Thomas ve diğerleri, hepsinin benim için önemi çok farklı. Ancak Frip, çok daha farklı. O benim Küçük Mabi Mabi'lerimin annesi olacağı için, ona olan sevgim diğerlerinden çok çok daha farklı bir boyuta evriliyor haliyle. Bu yüzden, onunla görüşmeden önce heyecan kapladı içimi. Liseli aşıklar gibi hissediyordum, en son sanırım lisede böyle bir heyecan yaşamıştım. Kapı açıldığında, Frip'in gözleri dolmuş ve benim gerçekten Mabi olup olmadığımı sorguluyordu. Doğru ya, bir de Mitga vardı. İkizimle beni ayırt etmenin tek yolu da bir gözümün olmaması. "Mitga Livei'nin yanında." diyerek gülümsedim. En son onlarla görmüştüm, geri döndü mü dönmedi mi bilmiyordum. Frip beni eve alırken biraz daha laf etmişti, sanırım bu ölüm meselesi ağır kaçmış olabilirdi. Ancak böyle bir fırsatı yakalamışken, böyle bir ortamı yakalamışken bu konuyu es geçemezdim.

Frip, bu oyunların içerisinde daha ne kadar kalacağımız konusunda oldukça endişelenmiş olmalıydı, üstelik sevdiği bir insanın kaybıyla yüzleşmişti, gerçek bile olmasa. Bunların hepsi bir araya gelince tüm bu yaşananların çok ağır olduğunu anlamak zor değildi. Bugün bir numara yapmış olabilirdim, ancak yarın veya yarından sonra bu işin ne kadar numarada kalacağı belli olmayacaktı. Bir şeyler yapmak zorundaydık, bu işin bir an önce sonlanması gerekiyordu. Herkesin huzurlu olacağı bir ortama adım atmak zorundaydık ancak o kadar fazla düşmanımız vardı ki nereye adım atsam çukura saplanacakmışız gibi hissediyordum. Kolumu Frip'in omzuna koyduktan sonra derin bir nefes alıp verdim. Ne düşünmem gerekiyor, ne yapmam gerekiyor hiçbir şey bilmiyordum. Belki de artık bilmek bile istemiyordum.

"Bilmem. Şimdilik bunları düşünmek istemiyorum."

Gayet sakin bir şekilde tepki verdim. Bir süre gözlerimi kapatıp, sessizce oturdum olduğum yerde. Hiçbir şey düşünmedim, hiçbir şeyi gözümde veya hayalimde canlandırmadım. Sadece, öylesine durdum olduğum yerde. Birkaç dakika sonrasında gözlerimi tekrardan açtım. "Diğerleriyle buluşmamız lazım. Plan mı yapacağız, neler olacak görmeliyiz. Ancak bana kalırsa, bir süre ses bile çıkartmamak gerek. Mavi Yıldız ve Deith'in birbirlerine girmesi için çok kısa bir süre kaldı gibi gözüküyor. İplerin tam kopma noktasında onları yakalayabilirsek belki birini... Hatta ikisini birden yok edebiliriz. Emin değilim." Dedim. Sonra sağ elimle alnımı ovmaya başladım. "Diğerleriyle iletişime geçip toplanacağımız noktada bekleyelim." Diyerek yapmamız gerekeni söyledim. Kesinlikle yapmamız gereken bu olmalıydı.

Frip'in kelimelerime karşılık hayal kırıklığı ve öfke içerisine girmesi, duygularını kontrol altına almaya çalışması beni bir anlığına şaşırtmıştı. Neler yaşandığını pek anlamasam da, sakince beklemeye devam ettim. Bana ciddi olup olmadığımı sordu, sonrasında sevdiklerimizi kaybetmekten korktuğunu ve nasıl bu kadar sakin kaldığımı sordu. Nasıl bu kadar umursamaz olduğumu...

Umursamaz kelimesi beynimin içinde yankılanmaya devam ederken, gözlerinden akan yaşı duygusuzca izledim. Böyle bir lafı hak ettiğimi düşünmüyordum.

Onlarla savaşanın ben olup olmadığımı ve ne ara bu kadar soğukkanlı olmayı öğrendiğimi sordu. O kadar fazla anım vardı ki nasıl bu hale geldiğimle alakalı. Burada beni kaybettiğini düşünmesi, hayatının paramparça olduğunu düşünmesi, benimse bu kadar sakin kalıyor olmam zoruna gidiyordu. Ne yapmam gerektiği konusunda kararsızlık yaşıyordum. Verebileceğim en iyi tepkiyi vermeye çalışıyordum. Yaşadığım onca şeyden sonra, karşımda anlatılan olaylar o kadar küçük geliyordu ki. Yine de sakince dinlemeye devam ettim hiçbir şekilde küçümsemeden. Frip'in öfke dolu halini görmek, hiçbir ses çıkarmamama sebep oluyordu. Bir kelimem bile olayları çok daha farklı bir noktaya ateşleyebilirdi.

Bu oyunların içinde kalmaktan bıktığını, her seferinde bir çıkış yolu bulmaya çalıştığını, ama her seferinde daha derine battığını söylüyordu. Planlarım ve stratejilerimin hiçbir işe yaramadığını söylüyordu. Bunun farkındaydım, ancak bir anda yüzüme söylenmesi kalbimi ufaktan kırmaya yetmişti. Bu işin sonunun nereye varacağını bilmediğini, ancak daha fazla dayanamayacağını söylüyordu. Ne yapmaya çalıştığımı sorguluyordu, nereye varmak istediğimi, daha ne kadar savaşacağımı, her şeyin daha ne kadar kötüye gideceğini, bu durumun ne zaman düzeleceğini sorguluyordu. Dayanamayacağını, bir çıkış yolu bulmak zorunda olduğunu, ancak böyle devam edemeyeceğini söylüyordu.

Onu haksız bulmuyordum, ancak beni anlamadığını şimdiden anlamıştım. En yakın arkadaşımı kendi ellerimle öldürmek zorunda kalmış, Thomas ve Jükum için ölümün kucağına atlamıştım. Sırf beni öldürmek için yaratılan bir canlıyı, bir varlığı buraya getirmiş, onun bir ruhu olduğunu ve benden farklı olduğunu kanıtlamak için ona bir hayat vermek istemiştim. Küçük Mabi Mabi'ler veya Frip Frip'ler için iyi bir gelecek sunmak, onlarla birlikte bu hayatın eğlencesini hiçbir problem olmadan yaşamak istemiştim, gerekirse bu uğurda canımı bile vermek istemiştim. Ağladım, öfkelendim, görmek istemeyeceğim onlarca şey gördüm belki de. Arkadaşlarımın kanları, masumların kanları ellerime bulandı, bir sürü insanı hafızada yaşanacak birer anıya çevirdim. Hiç benzemek istemediğim birisi olan, babama benzedim günler geçtikçe. Herkesle kaygısızca gülümseyebilmek için ölü taklidi yaptım.

Seninle iyi bir hayat yaşabilmek için Frip, ölmeyi bile göze aldım.

Ama seni bu durumun içine daha fazla çekmemem gerektiğini anlıyorum. Yaşadığım bunca şeyden sonra beni anlamıyor oluşun, kalbimi kırmıyor. Seni anlıyorum, beni anlamak zorunda değilsin, ben de senden destek bekleyerek seni daha fazla zorlamamalıyım. Bunca şeyden sonra iyi bir hayatı hak ediyorsun, bu hayattan uzaklaşmalı ve daha huzurlu bir hayat yaşamalısın, çünkü ben...

Ben yine buradan çıktığımda hayatımı bu kumarın içinde ortaya koyacağım.

Benim bu oyunda feda edeceğim tek can, kendi canım olacak.

Saatimi hızlıca kaldırıp, Thomas'a kısa mesaj çektim. "Eşyalarımı gizlice toplaman gerek. Bu gece burayı terk ediyoruz." Kısa mesajdan sonra Frip'in yanına gidip, onun çöktüğü yere çöktüm. Ona kocaman sarıldım, saçlarından öptüm. Onu göreceğim belki de son sefer olacaktı bu. "Özür dilerim." Beni anlamadığın için özür dilerim. Sana kendimi anlatamadığım için özür dilerim. Hepiniz için canımı ortaya koyacak kadar gözümü kararttığım için özür dilerim. Bu kadar sakin olmasaydım, aklımı kaçıracak olduğum için özür dilerim.

Bu gece seni terk edecek olduğum için özür dilerim.



Frip'i sakinleştirdikten sonra, onun uyumasını bekleyeceğim. O uyuduktan sonra, bir mektup yazacağım ona. Belki son bir mektup olacak, belki ileride tekrardan bir araya geldiğimizde saklayacağımız bir anı olacak. Bilmiyorum...



Mektubu komodine bıraktıktan sonra, son bir kez öptüm Frip'i. Son bir kez daha baktım yüzüne her bir detayını incelercesine. Artık buralardan gitmek zorundayım. Burada kalamam, seni bu oyunların içine daha fazla çekemem. Umarım, çok daha iyi bir hayat sürersin. Birkaç dakika güzelliğini izledikten sonra, Thomas'ın yanına çıktım. Gidelim dercesine kafa hareketi vererek ilerledim, elimden geldiğince sessiz bir şekilde çıkacağım ve bir süre daha sokakta sessizce ilerleyeceğim. Bir on dakika kadar sessizce ilerledikten sonra, Thomas'a döneceğim.

"Hadi sarhoş olalım ve millete sataşalım. Kavga edelim."

Ben, neyin iyi geleceğini biliyorum. Bir barda götümle içeceğim, tekinsiz adamdan yeşil denen şeyden alacak ve biraz tüttüreceğim, hayatım ve aklım kaymaya başladığında önüme gelen ilk kişiye yumruğu basacağım ve tüm gece kavga edeceğim!