki olaya dair yarım kalan muhabbeti duymazdan gelerek yorum yaptı. "Ağır eşya taşıdın hareket ettin ya ondan sıcak gelmiştir sana. Bizim gibi otursan soğuğu hissedersin." Huld'un tepkisiz, hiçbir duyguya sahip olmayan yüzünü izlemek genç kıza garip bir keyif vermeye başlamıştı. Hep böyle değildi, ilk karşılaştıkları gün güldüğünü görmüştü. Ancak o kadar garip bir karşılamaydı ki Livei o gece doğru düzgün uyuyamamış ve sürekli uyanıp camdan dışarıya bakmıştı. Huld'un garipliğine alışması gerektiğini düşünerek boş vermişti sonradan. Gerçekten, bir insan nasıl bu kadar monoton olabiliyordu ki? Anlaşılması imkansız birisiydi. Friks'in Mavi'nin yanına gelmesi ile sevdiği adamın gözlerine bakıp gülümsedi. Patrondan haber olup olmadığını sormuştu. Mavi ise patronu gelmemesi için zor ikna ettiğini söylemişti. "Patron onlar geri dönünce nasıl da mutlu olacak kim bilir..." dedi düşüncelere dalmış bir şekilde. Geri dönebilirlerse tabi. Ancak bu kadar tatsız bir ihtimali şu anda dile getirmeye gerek yoktu.

Friks aracı Shira'dan devraldıktan sonra Shira yanlarına gelmişti. Livei bunun yakınlaşabilecekleri bir an olduğunu düşünerek ona döndü. "Bir keresinde Dusha'ya gitmiştim. Oralı bir polis memuru arkadaşım bana oraya özgü bir içki ikram etti. Karamelli, baharatlı, şekerli çok değişik bir içkiydi. Adı neydi..... Totedasha! Anlamı ne acaba? Hayatımda içtiğim en lezzetli alkollü içecekti sanırım." dedikten sonra kıkırdadı. "Sahi Shira sen neden ayrıldın Dusha'dan? Bu ekibe nasıl katıldın?" diye sordu büyük bir merak ve ilgiyle. Az buçuk herkesi tanımaya başlamıştı ancak fazlasıyla bir arada bulunmalarına rağmen hakkında en az şey bildiği eleman Shira'ydı. Bir Dushalının burada ne işi olduğunu onu poker masasında ilk gördüğü andan beridir merak ediyordu.

Eidhæn'in ismi anılınca hüzünle iç çekti genç kız. Onu ne kadar özlediği tekrardan aklına gelmişti. Kuş resmini hala cebinde saklıyordu, Livei için artık bir nevi iyi şans tılsımı görevi görüyordu. Shira sorduğu soruya cevap vermeye başladığında hayretle ağzının açılmasına engel olamadı. Dusha'dan işçi politikası ile getirilmişti çünkü fakir bir ailenin evladıydı. Bir ailenin çocuğundan ekonomik bir beklentiye girmesi ne kadar da hüzünlü bir durumdu. İşin daha trajik tarafı ise bu politikanın tamamen yalan olması, Gedhilfe'nin Dusha'ya iftira atmak için Dushalı ailelere yalan söylemesinden ibaret olmasıydı. Acaba Livei'nin köyündeki Dushalı halk da zamanında benzer deneyimlere maruz kalıp Gedhilfe'ye yerleşmek zorunda mı kalmışlardı? Livei artık ülkesi hakkında duyduğu hiçbir güzel lafa inanmıyordu. Zavallı Shira ailesinin bağrından koparılmış, iftiraya uğramış ve hapse atılmıştı. Zavallı Friks kendi hükümetinin deneyine kurban gitmişti. Zavallı Mavi babasını kaybetmiş ve ayrımcılığa maruz kalmıştı. Zavallı Eidhæn soylu bir aileden olmasına rağmen kabul görmemiş ve şiddete maruz kalmıştı. Kim bilir zavallı Huld, Kot ve patron neler yaşamışlardı? Herkesle aynı gündelik problemlere, ekonomik kaygılara, aşka, arkadaşlığa, nefrete, öfkeye, hüzne, mutluluğa sahip olmalarının yanı sıra Gedhilfe'de yaşayan sıradan halkın ruhunun duymadığı binbir çeşit sorunla mücadele etmek zorunda kalıyorlardı.

Livei ailesinden ayırıldığını hayal bile edemiyordu. Onları yıllarca görememek, seslerini duyamamak, bir haber dahi alamamak... Onun için dünyanın sonu olurdu. Shira bu acıya nasıl dayanmıştı? Başa gelen çekilir diye boşa denmiyordu. Sıkıntılarla yüzleşmek duygusal açıdan güçlendiriyordu onları. Keşke hiç güçlenmek zorunda kalmasalardı. Keşke Shira ailesinin yanında, onların sevimli oğlu olarak kalsaydı. "Gedhilfe'den her geçen gün daha da iğreniyorum." dedi hüzünle. Böyle olmasını istemezdi. Sevdiği, bağlılık duyduğu, hizmet ettiği, uğruna canını vermeye hazır olduğu ülkesiydi burası onun. Buranın vatandaşıydı. Buralı olmayı o seçmemişti, burada doğmuştu. O halde onu beslediği ve barındırdığı için bir minnet duyması gerekirdi. Ne yazık ki iç yüzünü öğrendikçe, insanların acılarına tanık oldukça sevgisi azalmaya başlamıştı ülkesine karşı. Babası ve annesi haksızdılar, Gedhilfe güzel bir ülke değildi. Gedhilfe kimsenin bildiği gibi bir ülke değildi. Lanet olasıca bir bok çukuruydu burası. Kendi halkına hiç değer vermeyen, diğer halkları ise asla bir tarafına takmayan, acımasız, gaddar bir aile tarafından yönetilen katil bir ülkeydi. Tek umursadıkları şey güçtü. Daha güçlü, daha teknolojik, daha zengin, daha, daha, daha... Halkının refahı, mutluluğu asla umurunda değildi. Diğer ülkeler de böyle miydi acaba? Bok burada olsaydı onunla bu konuyu tartışmak isterdi. Yeni öğrendiği şeyleri onunla paylaşmak ve fikrini almak isterdi. Djurat daha mı iyiydi acaba? Belki Dusha? Himota? Kaçabileceği, huzur bulabileceği bir ülke var mıydı?

Shira'nın ailesine ulaşma yolu bulamadığını duyunca genç kızın yüzü öfkeyle ekşidi. "Bana anne ve babanın isimlerini verebilir misin? Senin için teşkilatta onları sordurabilirim. Belki ulaşmanın bir yolunu buluruz. Ve eğer mümkün olursa onlara bir mektup ulaştırmayı deneyebilirim. Sana yardım etmemin bir yolu varsa elimden geleni yaparım." dedi kendinden emin bir ses tonuyla. Elindeki imkanlar bir şekilde sevdiği bir arkadaşının mutluluğuna yarayacaksa, sonuna dek kullanmaya hazırdı. Bu ülkeden gerçekten nefret ediyordu. O kadar öfkelenmişti ki bir şeyleri tekmelemek istiyordu. Ülkenin başına gelen tek güzel şey Dyoch ve Dhæcho Vodhislerin varlığıydı herhalde ve onlar da şu anda Frum ve Ser'in bile unuttuğu bir hapishanede kim bilir ne yapıyorlardı. Friks'e de onlar yardım etmişti, Shira'ya da. Çok iyi kalpli insanlar olmalıydılar. Livei onlarla tanışma fırsatı bulduğu için çok şanslıydı. Friks'in arabayı park etmesi ile birlikte dikkatini ona yöneltti. "Trambi vadisine yakın olan Udfris hapishanesi... Bana söylendiğine göre tam olarak nerede bulunduğunu oraya gidersek rahatlıkla öğrenebilirmişiz." Dedikten sonra düşünmeye başladı. "En az bilindik hapishanelerden birisi dediler. Yani sanırım halk nerede olduğunu bilmiyordur. Polis teşkilatına sorabiliriz. Yani ben sorabilirim. Ama gizli tutuluyorsa bana da direkt söylemeyebilirler. Belki içinizden birini kelepçeleyebilirim, oraya götürmem gerekiyormuş gibi. Yoksa saçma mı olur?" Yaşadığı soru işaretleriyle dolu beyin fırtınasından sonra oflayarak başını salladı. "Bilmiyorum. Shira sen ne diyorsun? Stratejik deha sensin sonuçta."

Shira, planın uygulanabilmesi için en uygun kişinin Huld olduğunu söylemişti. Gedhilfe hükümeti ve teşkilat tarafından tanınmayan, daha önce görülmemiş bir yüz olarak bir tek Huld vardı. Livei bunu duyunca gülümsedi. "Siftahın hayırlı olsun o zaman şimdiden." dedi Huld'a dönerek. Shira'nın on saniyede düşündüğü mükemmel planı dinledikten sonra yüzünün istemsizce buruşmasına engel olamadı. Ne yani, öylece gidip kelepçe isteyecekti ve şanslıysa peşine birini takmayacaklardı. Genç kız bu gibi konularda şanssız olduğunu biliyordu, emindi ki birisi ona eşlik etmeye karar verecekti ve onu ekmesi gerekiyordu. Yine bütün iş ona kalmıştı. Derin bir sıkıntıyla iç çekip "Tamamdır." dedi. Plandan hoşlanmamıştı ancak Shira'nın fikrini isteyen de kendisiydi. Şimdi burun kıvıramazdı. "Eğer yanıma adam verirlerse ve bir şekilde ondan hapishanenin yerini öğrenirsem direkt ikinci kısmı atlaya da biliriz. Pekala. Adamı ekme kısmı biraz zorlu olacak ama en mantıklısı bu sanırım. Teşekkürler Shira." Bu şartlar altında olabilecek en iyi plan buydu muhtemelen, Shira'nın muhakeme yeteneğine güveniyordu Livei.

Friks'in karavanı polis merkezine yakın bir yere çekmesi üzerine tam çıkmaya hazırlanıyordu ki Shira yanına gelip anne ve babasının isimlerini söylemişti. Gülümseyerek elini sıktı Dushalı adamın. "Çok güzel isimleri varmış, eminim seninle gurur duyuyorlardır." Feho ve Fepura... Belki de onlara ulaşmanın bir yolunu bulabilirdi. Soyisimlerini öğrenememiş olsa bile teşkilatta laf sızdırmayacak güvenilir birine gidemez miydi? Shira'nın ailesini bir kez olsun görmesini istiyordu. Göremese bile en azından onlardan haber almak, sağ olduklarını bilmek, iyi olduklarını bilmek kim bilir onu nasıl mutlu ederdi! Ya da belki de Shira'yı Dusha'ya göndermenin bir yolu olabilirdi. Düşünceler eşliğinde polis merkezinden içeri girdi. Onu oldukça güler yüzlü bir şekilde karşılayan memura aynı sıcaklıkla yanıt verdikten sonra önemli bir vakaya çıkıyor olduğunu ve kelepçeye ihtiyaç duyduğunu belirtti. Tabi ki ona öylece bir kelepçe vermeyeceklerdi. Adam komiserini çağırdığında içeriden uzun sakallı, oldukça karizmatik ve uzun boylu bir adam girdi. Çok tanıdık geliyordu bu yüz Livei'ye. Birkaç saniye daha dikkatli bakıp o tanıdık sesi de duyunca genç kız şaşkınlıktan yerinden sıçradı. "Komiser Yots!" Komiserin ona kendisini takip ettiğini söylemesi komikti, adamı ilk bakışta tanımayacağı kadar uzun süredir görmemişti. Tihami iç savaşından beridir hiç yolları kesişmemişti.

Komiser Yots boş vakti olduğunu söyleyip Livei'ye eşlik edeceğini belirtince genç kız zorlukla yutkunabildi. Ekmesi gereken şahıs sıradan bir polis memuru olur diye düşünmüştü. Koskoca komiseri ekmesi zor olacaktı. Hele ki komiser bir şeylerden şüphelenir ve bilgi toplamaya başlarsa ayvayı yemişti. Akıttığı soğuk soğuk terleri gizleyerek yüzüne yerleştirdiği gülümsemeyi zorlukla korumayı başardı. Böyle bir işe giriştiyse rol yapması da gerecekti, buna alışsa iyi olurdu. Arkadaşlarının iyiliği için işleri batırmaması gerekiyordu. Komiser Yots'un eşlik etmesi ile birlikte onun yanında yürümeye başladı. "Bildiğiniz gibi komiserim, nasıl olsun..." dedi boş sohbet yapan birisinin heyecansız tonuyla. "Benim de çok net bilgim yok ancak Trambi vadisi yakınlarında birini arıyorlarmış diye duydum. Fazla bilgi vermeden çağırdılar, sanırım gizli tutmak istiyorlar. Ben de şimdi yola çıkacağım. Siz oraya kadar zahmet etmeyin komiserim, işleriniz vardır. Diğer arkadaşlarla sahip çıkarız birbirimize." dedikten sonra komiserin yüzüne doğru gülümsedi. "Sakallar çok yakışmış, karizmanızı arttırmış. Yalan yok, bir an tanıyamadım bile. Siz nasılsınız komiserim? Nasıl gidiyor hayat?"

Komiser Yots, Trambi Vadisi yakınlarında bir hapishane olduğunu söyleyince irkildi Livei. Bu tam olarak duymayı istediği şeydi. Tabi ki de koskoca komiser hapishanenin yerini biliyordu. Livei'ye yerini tarif etse ve işleri olduğunu söyleyip geri dönse her şey çok ama çok daha kolay olurdu. Nitekim hayat Livei'nin istediği biçimde ilerlememeye kararlı olduğunu bir kez daha kanıtlamıştı. Komiser Yots, vadiye kadar genç kızı kendisi götürmeyi teklif etmişti. Livei adeta kıçından terler damlayarak olacakları hayal etti. Karakoldan birlikte içeri girdiklerini, ortada herhangi bir vakanın olmadığını öğrendiklerini, komiserin ona sorgulayan gözlerle bakmasını, tuvaletinin geldiğini söyleyerek kendini kadınlar tuvaletine atmasını, camı açarak kaçmasını... Senaryoyu zihninden geçirdikçe daha da dehşete kapılıyordu. "Bana oraya gidince rahatlıkla bulursun dediler komiserim zahmet etmeseydiniz..." dedi içine içine konuşan mırıltı gibi ses tonuyla. Komiser onu iplememişti. Çoktan güvenliğe dönüp çıkacaklarını bildirmişti. Livei omuzlarını silkti. Yapacak bir şey yoktu. Binmişti bir alamete, gidiyordu kıyamete. Artık Frum ve Ser'in merhametine kalmıştı.

Komiserin Tihami olaylarından beridir sakallarını kesmemiş olması genç kızın yüreğini burktu. Sevdiklerini kaybetmek, ölmeden önceki yüzlerini gözünün önünden silememek nasıl bir his biliyordu. Teknik olarak hiçbir yakını ölmemişti ancak artık onun dünyasında olmamaları bir nevi ölümleri anlamına geliyordu Livei için. Kim bilir komiserin ölen arkadaşlarının ne gibi hayalleri, planları, aileleri, sevdikleri, hırsları ve kuruntuları vardı. Bir hiç uğruna yitip gitmiş gencecik canlardı her biri. Hangi amaca hizmet etmişlerdi? Kim için feda edilmişlerdi? Komiserin ona dönmesi ile yüzünün iyice hüzünlenmesine engel olamadı. "Herkes için zor bir süreçti. Frum ve Ser ile birlikte olsunlar." dedi sessizce. Komiser eski polis arkadaşlarından söz açınca şaşkınlıkla cevap verdi. "Onlardan uzun zamandır haber almadım. Belki de savaştan sonra polisliği bırakmışlardır. Frip gibi yetenekli birisi bile bırakmayı düşünüyorsa Tihami Savaşı herkesi ciddi anlamda sarsmış olmalı."

Komiserin arabaya yönelmesi ile duraksadı. Elbette araba ile gitmek daha mantıklıydı, Livei de oraya karavanda arkadaşlarının yanında gitmek istiyordu. Başını sıkıntıyla karavanın olduğu yöne çevirince Friks'in ona anladığını ifade eden bir işaret gönderdiğini fark etti. "Yaşa be Friks!" diye kutladı içinden sevgilisinin keskin zekasını. Shira'nın planına tam olarak uyabilmiş değildi ancak karşısındaki de komiserdi yani şimdi, nasıl eksindi koskoca komiseri. İçi rahat bir şekilde teklifi kabul ederek arabaya yerleşti. Komiserle ilk kez yalnız kaldığı için biraz gerilmişti ancak adamın babacan tavırları bu gerginliği üzerinden atması konusunda ona yardımcı oluyordu. Yolda giderken Tihami Savaşı esnasında kaybettiği arkadaşlarının lafını tekrar açmıştı. Onu gerçekten sarsmış olmalıydı. "Bunu size eminim yüzlerce kişi söylemiştir ve bir de benden duymaya ihtiyacınız yoktur ama... sizin suçunuz değildi. Beklenmedik bir savaştı, beklenmedik bir güçle karşılaştık. Tek amaçları bizi öldürmekti, intihar saldırıları bile düzenlediler. Eminim siz o an en mantıklı olduğunu düşündüğünüz seçimi yapmışsınızdır. Arkadaşlarınız da size sonuna dek güvenmişler. Bu kadar güvenilir birisi olabilmek gurur verici olmalı. Belki de Frum ve Ser sizin bu kıtada kalmanızı bu yüzden istemiştir. Bizim gibi çaylakların sizin liderliğinize ihtiyacı var." Bu cümleleri kurarken içinde bulunduğu örgütü ve amaçlarını düşünmemişti. İdealist polis memuru Livei Nyawodz olarak diline gelmişti her bir sözcük. Ve söylediği her bir cümle de onun dürüst hislerini yansıtıyordu.

Konu onun neler kaybettiğine gelince yüzü yeniden gölgelendi. Ne kadar anlatsa da içinden atamadığı derin bir yarası vardı. Artık kabuk bağlamıştı ancak Tihami Savaşı her gündeme geldiğinde o kabuk yeniden soyuluyor ve yaradan kanlar akıyordu. Artık sevdiği, sevmek istediği başka bir adam olsa dahi Bok'un yokluğunu kabullenmek zordu. Bok ile Friks'i sürekli birbiri ile kıyaslamadan durabilmesi zordu. Alışacaktı. Alışmak zorundaydı. Ama özlüyordu. Çok ama çok özlüyordu. "Ben de birini kaybettim. Ölmedi ama... Onu bir daha görebileceğimi sanmıyorum." Sesinin titremesine engel olamadı. "Çok aşık olduğum Djuratlı bir polis memuru vardı. Onu durdurmaya çalıştım ancak neden bilmiyorum Güney Tihami tarafına geçti. Ondan bir daha haber alamadım. Size boş boş umut verici sözler söylüyorum ama benim de her günüm sorgulama ve pişmanlıkla geçiyor. Keşke onu durdurabilseydim." Bunu komiserine bu kadar detaylı anlatması iyi bir fikir miydi bilmiyordu ancak ortamın havasından ötürü çıkmıştı ağzından bir defa. Olanları hatırlaması boğazına kocaman bir yumrunun oturmasına sebep oldu. Yutkunmakta zorlanmaya başlamıştı. Atlattığını düşünürken her defasında Bok'un ona tüm canlılığı ile geri gelmesi hiç adil değildi. Friks'e sarılmak istiyordu. Ona sarılıp yeniden unutmak istiyordu. Bunalmıştı.

Bir süre sessiz kaldıktan sonra düşüncesizce bir laf etti. "Komiserim, siyasi suçluları neden hapse atıyorlar? Farklı bir siyasi ideolojiye sahip olmak bir suç mu? Terör eylemleri yapıp masumların canını alanları kast etmiyorum elbette." Azarlanır mıydı emin değildi ancak komiserinin bu konu hakkında ne düşündüğünü fazlasıyla merak ediyordu.

Komiser Yots, Livei'nin onu yağlaması yüzünden mi yoksa yufka yürekliliği yüzünden mi bilinmez, genç kızı sorduğu soru yüzünden azarlamamıştı. Aksine düşüncelerini mantık süzgecinden geçirerek oldukça net bir şekilde dile dökmüştü. Livei yüzüne şeytani bir gülümsemenin yayılmasını engelleyemedi. Komiser de aynen onun hislerini paylaşıyordu. Belki tamamen aynı değillerdi ancak düşünceleri oldukça benziyordu. Monarşiyi ayakta tutmak adına özgür düşüncenin kısıtlandığını ve bundan memnun olmadığını söylediğinde genç kız sessizce başını sallamakla yetindi. Daha fazla şey söylerse istemediği bilgileri ağzından kaçırabilirdi. Zihnini kurulmakta olan yeni polis merkezi ile doldurmaya karar verdi. Kesinlikle bu konu ile yakından ilgilenmeliydi. Friks ile birlikte olmaya karar verdikten sonra Bok'u daha kolay unutabileceğini düşünmüştü ancak sanki gün geçtikçe onu daha da takıntı haline getiriyordu. Belki de Güney Tihami hakkında bilgi edinebilecek olmasının ışığı onda bu etkiyi yaratmıştı. Bok ile tekrar birlikte olmak veya konuşmak istediğinden değil, onun iyi ve güvende olduğunu öğrenmek istediğinden geliyordu bu takıntısı. Ki Bok onunla yeniden birlikte olmak istese ne yapardı bilmiyordu ancak yaşadıkları ve paylaştıkları onca anıdan sonra eski kız arkadaşı olarak değil sadece bir arkadaşı olarak ondan haber almak istiyordu.

Bu düşüncelerin etkisinde başını arabanın camına dayamıştı ki devasa hapishanenin görüntüsü ile irkildi. Bu koca yerleşkede sadece siyasi suçluları tutuyor olamazlardı, değil mi? Buna imkan yoktu. Gedhilfe hükümeti aklını peynir ekmekle yemiş olamazdı. Azılı katiller, tecavüzcüler, kapkaççılar burada tutuluyor olmalıydı. İçinde bulunduğu azınlığın haklarını savunmak isteyen ve sadece barışçıl eylemlerle hükümetin onları görmesini arzulayanlar değil. Dyoch ve Dhæcho için değildi burası, olamazdı. Belki Kızıl Kan Cemiyeti için olabilirdi. Onlar zaten azılı katil kategorisine de giriyorlardı. Arabadan indikten sonra Yots'un ona silahlarını bırakması gerektiğini söylediğinde büyük bir hayal kırıklığı yaşadı. Yahu polisti onlar, bu kadar güvenliğe gerek var mıydı gerçekten? Neydi bu gizemler? Üstelik ekipmanı olmadan buradan nasıl adam kaçıracaktı ki? Üzüntüsünü belli ederek bütün ekipmanlarını bıraktı. Komiser de arabadan çıktıktan sonra gördüğü manzara karşısında kendisini gülmemek için zor tuttu. Huld onlara doğru oldukça şeytani bir ifade ile koşuyordu. Onun bu tarz mimikler yaptığına ilk kez şahit oluyordu. Yots hemen arabadan copunu çıkartmış ve Livei'ye bir takviye tüpü fırlatmıştı. Takviye tüpünü havada yakalayan Livei kısa bir süre Huld'u kovalayan Yots'u izledi. "Teşekkürler Huld."

Komiserinin sözünü dinleyerek hapishaneye doğru ilerledi. İçeri girdiği anda gördüğü şey karşısında korkudan bir adım geriledi. Her yeri metalden zırhla kaplı bir görevli... İnsan mıydı? Tıpkı korku romanlarında yer alan mistik yaratıklar gibi parıldayan mavi gözleri ve devasa bir gövdesi vardı. Genç kız endişeyle yutkundu. Bu adamı kaba kuvvet kullanarak geçmesine imkan yoktu. Üstelik buraya geleceğini bilmediği halde adını soyadını, yaşını dahi biliyordu. Yavaşça boğazını temizledi ve kendinden emin bir sesle konuşmaya başladı. "Bir yanlışınız olmalı çünkü buraya teftiş için gönderildik, vakamızla alakalı görmemiz gereken bir suçlu var. Daha doğrusu ben değil ancak Komiser Yots gönderildi. Ben henüz acemi olduğum için eğitim amaçlı yanında bulunuyorum. Ancak dışarıda elini kolunu sallayarak dolaşan ve komiserimi öldürmeye çalışan azılı bir suçlu var. Hapishaneden firar etmiş olabilir. Komiserim bana önden gitmemi emretti ancak yardıma ihtiyacı olduğunu düşünüyorum. Siz bu işlerden sorumlu değil misiniz? Lütfen komiserime yardım edin." Aklına uyduracak daha iyi bir şey gelmemişti, kullanabileceği tek koz Huld'du. Bu koca adamın hapishane civarındaki acil vakalara müdahale etmek için kıçını kaldırıyor olduğunu tahmin ediyordu. Umuyordu ki Huld bu işten paçayı sıyırabilecek kadar yetenekliydi.