Doka Sabaodan

Sessiz bir başkent gecesi, diye nitelendirdi önüne serilen görüntüyü. Küçük sayılabilecek bir pencereden, en az pencere kadar küçük bir bakış açısıyla bakışları altına almıştı koca şehri. Fakirliğe alışmış gözlerinin, lüks ve ışıltı dolu bir şehirle ilk karşılaşması olmasa bile, çokta alışagelmiş bir durum değildi onun için. Bir çok şey halen yabancı, ama olması gerektiği gibi geliyordu ona. Bu durumu ne yadırgıyor ne de bu durumun onu yadırgamasına müsaade ediyordu; ama bir şeylerin eksikliğini çekiyor gibiydi. İçinde bir yerlerde, ufak da olsa içini kemiren bir yabancılaşma hissi vardı. O hissin, kendini rahatsız etmesine müsaade ederken, Son noktanın ufak bir başlangıcı, diye yineledi düşüncelerini sağ eli usulca perdeye uzanıp, tüm bakış açısını sade bir beyaza çevirirken.

Güneş, sabırsız bir edayla ayın yerini almak için harekete geçerken, sanki saniyeler öncesinde kapatmış gibi hissettiği gözlerini, altı saatlik bir uykunun sonunda açtı Nogon... Hafif bir doğrulma sonrası, onu ilk karşılayan şey, perdeyle örtülmüş pencereden içeriye sızma çabasına bürünmüş güneş ışınları oldu. Bir kaç saniye, oldukça güçten düşmüş güneş ışınlarına kafa tutarcasına oraya doğru baktı. Hemen ardından ise ayakları üstünde doğrulup, tek bir hamleyle perdeyi sonuna kadar açtı ve zincirlerinden arınmış güneş ışınlarının vücudunu istila etmesine izin verdi. Oldukça kısa süren güneş banyosunun ardından, gözlerini bir kez daha şehre dikti.

Tüm o şehri avuçları içinde, bir oyundan fırlamış bir hamle olarak düşündü ve hafifçe oluşan tebessümün eşliğinde, hazırlanmak için harekete geçti. Bugün, onun ilk görev günüydü. Tam olarak kendisini bekleyen şeylerin az çok farkında olsa bile, çoğu şeyin puslu olduğu gerçeğinin de farkındaydı ve bu durum onu tereddüt haline sokuyordu. Yeni insanlar, yeni yaşamlar ve yeni düzenler... Nogon için, tek bir yeni kelimesi bile başlı başına büyük bir dert iken, hayatında ilk defa bu kadar çok yeni şeyle mücadele edecekti.

Hazırlıksız hissetmiyordu, ama kendine dürüst olduğu tüm o anlarda, kendini hazırlıklı da görmüyordu.

Derin bir nefes aldığı o anda, hazırdı. O yüzden kapıya yönelmiş ve bu küçük hayatı geride bırakıp, günün kalanını daha büyük bir düzlemde geçirmek için kapı kolunu sonuna kadar gerip, kapıyı açmıştı. Tam o anda ise, kapıyı çalmak üzere olan adamla göz göze gelmişti. Kim olduğuna dair herhangi bir fikri olmamasına rağmen, sabahın bu saatlerinde, kapıyı çalma zahmetine girecek birinin kötü huylu biri olmadığını tahmin edebiliyordu. Olsa bile, bu onu korkutur muydu bilmiyordu bile.

Keskin sayılabilecek bakışları, sorgulayıcı bir tonda, adamı süzerken, dudakları bu bakışları takip edercesine harekete geçmeye başlamıştı, ama zihin süzgecinden geçen kelimeler, form kazanamadan karşısındaki adam konuşmuştu.

Bagon Bagonodan, diye tekrar ederken adamın kendi ismini içinden, bu ismi daha çok duyar mıyım acaba? diye kısa bir an düşünmeden edememişti, adamın tüm sırlarını açığa çıkarmak istercesine süzerken.

Adamın kim olduğuyla birlikte, neden sabahın köründe kapısının çalmak üzere olduğunu da kısa bir süre sonra öğrenmişti. Bugün ilk görev gününün, sahada geçeceğini bilmiyordu, ama evraklarla uğraşmaktansa, bu mesleği tam olarak bu şekilde icra etmek onunu için daha makul olduğundan, buna itiraz edecek bir konumda değildi.

Gözüne çarpan şey, iki kişinin daha olduğuydu. Biri Himota kültürünün içinden çıkmış gibi görünürken, diğeri ise oldukça yabancı geliyordu gözüne. Bembeyaz saçları bile başlı başına onu oldukça farklı kılarken, duruşu, görünüşü ve hatta bakışı bile Nogon'a bu herifin Himota'lı olmadığını düşündürtüyordu. Buna rağmen, görünüşün pek anlamı olmaması, Nogon için bu durumu anlamsız kılıyordu.

Kısa bir an sonra, oldukça hızlı bir geçiş ile kendini bir toplantı odasında bulduğunda, baş masada oturan adamın sözlerine kulak veriyordu. Adeta Bagon'ın, daha yaşlı haline bakıyor gibi hissetmişti kendini, adamın sözlerine kulak verirken. Eğer aralarındaki soy ad farklılığı dikkatinden kaçsa, bu ikisinin baba-oğul ilişkisi içerisinde olabileceğini bile düşünebilirdi.

Kısa bir anlık akıl dağılmasını, tekrardan adamın sözlerine odaklanarak yok ederken, ilk görevinin küçük çaplı gözüken bir hırsız çetesiyle ilgili olduğunu öğrenmişti. Belli periyotlar ile hırsızlık yapan bu çetenin akıbetini sonlandırmak üzere bu odada toplanan herkesi göz ucuyla süzerken, Komiser'in son sözleri üzerine söze giren Ginte isimli çocuğa kitlemişti bakışlarını.

Fakat çok geçmeden bu sözlerin birer saçmalıktan ibaret olduğunu düşünmüştü. Fazla heyecanlı bir gencin, ilk gününde kendini ön plana atma çabasından ötesini ise hiç görememişti. Bir çok ihtimal barındıran bu planın ise en ufak terslikte sekteye uğrayacağı ve basitmiş gibi gözüken bir işlemi katlarca zorlaştırdığı önüne serilmiş bir sofra kadar netti. Göz ucuyla konuşacak mı diye diğer elemana bakarken, onun henüz sessizliğini koruması, Nogon'ın bakışlarını tekrardan Komiser'e çevirmesine sebep olmuştu.

Derin bir nefes alıp, söz almak için oturduğu sandalyede doğrulurken, "Bence..." diye söze girdi, bakışları odadaki her bireyi tek tek tartıyor iken. "Sizlerin laflarından anladığım kadarı ile ve sizinde tabirinizle acemi bir hırsız grubu ile karşı karşıyayız gibi." diye devam etti konuşmasına ve, "Bu tarz yaşantılara aşina biriyim. Büyüdüğüm semte, küçükken arkadaş diyebileceğim çoğu çocuğun kader yazgısı benzer yerlerden geçiriyordu ve bu hayattan öğrendiğim bir şey varsa o da, söylentilerin çabuk yayıldığıdır. Eğer, kendilerini bu kadar belli etmişlerse, doğru insanlara sorarsak onları çok kolay bir şekilde yakalayabiliriz. Suç dünyasında, herkes herkesi bilir ve takip eder. Ve biz polislerin her zaman bir bağlantısı olur. Sizce de öyle değil mi?" diye sonlandırmıştı konuşmasını, son kısmı iki deneyimli polise hitaben aktarırken.

Sözlerinin vuku bulduğu insanların tepkileri, bir bir gözlerinin önünde şekil alırken, tatsız bir gülümsemenin zincirlerini kırarak yüz hatlarında belirmesine engel olamadı. Herhangi bir alaycılık barındırmamasına rağmen, yüzünde beliren bu anlık tebessümün ömrü ise bir kaç saniyeden çokta uzun olamadı. Saygısızlık yapma gibi bir niyeti yoktu; ama sözlerinin bu şekli ile anlaşılması ya da daha doğru bir tabir ile yorumlanması onu istemsizce bu noktaya taşımıştı. Zira, o deneyimsel olarak çok yeni bir polis olmasına rağmen, hayatının tamamında, suçlu olarak tabir edilen kesimin içinde büyümüş biriydi ve suçlu psikolojisi kadar, onların nasıl düşündüğünü de çok iyi anladığına inanıyordu ve ona göre eğer ortada böyle bir grup varsa, doğru kişilere sorarak her halükarda onlara ulaşabilirdin. Küçüklük ya da büyüklük bu konuda, doğru bir tanı olmayabilirdi. Hatta Nogon, doğru olmadığına yemin bile edebilirdi.

Derin bir nefes alarak, itiraz etmeye dair tüm düşünceleri ve fikirleri başından savıp, yeni üstünün kararlarına biat etmeye zorlamıştı kendini. Öbür aceminin planın, her ne kadar saçma buluyor olsa da, bu planın bir parçası olmaktan başka çaresi olmadığını da biliyordu ve bu yüzden hafif bir küfür, sivri dilinin ucundan sıyrılıp, tekrardan zihnin en köhne köşelerine hareket ederken, usulca planın detaylarını komiserden dinlemek için odaklanmaya başlamıştı.

Bu noktada zihnini meşgul eden tek düşünce bugünün hiçte güzel başlamadığına dair bir ibareden ibaretti. Komiserin planı oldukça basit bir yemleme taktiğiydi. Sokağı saran polisler, yemin etrafında konuşlanacaktı. Av, yeme düştüğünde ise kordine bir şekilde hareket etmemiz gerekiyordu. Bu noktada anlaşılmayacak bir şey yok gibiydi Nogon'a göre, o yüzden ekstra bir soru sorma girişiminde bulunmak yerine, sessizce görevin kendine düşen kısmını yapmak için beklemeye koyulmuştu.

Planın gerçekleşeceği yere bir araba vasıtası ile ilerleyeceklerini öğrendiklerinde, Nogon hafifçe şaşırmıştı. Zira geçmiş yaşantısının herhangi bir noktasında, araba ile bir ilişkisi olmamıştı ve yeni yeni tanıştığı bu gerçeklik her seferinde onu heyecanlandırıyordu. Bu noktada arabaya bindiği andan itibaren her bir saniyesini arabayı incelemek ve onun gizemini çözmek için harcamıştı.

Başarısızlık ise kaçınılmazdı.

Araba ile ayrılıklarından sonra ise geçmiş hayatından oldukça aşina olduğu yürüme metodu ile harekata devam etmişlerdi. Dakikaların birbirlerini hızla kovaladığı bir süre zarfından sonra ise görev yerine gelmişlerdi. Gümüş kiralanmış, Ginte yem olmak için hazırlıklarına başlamış ve herkes planın belirttiği gibi konumlanmıştı. Nogon, bulunduğu yerden dikkatle izlerken gelişmeleri oldukça sessizdi.

Zaman yavaş bir tempoda ilerlerken, aniden gelişen olaylar silsilesinde, Nogon oluşuk olduğu bu hızlı kapkaç düzlemine keskin bir bakışla karşılık vermişti. Planın bu noktasında, onların görevi eğer çocuk bu tarafa yönelirse onu sıkıştırmaktı; fakat bu noktada Nogon, tüm odağını çocuğa vermenin saçma olduğunu biliyordu. Bunlar bir gruptu ve kordine bir şekilde hareket etmeleri gerekiyordu. Buralarda bir yerde, başkaları varsa ve onlar plan içerisinde bir planın parçası olmuşlarsa, bunu çözmeliydiler. Bu yüzden, "Siz çocuğa odaklanın." dedikten hemen sonra, tüm odağını çevreye yayacak ve çevredeki her bir gelişmeyi tartacaktı. Gözüne şüpheli gözüken bir hareketlenme sezerse ise tüm odağını oraya verip, oraya doğru hareketlenmeye hazır olacaktı. Eğer gruplarsa, her biri burada bir yerde, bir planın parçası olarak, aynı kendileri gibi bekliyor olmalıydılar. Nogon ise, onların beklenmedik sürprizi olmaya kararlıydı.