Kaldırım taşları ıslak, ayak seslerin arkanda bir ritim bırakıyor. Sokak lambalarının sarısı su birikintilerinde kırılıyor, refleksler küçük, kırık aynalar gibi parıldıyor. Cebindeki şifreli kağıdın köşesi elinin içinde hafifçe kıvrılıyor, arada bir onu yoklayıp yerinde olduğunu hissediyorsun. Rüzgar, götürdüğü ılık havayla birlikte çoraplarının ucuna yapışan nemi daha da belirginleştiriyor. İnsan pencerelerinden sızan televizyon konuşmaları, kapı aralıklarından taşan yemek kokuları, arada bir uzaktan gelen motosiklet gürültüsü, hepsi aynı frekansta bir araya gelip şehrin senfonisini oluşturuyor. Adımların düzenli, düşüncelerin düzensiz. Gözlerin ileriye sabitlenmiş ama zihnin geride, karakolun o loş odasında bırakmış olduğun konuşmada.

Köşeyi dönerken Alda bir iki adım geride kalıyor, caddenin aydınlık bir bölümünde görünüşü önce başka bir yabancı gibi geliyor sana, sonra tanıdık çizgiler netleşiyor. Yürüme tarzı aynı, duruşu sende bıraktığı o tuhaf huzur izini hatırlatıyor. Sen fark ettiğini belli etmeden hızını biraz artırıyorsun, o da adımlarını ayarlıyor, arada bir seni gözetleyen bir gölge gibi konumunu koruyor. Bir kavşakta bir an için aranızda on metre kadar bir mesafe oluyor, ardından Alda durup arkana bakmıyor ama açıkça takip ettiğini belli eden küçük bir hareket yapıyor. Ceketinin kolunu hafifçe düzeltip, tam sensiz birkaç adım daha attıktan sonra durup ellerini cebine sokması bile aslında seni izlediğinin göstergesi.

Sen evine doğru son birkaç sokağı yürürken düşüncelerin daha da dağınık. Kapının önüne geldiğinde, anahtarı cebinden çıkarırken onun ayakta beklediğini görüyorsun, sanki o an dilini çözecekmiş gibi sabırlı ama sınırları belli bir bekleyiş. Kilidi çevirdiğinde kapının tokmağından yayılan soğuk metal hissi var ellerinde. İçeri girip kapıyı kapatıp kilitlediğinde, arkandan bir adım sesi geliyor. Pencereden görebileceğin şekilde değil, ama uzaktan hafif bir ayak tıkırtısı. İçeri adımını attığın an, omuzlarından aşağı inen yorgunluğun bir miktar çörekleniyor, kapıyı arkana çekip, montunu askıya asıp çaydanlığa su koymak, ellerini yıkamak gibi mekanik ritüellere giriyorsun ki ruh halini toparlayabilesin.

Tam mutfağa doğru ilerlerken pencerenin bir köşesinde soluk bir hareket fark ediyorsun. Dışarı çıkıp bakma isteği geliyor ama anahtarın olduğu masaya eğilmiş, cebindeki notu bir daha eline alıp kontrol etmekle meşgul oluyorsun. O sırada dışarıdaki hava birden değişiyor, önce birkaç damla, sonra hızlanan bir uğultu ve ardından sağanak başlıyor. İlk damlalar camda pıt pıt, sonra bir sel gibi iniyor, sokak bir çırpıda ıslanıyor, kaldırımların üzerindeki tüm yansımalar bir anda dalgalanıyor. Pencerenin ötesinde Alda, saçları ve ceketinin etekleri suyla ağırlaşmış şekilde ayakta duruyor, yüzü ıslak ama gülümsemesi hala duruyor. Gözleri pencereye asılıyor, seni arıyor, ellerinden biri kısa bir işaretle yüzünü siliyor, sonra tekrar bakıyor, istemeye istemeye seni izlemeye başlıyor.

Sen pencereden onu incelerken o da seni izliyor, aranızda sessiz bir an yaşanıyor, dışarıdaki yağmurun sesi içeriyi dolduruyor, suyun perdelenmiş beyaz perdesi ikinizi birbirinizden ayırıyor ama göz göze gelmek mümkün.

O an her şey olağanüstü netleşiyor ve zihninde aniden, kontrolün dışında, bir görüntü beliriyor. Görüntü dolaysız, acımasız ve gerçekçiliği nefesini kesiyor. Daha önce hiç görmediğin bir meydan, dar bir sokak kadar keskin sınırları olan bir açık alan. İnsanlar birlikte toplanmış, konuşuyor, birbirlerine bakıyorlar. Bir anda gökyüzünde metalik bir uğultu yükseliyor, sessizlik öncesi bir nirengi noktası. Işık tüm alana yayılarak metalik bir parıltı bırakıyor ve saniyeler içinde bir patlama dalgası her şeyi parçalıyor. Toz ve sıcak hava yüzüne çarpıyor sanki, biriken dumanın kokusu, yanmış lastik, sıcak metal ve keskin bir kimyasal koku karışmış, ağzında garip bir metal tadı beliriyor. İnsanların kıyafetleri alev alıyor, bazıları kendini yere atıyor, bazıları ise donup kalıyor, yüzlerinin üzerindeki ifadeler dehşet ile şaşkınlığın karışımı. Bir çocuk uzak bir yerde yerde kıvrılıyor, küçük çığlıklar duyuluyor, sesler parçalanmış, uzamış, yankılanıyor. Bir kadın etini yırtar gibi saçlarını çekiyor, bir adam elini başına götürüp bir anlam veremeden etrafa bakınıyor. Toz bulutu çökerken yerde kırmızı lekeler, hesaplanamaz parçalanmalar, uçuşan küçük nesneler ve yerde yatan eşyaların arasından görülen ayakkabılar... Her şey yavaş çekimde ama aynı zamanda gerçek zamandan daha yoğun bir şekilde meydana geliyor. Hava, içinde asılı kalmış küçük kül parçacıklarıyla birlikte kıvranıyor, yanık kumaşların kokusu, çelik bükülmesinin sesi, insan nefeslerinin düzensizliği, ağlayanların tiz çığlıkları, hepsi ayrı bir enstrüman gibi çalıyor. Görüntü öylesine canlı ki teninde sıcaklığı hissediyorsun, göğsünde bir baskı, kulaklarında uğuldama, sanki oradaki patlamanın yankısı hala içinden geçiyor. Ve hemen ardından, hiç kanıt bırakmayacak biçimde, görüntü soluklaşıyor, duman yavaşça çekiliyor, çığlıklar uzaklaşıyor ve sen pencerenin arkasındaki metal çerçeveye sıkışmış bir beden gibi kalakalıyorsun.

Gözlerin Alda’nın ıslak yüzüne döndüğünde, o hala pencereden seni izliyor, yüzünde aynı o sarsılmaz sakin gülümseme, ama şimdi gözlerinin içinde senin gördüğün o görüntüye dair bir bilme hali varmış gibi. Senin göğsün daralıyor, birkaç saniye boyunca nefes almak zorlaşıyor. Kalbinin ritmi hızlanıyor, ellerin istemsizce pencerenin kenarına, soğuk camın yüzeyine gidiyor. Dışarıda yağmur hala dökülüyor, sokak yansıması dalga dalga oynuyor, Alda ise bir su birikintisinin içinde duruyor ve sana doğru gülümsemeye devam ediyor. Sırılsıklam olmuş.

Alda

Alda’ya doğru hızlı ve kararlı adımlarla yürüdüğünde yağmurun sesi her şeyi boğuyor. Kaldırım taşlarına vuran su, patlayan küçük damlalar halinde sıçrıyor. Rüzgar, yağmurla birleşip yüzüne kesik kesik çarpıyor, ama sen buna aldırmıyorsun. Uzandığın an yakasına yapışıyorsun. Kumaşı soğuk, yağmurla ağırlaşmış. Alda’nın başı geriye doğru hafifçe sarsılıyor ama o tek bir refleks göstermiyor. Ne panik, ne öfke, ne de savunma. Sadece gülümsüyor. Ne hakaret yarım bırakıyor onu, ne tehdit. Hareketsiz, kırılgan görünümlü ama içinde başka bir sır taşıyan bir sessizlikle sana bakıyor.

"İçeri girebilir miyim?" diyor, sesinde titreşim yok, sadece yumuşak bir sükunet. "Üşüyorum." Sözleri sade, kısa, ama alt metni ağır. Sanki yağmur değil, başka bir yükten soğumuş gibi. Onu yüzünden okumaya çalıştığın o anda bakışların istemsizce gözlerine kayıyor. Göz temasını kurduğun anda dünyan bir anlığına boşluğa düşüyor. Bir yarım saniye, belki bir çeyrek nefeslik süre. Ama içinde geçen zaman bir rüyanın uzayan anı gibi.

Alda’nın yüzü eriyor. Derisi kuruyup kırışır gibi oluyor, gözlerinin yerinde karanlık boşluklar beliriyor. Göz çukurlarından dışarı taşarcasına kıpkırmızı, kan gibi parlayan iki ışık hüzmesi. Tonu insani değil, sanki içeri kadar işleyen bir cinnetin parıltısı. O an adamın yüzü beliriyor, yaşlı değil ama yorgun, kemikli, solgun. Gözleri kırmızıya boyanmış bir iblis gibi bakıyor sana. Dudakları kıpırdamıyor ama bakışı, kelimelerin yerine işkence eden bir acı taşıyor. Görüntü bir anda sarsılıp dağılıyor. Gözlerinin önünde aynı hızla geri geçiş yaşanıyor, sanki bir film ileri sarıldıktan sonra geri çekilmiş gibi. O kıpkırmızı gözlü figür parçalanarak siliniyor, yerine yağmur altında duran Alda yeniden beliriyor. Gözleri normal. Dudaklarında o tuhaf gülümseme hala var. Ellerini kollarına dolamış, sırılsıklam haldeyken vücudu hafifçe titriyor. Alt dudağı soğuğun etkisiyle belli belirsiz titrek bir hal almış.

Senin nefesin ise kısa, hızlı ve kontrolsüz. Yağmur kapanın gibi, nefesin göğsünde yankı yapıyor. Bir adım geri atıyorsun, gözlerin genişlemiş, nabzın kulakların içinde çarpıyor. Bir an için gerçekten bilincini kaybetmiş gibi hissetmişsin. Dizlerinin altı boşalmış, toprağı hissetmek için ayağına güç vermek zorundasın. Parmağın hala Alda’nın yakasında, ama tutuşun güçsüzleşmiş ve parmaklarının arasında o kumaşı artık hissedemeyecek kadar duyuların bulanık.

Alda yeniden konuşuyor. Bu kez sesi daha ince, daha doğal. "Üşüyorum... Zengu." İsmini böyle telaffuz etmesi, o soğuğun içinden başka bir sıcaklığa dokunuyormuş gibi. Nefes alıyorsun. Aklın savaş halinde. Tehlike mi? Tuzak mı? Yardım isteyen biri mi? Yoksa tamamen başka bir şey mi? Yağmur şiddetini artırıyor. Sular kaldırımlardan sel gibi akarken Alda’nın ayakları bileklerine kadar suya batıyor. Titremesi artık gizlenemez halde. Teninin soğuğunu gözlerinle bile görebiliyorsun. Bütün gücüyle ayakta durmaya çalışan biri gibi nefes alıyor. Artık kaçma, izleme ya da sessiz kalma ihtimali yok. Bir karar vermen gerekiyor. Onu içeri alırsan ne olacağını bilmiyorsun. Almazsan dışarıda bırakacağın şeyin sadece bir beden olup olmadığını da.

Adımın kararlı, soğuk bir ritmi var. Elin Alda’nın yakasında, diğer elin ceketinin arkadan kavrayıp onu kendine doğru çekiyorsun, hareketin kısa, kesin ve kontrollü. Ayağını onun ayağının arkasına yerleştirip ağırlığını kaydırıyorsun, omuzlarını öne doğru itip dengesini bozuyorsun. Alda beklediğin gibi direnmiyor. Vücudu gevşemiş gibi geliyor, dizleri hafifçe çökmüş, yüzünde o aynı tuhaf sakin gülümseme. Senin hareketinle birlikte yere doğru yatırırken içindeki plan soğukkanlılıkla işliyor, omuzunu zemine bastırıyorsun, bir kolunu sabitleyip diğer elinle kelepçeye uzanıyorsun.

Kumaşın ıslak dokusu parmaklarının arasından kayıyor. Ayaklarının zemine bastığı nokta, ıslak kaldırım taşlarının soğukluğu gibi seni kararlı tutuyor. Alda’nın omuzlarını sırtınla hafifçe sıkıştırıp hareketini kısıtlıyorsun, nefes alışı yüzüne çarpan yağmur damlalarının ritmiyle paralel. Kelepçe metalinin soğuk tınısı parmak uçlarında yankılanıyor. Zincirin kısa halkası hafifçe titriyor, tok sesli bir klik ile bir bileği sabitliyorsun. Ardından diğer bileğine de aynı soğukkanlılıkla kelepçe geçiyorsun. Kilit yerine oturuyor, klik sesi yağmurun altında bile net duyuluyor.

Alda hala kıpırdamıyor. Gözleri kapakta gibi sabit, fakat dudaklarında aynı tuhaf sükunet. Titremesi daha belirgin, dişlerinin arasından nefesi buhar gibi dışarı çıkıyor. Sen kelepçeleri iki elinle kontrol ederken sesin soğuk, uyarıcı bir ton taşıyor. Ona mümkün olduğu kadar az acı vererek işi bitirmek istiyorsun, sorguya başlamadan önce mekanik olarak bütün adımları tamamlamak gerekiyor. Kelepçelerin bağlantı halkasını kontrol edip zinciri gerdirdiğinde Alda derin bir nefes alıyor. Bir an seni dikkatle süzüyor, sonra yavaşça başını kaldırıyor ve sessiz, ama net bir şekilde fısıldıyor. "Yukarı bak."

Gözlerinin içine bakarken başını kaldırıp etrafına bakmaya başlıyorsun. Önce gökyüzü bir an için kör edici beyaz bir ışıkla doluyor. Her şey önce parlak, dingin bir boşluğa batıyor, detaylar silinip düz bir beyaz halı gibi her yeri kaplıyor. Bu beyazlık bir örtü gibi yayılıyor, daha sonra ufukta ince bir karartı beliriyor. Karartı, sanki gökyüzünün içinde bir yara gibi büyüyor, kenarları hızla genişliyor ve ışığı emip çekiyor. Karartıdan itibaren tüm çevre yavaşça solup kararmaya başlıyor. Beyaz açılırken bir anda gökyüzü çekilmeye başlıyor, renkler geriliyor, sesler uzaklaşıyor, etrafındaki ışık emiliyor. Bir süre sonra etraf zifiri karanlığa gömülüyor. Karanlık kalın, yoğun ve yutucu, neredeyse bir cismin dokusunu hissedebiliyorsun. Karanlığın içinde nefesinin sesi bile farklı bir akustikle yankılanıyor.

Derken karanlığın ortasında, hemen önünde, bir şey beliriyor. İlk başta sadece bir ısı, sonra form kazanıyor, zifiri siyahın içinden tek bir alev yükseliyor. Alev öylesine yoğun, öylesine kendi iç enerjisiyle dolu ki çevresindeki karanlığı yanıp kül ediyor. Alev bir bütün halinde zeminden yükseliyor, kıvrımları insan vücudunun hatlarını anımsatıyor. Alev, önce şekilsiz bir sütun, sonra omuzları, kolları, başı olan bir siluete dönüşüyor. Hissedilen sıcaklık bir anda tenine işliyor, ama burada fiziksel bir yanma yok, daha çok varoluşsal bir baskı. Alevden yükselen form hızla katılaşıyor ve kapşonlu bir figüre dönüşüyor. Kapşon yüzünü gölgeliyor ama göz bölgesinde iki kıpkırmızı, parlak gözlük gibi parlayan şey beliriyor. Gözlüklerin kırmızılığı, bütün o karanlığın içindeki tek canlı renk gibi çarpıyor. Figürün dudaklarında kötü, tatmin edici bir gülümseme oluşuyor, hareketleri kasıtlı, sahneye hükmedercesine ağır.

Adam elini uzatıyor, parmakları alevin dansından bile daha ritmik bir şekilde hareket ediyor. Ses gelmiyor, ama uzanılan elin niyeti tüm bedenine geçiyor. Ardından, sanki doğrudan zihnine hitap ediyor gibi, konuşuyor. "İstediğin her şeyin gerçekleşmesini ister misin?" Soru basit, ama altında soluk soluğa bir cazibe ve tehdit var. Kapşonlu figürün kırmızı gözlükleri ışığı yansıtıyor, alevlerin çarpıcı ritmi karanlığın içinde titreşiyor. Gözlerinle Alda'yı kontrol ediyorsun ama yanında olmadığını fark ediyorsun. Senin kararın, bu anın eşiğinde asılı duruyor.